Een paar weken geleden kreeg ik onder mijn voeten. Van iemand die me op 2dehands.be verweet dat ik met de piano die ik er wou slijten, de tweedehandsmarkt kapotmaakte. Hij verwees naar een schreeuwerige buitenlandse website die hetzelfde product tegen dumpingprijzen verkocht, net één euro duurder dan mijn tweedehands vraagprijs. Dat ik de piano een jaar eerder had gekocht in een lokale muziekwinkel, met personeel dat me bijstond met advies en daar hoogstwaarschijnlijk een aanvaardbaar loon voor kreeg – in tegenstelling tot wat de website deed vermoeden – veegde mijn belager van tafel als waardeloos argument. Omdat iemand ergens online het toestel in waarde onderschatte, moest ik maar tevreden zijn met een tiende van mijn vraagprijs. “Jij betaald toch ook niet graag te veel als je iets koopt ?!” was zijn conclusie. Inclusief taalfout.
Jij betaald toch ook niet graag te veel?!” schreef de boze koopjesjager – inclusief taalfout. Tuurlijk niet, maar waaraan we waarde hechten verschilt
Tuurlijk niet, niemand betaalt graag te veel. Alleen hechten we soms meer waarde aan andere dingen, omdat ze beter aansluiten bij onze behoeftes. Althans, dat is wat ik me nog vaag herinner van de subjectieve waardetheorie uit de les economie. De een investeert liever zijn of haar centen in handgemaakt mét persoonlijke service, de ander in industrieel geproduceerd en aanbevolen door algoritmes. Sommigen vloeken bij een lage Mobiscore, ik koester de mijne. En sinds deze zomer weten we dat miljardairs meer belang hechten aan de restauratie van de Notre-Dame dan aan het behoud van het Amazonewoud.
Toeval of niet: waarde loopt als een rode draad door dit nummer. De meerwaarde die bedrijfsleiders zien in het creëren van een mooie lunchplek voor hun werknemers, bijvoorbeeld. Of de bewoners van een huis met een resem koterijen die ze – tegen alle verwachtingen in – waardevol genoeg vonden om ze niet te slopen.
De restaurateurs die we spraken, bekenden allemaal dat klanten ervan overtuigen dat emotionele waarde alleen niet volstaat om een restauratieproces te ondergaan, het moeilijkste is aan hun job. Maar andersom kan evengoed. Een van hen trok ten strijde om een Mariagrot te beschermen. Die grot kon dan wel irrelevant lijken in een moderne context, ooit was ze van essentieel belang voor de zusters van het augustijnenklooster dat hij restaureerde. En Arthur Donck, architect en kunstverzamelaar, maakt er geen probleem van dat zijn kinderen soms een kop melk omstoten op hun tafel van Jules Wabbes. De snijplanken van Muller Van Severen dienen in zijn interieur niet als sculptuur, maar om op te hakken en te kappen. En dat is geen waardeoordeel. Die dingen zijn toch ontworpen om te gebruiken, vindt hij. Al zouden sommigen hem gek verklaren.
De piano vergaart intussen geen stof meer. Alleszins niet meer in mijn garage. Daags na de e-mail van de boze koopjesjager kreeg ik een mooi bod. Van een vriendelijke, gelijkgestemde ziel. Ik gaf haar zelfs wat korting. Dat leek ze mij wel waard.
amelie.rombauts@knack.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
