WAT VROUWEN VERLANGEN

© GF

“IK BEGRIJP NIET WAAROM VROUWEN VAN SCHOENEN DROMEN, ZE HOUDEN JE NET MET BEIDE VOETEN OP DE GROND.” CHIE MIHARA, SCHOENONTWERPSTER EN DROOMFABRIKANT TEGEN WIL EN DANK.

Waarom ik in België ben ? Omdat Guy me uitgenodigd heeft natuurlijk.” Zo simpel kan het zijn. We nemen plaats op de sofa van Guy Thiron in Antwerpen. De boetiek bestaat twee jaar en trakteerde zichzelf op bubbels, een nieuwe webshop én een ontmoeting met de ontwerpster van één van zijn populairste schoenmerken : Chie Mihara. Een terechte keuze, want de Japanse, die eind dit jaar zelf de tiende verjaardag van haar merk mag vieren, is even complexloos, recht door zee en verfrissend als haar schoenen. “Ik wilde ook de stad nog eens bezoeken”, voegt ze er eerlijkheidshalve aan toe. “Toen ik hier enkele jaren geleden met mijn man verbleef, was het verschrikkelijk koud en nat, dus zijn we vooral binnengebleven.”

Uw leven leest als een reisverhaal. Neemt u ons even mee langs de belangrijkste plaatsen ?

Chie Mihara : Ik ben geboren en getogen in Brazilië, als de middelste van drie dochters van Japanse ouders. Op mijn achttiende ben ik naar Japan verhuisd om mode te studeren. Na vier jaar had ik genoeg van de oppervlakkigheid. Ik had nood, neen, ik dacht dat ik nood had aan iets substantieels, dus verhuisde ik naar New York om beeldhouwkunst te studeren. Maar na zes maanden miste ik de modewereld al. En dan ben ik maar op zoek gegaan naar een vak dat beide, mode en kunst, combineert : schoenen. Ondertussen woon ik vijftien jaar in Zuidoost-Spanje, met mijn drie kinderen en mijn man Francisco.

Is Spanje de eindhalte van dat verhaal ?

Het land waar je geboren wordt, blijft je altijd bij. Op een dag, als mijn kinderen oud genoeg zijn, zou ik graag terug naar Brazilië verhuizen. Maar dat is nu nog niet aan de orde. De rivier van het leven heeft me naar Spanje geleid. Ik zat op een dood spoor in New York en wilde graag naar Europa om in de schoenensector te werken. Waar kun je dan terecht ? Italië of Spanje. Een jaar nadat ik naar Spanje verhuisde, heb ik mijn man ontmoet en zijn we getrouwd. Ik voel me thuis in Elda, mijn gezin en mijn bedrijf zijn daar. Mijn schoonvader was net als zijn vader een bekende schoenmaker in de streek. En mijn schoenen worden gemaakt in het fabriekje van mijn schoonbroer.

En voor u het goed beseft, staat u aan het hoofd van een Spaans familiebedrijf.

(lacht) Afgelopen december was ik in Japan om een seminarie te doceren aan het Bunka Fashion College, waar onder meer Yohji Yamamoto studeerde. De belangrijkste raad die ik hen kon meegeven, was om te trouwen met een ‘schoenenman’ (lacht). Het is bijzonder moeilijk om het te maken in de sector. De productiekosten liggen zeer hoog, omdat schoenen grotendeels met de hand vervaardigd worden. Of je ze nu hier of in China laat maken. Er is gewoon geen andere manier : iemand moet de mal maken, het leder uitsnijden met de laser, de schoen assembleren…

COMFORT EN DESIGN

Wilde u altijd schoenontwerper worden ?

Helemaal niet ! Ik haatte schoenen, omdat ik zulke grote voeten heb. Ik heb een maatje veertig. Dat lijkt niet zo groot, maar geloof me, in Brazilië was ik het enige meisje met een veertig. Winkelen was een ramp. Ze hadden nooit mooie schoenen in mijn maat, dus moest ik me neerleggen bij van die lelijke ballerina’s. Ik heb tranen met tuiten gehuild om die ‘boten van voeten’. Ik moet toen onbewust besloten hebben om mooie schoenen te maken voor vrouwen met grote voeten.

U begon uw carrière als stagiaire en later medewerker van een orthopedische schoenwinkel in New York. Een ongewone keuze voor een designer, niet ?

Ik wilde iets nieuws leren, iets waarover ik nog niks afwist. De anatomie van de voet en de belangrijkste voetproblemen slaat men namelijk wel eens over op school. Het lijkt wel of comfort en design onverenigbaar zijn voor vele ontwerpers, zolang het er maar goed uitziet. Ik weet hoe belangrijk het is dat een voet de juiste steun krijgt, dan kan ik dat toch niet negeren ?

Twee seizoenen geleden kwam ik mijn oude baas tegen op een beurs. Hij wilde mijn collectie aankopen voor zijn winkel. Even ter informatie : mijn schoenen worden in New York verkocht bij Bergdorf’s ( een luxe-department store), niet in orthopedische schoenwinkels. Maar ik durfde het niet te weigeren. Het heeft gelukkig maar één seizoen geduurd, zijn klanten schrokken nogal van mijn creaties (lacht).

Heeft die periode als orthopedisch schoenmaker uw designs beïnvloed ?

Toen ik pas begon, heb ik een anatomische mal van mijn eigen voet gemaakt en ben ik ermee naar een fabrikant gestapt. Hij heeft die vorm verwerkt in bijna alle schoenen die we dat seizoen uitbrachten. De eigenaar van de fabriek zei dat hij mijn aandacht voor comfort wel bewonderde, maar dat ik het na één seizoen toch zou laten vallen. Tien jaar later gebruiken we die mal nog steeds.

