Rita (46) en Benedict (48) zijn vergroeid met elkaar en met hun job : ze werken allebei keihard in het bedrijfje dat ze samen uit de grond stampten. Bouwen aan hun bedrijf is bouwen aan hun relatie.

Jij bent getrouwd met je werk. Het is het enige wat telt voor jou”, verwijten mijn twee broers me wel eens op een familiefeest. Tenminste, als ik voor één keer van de partij ben, want meestal moet ik passen. Door mijn job, of wat dacht je. Zaken gaan voor en dat begrijpen sommige mensen niet. Daarom is Rita ook zo uniek voor mij. Zij begrijpt dat de zaak waar we allebei in werken het allerbelangrijkste is. We hebben een diepvriesbedrijf dat delicatessen van over heel de wereld invoert en doorverkoopt aan restaurants en speciaalzaken. Gamba’s, scampi’s, rivierkreeftjes, kaviaar, de meest exotische zeevruchten, op de onmogelijkste uren komen vrachtwagens die laden en lossen in ons magazijn. Mijn vrouw en ik runnen de zaak. Meer nog, wij zíjn de zaak. Dag in dag uit zijn we er permanent mee bezig, nu al 17 jaar.”

“Ik had eigenlijk een kaderfunctie in een ander diepvriesbedrijf, maar zoals dat met gedreven businessmensen gaat, kriebelde het op een dag om zelf een zaak te beginnen. Ik was toen al 6 jaar bij Rita. Zij had een kantoorjob waar ze depressief van werd. Al was haar slecht humeur ook grotendeels mijn schuld. Ik was nooit thuis, er was altijd wel een of andere avondmeeting in het bedrijf. En als ik al eens bij haar was, waren mijn gedachten veel te vaak bij het bedrijf. ‘Je bent zo afwezig’, zei Rita me altijd. Ze bleef me ondanks alles graag zien, en dat is eigenlijk een klein wonder. Ik moet een onmens geweest zijn in die dagen. We zaten echt op een kruispunt. Er moest iets gebeuren in onze relatie, anders zouden we compleet naast elkaar zijn gaan leven.”

“De oplossing kwam eigenlijk vanzelf. Ik wou al lang een nieuwe zaak beginnen, en Rita was haar job kotsbeu. Op een avond, toen we weer maar eens ruzie gemaakt hadden, kreeg ik een ultimatum naar mijn hoofd geslingerd : ofwel gingen we elk onze weg, ofwel begonnen we samen een nieuw leven. Ik begon plots te lachen. Een erg vreemd gevoel, alsof op dat moment de puzzel ineenviel. Dat was het gewoon : samen een zaak oprichten ! Meteen kregen we weer courage en zaten we, lachend en huilend tegelijk, samen rond de tafel de wildste plannen te maken. De eerste jaren van ons nieuwe bedrijfje was het ferm knokken. We investeerden erg veel tijd en geld in het opstarten. Maar we geloofden erin en het gaf ons verse levensenergie. En onze relatie ? Die zat weer op het juiste spoor. We hadden weer iets te zeggen tegen elkaar, we spendeerden enorm veel tijd samen, we konden weer samen lachen en stressen. En hoe beter de zaak draaide, hoe beter het boterde tussen ons.”

“Ik mag mezelf nu gelukkig noemen, ja. Gelukkiger dan vóór Rita en ik ons samen in het nieuwe avontuur stortten. Een bedrijf oprichten, ik kan het iedereen met relatieproblemen aanraden. Nee hoor, grapje. Maar een passie delen met je partner is volgens mij toch cruciaal in een relatie. Een hobby, een job, een vriendengroep, een sport, een manier van reizen waar je samen van kan genieten. Zodat de één de ander niet verveelt met verhalen over zijn passie. Want er is niks vervelenders dan gedreven over je dada vertellen als je merkt dat het de ander langs geen kanten interesseert.”

