Zoals vele lifestyle-iconen, dankt de regenmantel zijn huidige vorm aan het talent van enkele individuen. Of in dit geval, één familie. De vier Mesguich-vrouwen gaven hun savoir-faire generaties lang door.

Begin vorige eeuw heeft een joodse vrouw in Sint-Petersburg een briljant idee: ze verkoopt Britse regenjassen aan het Russische tsarenleger. Het levert Sarah Mesguich bewegingsvrijheid en zelfs een adellijke titel op, maar dan breekt de Oktoberrevolutie uit. In Parijs opent de gevluchte Sarah een boetiek in impermeabels. Midden jaren ’60 – de opmars van de prêt-à-porter – komt het familiebedrijf in handen van kleindochter Liliane Mesguich. Samen met de nog onbekende Anne-Marie Beretta verandert zij voorgoed het imago van de regenmantel: het steriel-functionele product wordt een modieus luxeartikel. Als Brigitte Bardot tientallen voorpagina’s opsmukt in een van Mesguichs trenchcoats, is er geen houden meer aan: Ramosport is plotsklaps wereldberoemd.

“Ik heb nooit beslist het familiebedrijf verder te zetten. Het zit gewoon in mijn bloed”, zegt Muriel Mesguich (49), dochter van Liliane en huidig president-directeur van Ramosport. Ze is de vierde Mesguich aan het hoofd van het bedrijf. Haar ultramodieuze ontwerpen sieren tientallen Hollywood-films en worden wereldwijd verkocht in bijna 800 winkels, inclusief Saks in New York.

Toch nam Mesguich, geboren in een joodse Russisch familie “waarin de vrouwen de zaken draaiende houden”, enkele omwegen in haar carrière. Ze studeerde architectuur, werd vervolgens regie-assistente van Jean-Jacques Annaud, om daarna reclamespots en speelgoed te maken. “Mijn generatie kent een grote continuïteit inzake familiebedrijven, maar dat is nu minder vanzelfsprekend. De markt is competitiever. De modewereld is een business geworden met specifieke technische kennis. Les années des artistes sont finis.”

Mode staat centraal in de geschiedenis van Ramosport. Niet alleen gaf Beretta de collecties meer dan twintig jaar vorm, de Mesguich-vrouwen drukten een ongeëvenaarde stempel op de wereld van de regenmantels. Ramosport introduceerde nieuwe standaarden qua volumes en materialen. Zo introduceerde Muriel Mesguich midden jaren ’80 de peau de pêche, een in Japan ontwikkelde microvezel. Gepassioneerd door de zoektocht naar nieuwe materialen en technologische stoffen, verheugt Mesguich zich op de toekomst: “De evolutie is fascinerend. Stoffen als lycra en stretch vergroten het draagcomfort, maar nieuwe intelligente materialen hebben hydraterende kwaliteiten of kunnen van kleur veranderen. Weet je dat, toen ik een jong meisje was, België op dat vlak veel onderzoek verrichtte?”

Mesguich zegt terug te willen keren naar la création pure, als reactie op de standaardisering: “De business, al die grote industriële conglomeraten, slorpt alle creativiteit op. Vele Franse en Italiaanse ontwerpers spelen te veel in op de wensen van de markt. Na zovele jaren van minimalisme en globalisering hebben we behoefte aan een tegenreactie, aan expressieve ontwerpers die hun eigen weg gaan. Daarom werk ik nu samen met Hussein Chalayan, een Engelse designer die ik erg bewonder. Hij is uitzonderlijk getalenteerd en creatief, een architect in zijn creaties.”

De zomercollectie 2000 geeft alvast een idee van wat we mogen verwachten: materialen als paper touch-katoen, powder touch-nylon en ultralicht taffetas, strengfuturistische vormen en een radicale vermenging van categorieën. “Vrouwen zijn evenmin het ene of het andere. Je kunt op hetzelfde moment zin hebben in functioneel, luxueus, kleurrijk én eenvoudig. We proberen elk seizoen opnieuw iets nieuws te doen met klassiekers als een trenchcoat. Dat is heel fascinerend, hoe ver je daar telkens in kunt gaan. Het is oud en nieuw tegelijk.”

Is een regenmantel al die moeite wel waard? Mesguich is overtuigd: “Op het eerste gezicht is het geen sexy product, maar het is dubbel gelaagd. Neem nu een slobbertrui. Die kan toch veel sexier zijn dan lingerie?”

Mesguich stelt zich echter bescheiden op: “Ik ben geen styliste, commercieel directeur of pr-manager, ik ben een chef-dirigent. Ik ben de motor achter de ontwerpers. Ik had het geluk het vak te leren naast iemand als Beretta, al maakte dat me ook heel schuchter. Nu druk ik mijn stempel op het product, al ben ik heel nauw verbonden met onze twee Italiaanse ontwerpers. Het is een groepswerk.”

Ramosport houdt het bewust bij regenmantels, legt Mesguich uit. ” Nous sommes des artisans, we maken een monoproduct. Zo hebben we de grootste savoir-faire, zowel op technisch als creatief vlak. Door bewust mode te maken, overstijgen we het functionele. Goed, regenmantels moeten dus beschermen tegen regen, wind en koude. Het draagcomfort is belangrijk, want je moet erin kunnen rijden, rennen en sjouwen. Maar het is ook de verpakking waarin een vrouw zich aan de buitenwereld toont. Dat mag je nooit uit het oog verliezen. Ramosport is altijd een pionier geweest op het vlak van de mode. Die dubbele specialisatie is onze sterkte. We maken regenmantels, niet meer en niet minder.”

De toekomst van Ramosport? Mesguich wacht rustig af: “Ik voel geen dwingende behoefte om het bedrijf aan mijn kinderen door te geven. De deur staat open, maar ik zal het niet van hen vragen. Wat telt is dat ze zich vrij en spontaan kunnen ontwikkelen, zoals ik dat op mijn manier kon doen.”

Wim Denolf / Foto’s Catherine Lambermont