De allerlaatste verfraaiingstechniek voor ouder wordende gezichten heet Botox. De botulisme neurotoxine, die vooral in de States al razend populair is, wordt ingespoten in gelaatsspieren om ze te bevriezen, zodat uitdrukkingsrimpels verdwijnen en er geen nieuwe kunnen ontstaan. Een met Botox behandeld gezicht is als een onbetreden sneeuwtapijt. Vlak en glad. Een gezicht dat geleefd heeft, is doorgroefd met een fijn netwerk van rimpeltjes en diepe groeven. Alle ervaringen en emoties laten sporen na op ons gezicht. En de zorgelijke groeven zijn vaak ook nog dieper dan de lachrimpels.

Mannen, vooral die uit het showbizzmilieu, blijken gek op het nieuwe middel dat schijnbaar eeuwige jeugd verschaft. Maar toch zijn het in hoofdzaak de vrouwen die er als de kippen bij willen zijn om dat makkelijke strijkijzer uit te proberen. Het is een behandeling die om de paar maanden herhaald moet worden en veel vakkundigheid en precisie vergt. Een klein ongelukje volstaat om je ogen niet meer dicht te krijgen, of om je mond permanent in een verbaasde oh te bevriezen.

Maar voor de illusie van de eeuwige jeugd nemen velen dat risico. De onderliggende reden is natuurlijk dat vrouwen beseffen dat jong lijken aantrekkelijk is voor het andere geslacht. Zelfs als we het fel ontkennen als motivatie voor allerlei oplappogingen, het is gewoon zo. We zien onszelf niet meer zo graag als we ervaren dat we niet meer gezien worden door onze tegenvoeters. Het is niet eenvoudig om er vrede mee te nemen dat je onzichtbaar wordt in gezelschap. Oh jawel, ze luisteren nog wel als je een intelligente babbel hebt, gekruid met de nodige humor. Maar kijken doen ze naar anderen.

Als je dan al de aandacht hebt kunnen trekken, dan komt het onverbiddelijke naakte moment. En daar blijken vrouwen nog banger voor te zijn. Liposucties, buikliftings, borstvergrotingen en -verkleiningen, het houdt nooit op.

Een schoonheidsoperatie die in opmars is, blijkt de plastische chirurgie van de schaamlippen bij ouder wordende vrouwen te zijn. Ongelijk, te groot, er is in de ogen van sommige vrouwen al makkelijk iets mis mee. Natuurlijk bestaan er voor dat soort problemen ook afdoende, zeer dure oplossingen. Verkleining van de schaamlippen, het hermodelleren van de vulva. Plastische chirurgen vinden het al lang niet meer ongewoon dat hun zoiets gevraagd wordt. Ja natuurlijk, er zijn ook mannen die een penisverlenging willen, om méér man te lijken – het beeld van de vurige hengst spookt door hun onderbewustzijn. Maar wat willen die vrouwen? Die willen niet langer vrouw zijn, maar weer meisje. Weer een ongeschonden vagina koesteren, die sluit als een perfecte schelp, het liefst ook nog zonder een spoortje schaamhaar. Kortom: een kinderkutje dat zich laat inpakken in een minuscuul slipje.

Het recht om ouder te worden zonder oud te lijken. Moeder te zijn en er toch maagdelijk en onbeschreven te blijven uitzien. Jaja, de moedermaagd komt van heel ver en heel diep, sterker dan ooit, in ons leven opduiken. Wat is dat toch voor een vreemde kronkel die ons, vrouwen, beheerst? De angst is groot om afgewezen te worden zoals we zijn, of geworden zijn in de loop der jaren. Misschien wordt dat nog angstwekkender doordat het risico om te worden afgewezen stijgt met de jaren. En vrouwen weer de onmogelijke taak moeten aanvatten om een nieuwe partner te zoeken, in concurrentie met vrouwen die zoveel jonger zijn.

In de wetenschap dat mannen graag groter en sterker willen zijn, lijkt de eenvoudigste weg te faken dat het kleine meisje in de vrouw die je bent, niet is gestorven. “Soms kan ik erg hulpeloos zijn”, zei een vriendin onlangs tegen me. “Ik weet dat het effect heeft op mannen, waarom zou ik dan niet doen alsof?”

Ach ja, zolang dat doen alsof een grens kent. Maar als je je lichaam daarvoor gaat mutileren, dan gaat het me wel echt te ver.

TESSA VERMEIREN