Waarschijnlijk heb ik een oude ziel

Redactie Knack

04-05-2010, 22:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 22:28

“Ik ben een jonge gast die niet van design houdt, maar van oude en klassieke objecten. Dat is ook zo in de keuken”, zegt Jeroen Meus terwijl we met hem op een zaterdagmorgen de Brusselse Zavel verkennen.

Ik woon dan wel in Leuven, maar ken Brussel echt onvoldoende en wist ook niet dat er hier zo’n gezellige antiekmarkt was tijdens het weekend”, bekent Jeroen vol bewondering voor wat er zoal wordt aangeboden in de kraampjes in de schaduw van de Zavelkerk. “Wat je hier ontdekt ! Antieke kurkentrekkers en een heus vleesmes dat ik graag cadeau zou doen aan mijn slager, die een van mijn bes-te kameraden is.”

Bij antiquair Emil Fonfoneata bewondert hij het zilverwerk : “Ik wist niet dat er zoveel mooi en betaalbaar zilverwerk bestond ! Er liggen hier antieke messen die zoveel origineler zijn dan nieuwe.” Van Emil krijgt hij een vergrootglas om de merkjes te bestuderen, waarvan hij uitlegt dat ze je alles vertellen over de herkomst, de maker en de datering. “In vijf minuten kregen we een snelcursus zilver, stel je voor, ik sta te kijken van de vakkennis en de professionaliteit van die antiquairs, van hun aanbod en de heel redelijke prijzen. Iedereen denkt dat antiek duur is, maar hier merk je het tegendeel.”

Op de Zavel voelt Jeroen zich in zijn nopjes : “Weet je, ik heb wat met het verleden, waarschijnlijk omdat ik een oude ziel heb. Ik ben een jonge gast die niet van design houdt, maar wel van oude en klassieke objecten. Hier zie je zoveel. Ik ben wel nog geen echte verzamelaar, maar hier word ik heus wel wakker.”

Jeroen kocht onlangs enkele antieke wandelstokken. “Ik vind dat leuke objecten. Sommige vindt mijn vriendin akelig als ze die ziet op een site, dan zegt ze dat ze die niet in huis wil hebben. Ik bekijk het ook omwille van het vakmanschap : een mooi object straalt metier uit.” Wandelstokken ? Het is maar een woord, in de gezellige Rollebeekstraat stappen we binnen bij dé wandelstokantiquair van België, Daniel Traube. Zijn collectie telt ruim vierduizend exemplaren. Jeroen bekent dat hij een beginnende verzamelaar is en Daniel legt hem vervolgens van alles uit over ivoor, exotische houtsoorten en prijsverschillen.

In Café Richard (Minimenstraat) drinken we een koffie, het rendez-vous van antiquairs en verzamelaars. Op zaterdagmiddag zit het er behoorlijk vol. “Ik geloof dat ik hier een prachtige hobby heb gevonden op een heerlijke plek. Ik moet alleen zien dat ik alle adresjes onthoud”, zegt een enthousiaste Jeroen. In de Minimenstraat stappen we door de Galerie des Minimes. “Wat een goudmijn. Je kunt mij hier een hele dag achterlaten, want van al die mooie spullen word ik heel ontspannen.”

Om de hoek nemen we een kijkje bij antiquair Wim Prové (Watteeustraat), gespecialiseerd in exquise objecten en empiremeubilair. “Hier zou ik normaal nooit durven binnengaan”, bekent Jeroen. Maar Wim stelt hem gerust : “Sommige collega’s durven hun bezoekers wat af te wegen, maar de meesten niet, ze houden van nieuwsgierige mensen. Hier mag je alles vragen en hoef je niets te kopen. Antiquairs zijn meestal autodidacten en geven graag hun kennis door.” Bij Wim wil Jeroen een antieke fles kopen, die lijkt op de flessen waarin zijn Franse grootmoeder een dessertwijn maakte.

Omdat Jeroen Meus van boeken en boekhandels houdt, bezoeken we nog even de Taschen Store (hoek Grote Zavel en Lebeaustraat) en dalen dan af naar het centrum om in de Magdalenastraat de schitterende winkel van Posada Art Books binnen te glippen. Je vindt er geen kookboeken, maar wel duizenden kunstboeken.

Onderweg stappen we ook even binnen in de riante interieurzaak van Agnes Emery (Hospitaalstraat). “Wat een prachtig gebouw, en op straat merk je daar niets van”, roept Jeroen enthousiast terwijl we de achttiende-eeuwse salons achter het gebouw verkennen. Hier koopt hij enkele zwarte schaaltjes voor zijn restaurant : “Ik zie daar al een gerechtje op liggen.” In dezelfde straat poseert Jeroen voor de oudste messenwinkel van Brussel, “Au Grand Rasoir”, gesticht in 1821.

De majestueuze Sint-Hubertusgalerij wordt het eindpunt, waar we van een koffie en een stukje taart genieten op een terras. “Zoveel schoonheid”, bekent Jeroen Meus, “ik zou graag vroeger hebben geleefd, het liefst in de jaren twintig, maar dan wel van goede burgerij zijnde. Want ik hou van elegantie, klasse, oude hotels, mooie architectuur en wat grandeur. Daar zit ook wat tristesse in, nostalgie. Die sfeer vind ik hier terug : heerlijk gewoon.”