DE WERELD VAN CHIE

U hebt een erg aparte stijl, die met geen ander merk te vergelijken is.

Daarom kan ik ook niet met anderen samenwerken. Toen ik voor het Franse luxemerk Charles Jourdan werkte, raakten mijn ontwerpen zelfs niet tot in de directiekamer. Dat probleem heb je niet met een eigen merk. Ik kan niets anders ontwerpen dan wat ik nu doe. Dit is nu eenmaal mijn stijl. Ik kan de sexy schoenen van een andere ontwerper wel bewonderen, maar ik zou ze nooit zelf kunnen maken. Ik ben gewoon niet sexy.

Dan moet u, na een snelle blik op uw zomercollectie, wel een kleurrijk persoon zijn.

Ik moet je teleurstellen : ik ben ook helemaal niet kleurrijk. Uitgezonderd vandaag dan, omdat ik wist dat er een fotograaf zou zijn. Mijn kleerkast bestaat uit grijs en zwart, en meer grijs en zwart. Ik heb veel plezier in het samenstellen en combineren van kleuren, maar ik zal ze zelf niet gauw dragen. De meeste designers verschijnen toch ook volledig gekleed in zwart en met sneakers op de catwalk na een show ? Mijn schoenen lijken niet op mij, eerder op iemand als Björn Borg (lacht). Ik houd ook niemand voor ogen als ik ontwerp : geen idolen, geen type vrouw en al zeker niet mezelf. Dan zou de collectie alleen bestaan uit zwarte laarzen.

Schuwt u mensen als u ontwerpt ?

Schetsen doe ik thuis of tijdens de weekends, als er niemand op kantoor is. Ik heb stilte nodig, en veel tijd zodat ik me kan afzonderen van de wereld. Pas dan komt mijn creatieve universum als designer echt tot zijn recht. Mijn man weet, bijvoorbeeld, dat hij geen commentaar mag geven op mijn collectie tot die volledig af is. Ik heb ook medelijden met het model dat mijn schoenen komt passen. Want als zij ooh-t en aah-t dat ze ze mooi vindt, zie ik alleen wat er mis is. Dus moet ik haar regelmatig vragen te zwijgen en alleen aan te duiden waar de schoenen pijn doen. Het is een kwetsbare fase in het ontwerpproces, en elke onderbreking of opmerking kan me afleiden van het idee in mijn hoofd. Eens de collectie vorm krijgt en ik tevreden ben over het resultaat, wil ik gerust horen wat anderen te zeggen hebben. Maar niet eerder.

DESIGN EN NOSTALGIE

Waarom, denkt u, zijn zo veel vrouwen gefascineerd door schoenen ?

Ik heb geen idee. Zelf heb ik er maar een twintigtal paar, in tegenstelling tot de honderd paar die in de kast stonden voor ik een eigen merk had. Negentig procent daarvan deed ik toch nooit aan. Nu ik zelf schoenen ontwerp, is de drang om ze allemaal te hebben blijkbaar veel kleiner. Ik draag laarzen van twee seizoenen geleden, maar ik heb geen nood aan nieuwe. Soms laat ik mijn schoenen op maat maken nog voor het model in productie gaat, omdat ik de pasvorm wil voelen. Maar dat wil niet zeggen dat ik ze achteraf ook allemaal draag. Ik geef eerder geld uit aan cosmetica en parfum. En aan magazines, ik hou van de geur van het papier.

Put u ook inspiratie uit die magazines ?

Daarom koop ik ze. Ik wil weten waarom vrouwen winkelen, wat ze verlangen en wat ze uiteindelijk ook kopen. Mijn schoenen moeten verkocht worden, dan lijkt het me niet meer dan logisch dat ze beantwoorden aan haar noden. Ik prijs me gelukkig dat ik een vrouw ben die voor vrouwen ontwerpt.

Mijn belangrijkste inspiratiebron zijn niet de magazines, maar het schoenmuseum in het dorp waar ik woon. Ik loop er regelmatig binnen en dan word ik steevast overvallen door het gevoel dat ik helemaal niet origineel ben (lacht). Mijn schoenen kunnen gerust nostalgisch genoemd worden. Ik ben niet iemand die vaak achterom kijkt, maar in mijn ontwerpen refereer ik wel aan het verleden, en dan vooral de jaren dertig en veertig.

Hoe voorkomt u dat u in herhaling valt ?

Ieder seizoen breng ik een collectie uit die nieuw voor me is. Maar wat nieuw is voor mij, is dat niet noodzakelijk voor iedereen. Dit voorjaar heb ik, bijvoorbeeld, vooral pumps ontworpen, want dat had ik nog niet gedaan. En omdat mijn stijl uniek is, blijft het ook voor de klant fris.

Chie Mihara wordt in België verkocht bij Guy Thiron, Drukkerijstraat 6, 2000 Antwerpen. Bestellen kan ook via de nieuwe webshop van Thiron. Info : 03 227 20 27, www.thiron.be en www.chiemihara.com.

DOOR ELLEN DE WOLF – PORTRET WOUTER VAN VAERENBERGH

“VROEGER HAATTE IK SCHOENEN OMDAT IK ZULKE GROTE VOETEN HAD. IK VOND NIETS IN MIJN MAAT.”

“OM TE ONTWERPEN HEB IK AFZONDERING NODIG, NIETS MAG ME AFLEIDEN VAN HET IDEE IN MIJN HOOFD.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content