Ik ben gelukkig nu, maar Benedict heeft het me niet gemakkelijk gemaakt. Ik durf daar eerlijk in te zijn. Hij is een erg galante, mooie man, vol humor en gedrevenheid. Maar toen hij al te ambitieus aan het worden was in zijn vorige bedrijf, heb ik toch keihard aan de alarmbel getrokken. Ik voelde me compleet overbodig in onze relatie, er bleef van onze band niks meer over. Of ik hem zou verlaten hebben ? Zeker weten. Ik kon het niet meer aan mezelf zo weg te cijferen. Onze nieuwe zaak heeft ons echt gered. Voor mensen die niet in de bedrijfswereld zitten, klinkt dat wat raar, maar een zelfstandige zaak runnen geeft je echt een kick. Hoe harder je werkt, hoe beter je er van wordt. ‘Dat moet toch ten koste van je relatie gaan ?’ vragen vriendinnen me wel vaker. Ik kan dan alleen maar zeggen dat samenwerken met mijn man het beste is wat me kon overkomen.”

“We leven op het jachtige ritme van onze bedrijfsplanning. Dat betekent concreet 12 à 14 uur werken per dag. Ja, soms is er meer stress dan werkgenot. Ja, soms vraag ik me wel eens af : waar ben ik mee bezig. Ja, we zijn uitgeput als we ’s avonds thuiskomen. ‘Thuis’ is trouwens relatief : we wonen op 50 meter van het bedrijf. Alles in ons leven staat in het teken van het bedrijf. Of ik dan nooit het gevoel heb dat ik iets mis ? Soms wel. Kinderen bijvoorbeeld. In onze relatie is daar gewoon geen plaats voor. En geen tijd. Hen opvoeden zouden we gewoonweg niet kunnen. Ons bedrijf is onze surrogaatbaby. Ik heb me daarbij neergelegd, al knaagt het wel eens. Bij Benedict ook trouwens. Aan de andere kant, stel nu dat we kinderen zouden hebben, we zouden binnen de kortste keren weer uit elkaar groeien. Eén van ons tweeën zou voor hen zorgen. Waarschijnlijk ik. En dan zou ik Benedict weer veel minder zien. Met alle gevolgen.”

“Natuurlijk is Benedict de man van mijn leven. Met niemand anders heb ik al zoveel bereikt en meegemaakt als met hem. Al besef ik maar al te goed dat mijn leven er compleet anders had kunnen uitzien. Maar moest men het mij vragen, ik zou het opnieuw doen. Onmiddellijk. Ik ben een zelfstandige vrouw, letterlijk en figuurlijk. Ik zou het wel alleen redden, denk ik. Maar met twee is het zoveel leuker. Benedict en ik delen echt alles met elkaar. Kan ook moeilijk anders, want we zijn bijna 24 uur op 24 samen. Af en toe neem ik wel eens wat ruimte voor mezelf. Dan ga ik in de tuin zitten, of trek ik er op zakenreis een dagje alleen op uit. Nieuwe moed opdoen om nog mee te kunnen in die mallemolen van alledag.”

“We naderen nu allebei de kaap van 50. Dat stoort ons niet, al zullen we het misschien binnenkort wel iets rustiger aan doen. Stiekem hoop ik het. We zitten er warmpjes in, we kunnen ons wat luxe permitteren. Ik verlang er al jaren naar om eens voor een maand op reis te gaan naar Australië. Of naar Canada. Ergens waar het rustig en uitgestrekt is. Maar het komt er gewoon nooit van. Eerlijk gezegd vraag ik me ook af of wij tweetjes ook echt zouden kunnen relaxen, daar in de Canadese bossen. Wat zou er gebeuren als we de boeken eens voor een tijdje toedoen ? Ik weet het eigenlijk niet. Zouden we wel iets te vertellen hebben aan elkaar ?”

Fictieve namen beschermen de privacy.

Over twee weken :

twee amibiteuze twintigers zonder tijd voor een relatie vonden elkaar op persreis, nu zijn ze stapelverliefd. Zij trekt een jaar naar het buitenland, dus zullen ze elkaar lange tijd moeten missen.

Door Thijs Demeulemeester I