Niemand genoot tijdens de regenweken van juli zoveel belangstelling als de weermensen. Kan u zich de druk voorstellen waaronder Frank, Sabine en Eddy gestaan hebben? Natuurlijk weten we dat Frank en Sabine geen invloed kunnen uitoefenen op polaire luchtstromingen, maar zij zijn de enige tussenpersonen tussen ons en het weer. En dus ook de enige aanspreekpunten.

Collega’s konden het verwijt in hun stem niet onderdrukken toen ze aan Sabine vroegen: “Hoe lang nog?” En als ze dan eens voorzichtig een opklaring voorspelde, bleek die er niet te komen. Je z g het: het begon op de weermensen te wegen. Op den duur moesten er in het make-upatelier extra producten worden bovengehaald om de kringen en de stressrimpels weg te werken. Zelfs de doos met snorren kwam even ter sprake, want achter een snor kan je wel wat zorgelijkheid kwijt, wist Frank nog. Maar dat vond Sabine dan weer geen optie.

Slapeloze nachten hebben ze eraan overgehouden. Ga er maar aan staan: telkens weer een nieuwe variant bedenken op de zin: “Morgen weer regen.” Dat is niet alleen taalkundig maar ook psychologisch een hele klus. Want wat wil je als weermens? Uiteraard wil je precies uitleggen hoe de drukgebieden zich tot elkaar verhouden, maar je hebt ook de algemeen menselijke behoefte aan liefde en genegenheid. En die krijg je niet door aldoor regenbuien en herfstwinden op de bevolking los te laten. Op menig appartementje aan de Noordzeekust zaten voltallige gezinnen droefgeestig op het opklapbed naar het draagbare tv-toestel te kijken. Voor iets anders was er trouwens geen plaats. Het appartementje was berekend op zon en iedereen buiten. In een chalet in de Ardennen probeerden vertwijfelde echtparen de open haard aan te steken met hout dat al klaarlag voor de winter. Maar het was nat en wou niet branden. Er werd mistroostig naar buiten gestaard, en moedeloos naar een zesde detective gegrepen. En iets verderop brachten twee verliefde tieners hun eerste vakantie s men door, zonder ouders, in de halfduistere cafetaria van een camping, tussen lamlendige sigarettenrokers en natte jassen over rugleuningen, en achter een vierde cola. Romantiek verdwijnt snel in een klamme tent vol verkruimelde chips en zomerkleding en een kampeervuurtje dat alleen maar in de weg staat.

Sabine, Frank en Eddie beseften dit, en voelden het stom verwijt bijna dagelijks. Eddy werd door zijn werkgever dan ook nog het veld ingestuurd om het aan de boeren persoonlijk te gaan uitleggen. Frank en Sabine wisten zich veilig in de studio. En terwijl Eddy meedeelde dat hij er over vier jaar de brui aan geeft, hielden zij manmoedig stand, want weermens zijn is een vak.

Er was een tijd dat ze de last met z’n vieren konden delen, weet u nog: Georges die de weerberichten verschattigde met verkleinwoordjes, en Michel die het telkens weer deed klinken als een spannend jongensverhaal. Iedere weermens (m/v) heeft zo zijn eigen stijl. Zou het kunnen dat hoe noordelijker je gaat, hoe saaier en ernstiger ze worden, en hoe zuidelijker hoe frivoler? Nu heeft een weerman in Friesland ook niet zo dikwijls opwekkende dingen te vertellen. Tenzij misschien wanneer het voor de vijfde dag op rij vriest en er in de buurt van Leeuwarden weer gekluund kan worden. Maar de Nederlandse weerman blijft daar heel zakelijk onder. Heel anders gaat dat in Frankrijk. De Franse televisie heeft vooral weerd mes in dienst, die steevast beginnen met tevreden in hun handen te wrijven. Dan draaien ze zich zijlings voor de grote kaart van Frankrijk, en wijzen ze met twee gestrekte wijsvingers koket een depressietje aan boven de Vogezen. Of ze buigen zich voorover naar des belles eclaircies boven de Pyrenee?n. Kijk, op die manier zijn occasionele averses hier en locale orages daar beter te dragen dan een plaatselijk onweer boven Dendermonde. En de kans op zon is er veel groter. Daar weten reisbureaus alles van. Daaaag, Sabine, Frank en Eddy.

Frieda Van Wijck

Frieda Van Wijck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content