Al bestaat zijn leventje uit eten, spelen en slapen, ook dat kan het in stijl doen. Designers buigen zich over uw kind.

Wie ongestoord het Design Museum Gent wil bezoeken, kan zonder verpinken zijn kroost in de kinderhoek achterlaten. Maar er ooit al eens aan gedacht dat kinderen ook designliefhebbers kunnen zijn ? Grote, ronde vormen in felle kleuren slaan bij hen het best aan, zo blijkt uit onderzoek. Meer nog, veel ontwerpers doen de grootste moeite om zich in te leven in de wereld van de allerkleinsten. Hun zorgeloze bestaan is hoofdzakelijk eten, spelen en slapen. Alsof dat nog niet leuk genoeg is, zijn er heel wat designspullen op de markt die hun het leven nóg aangenamer maken. Te beginnen aan tafel, waar Lorenza Bozzoli een felgekleurd plastic servies tekende voor de Bambinocollectie van Alessi. Omdat drinken voor peuters geen sinecure is, bedacht de Nederlander Richard Hutten de ‘domoor’. Dat is een handige mok – verkrijgbaar in oranje, blauw en paars – met twee gigantische oren, Dumbo in tasvorm, zeg maar. De kop biedt meer houvast en dat betekent dus minder gemors en minder kans op scherven, ook al is de Domoor praktisch onbreekbaar. Hutten is trouwens een van de oprichters van Droog Design, het Nederlandse ontwerperscollectief dat internationaal hoge ogen gooit. Voor dat bureau tekende hij onder andere ook de kindvriendelijke Brontostoeltjes uit kunststof.

Na eten is spelen hoofdbekommernis nummer twee, al zijn kinderen speelgoed tegenwoordig gauw beu. Net daarom trachten designers vaak meubilair en speeltjes te bedenken waar ze naargelang hun fantasie verschillende dingen mee kunnen doen. Voor ‘kinderlijke interpretatie vatbaar’ is bijvoorbeeld de kromme Triolistoel van Eero Aarnio uit de collectie Me Too van Magis. Rechtopstaand is dat een ludiek zitje, maar liggend doet het meubel dienst als wiebelende rodeostier. Nog een leuk collectiestuk van Aarnio is Puppy, een abstracte hond uit polyethyleen. Eigenlijk bedoeld als zitmeubilair, maar wedden dat kinderen met hun grappige viervoeter gaan wandelen in de tuin ? Het beest kan tegen een stootje en overleeft buiten, dus dat treft. Even onverwoestbaar zijn de piepschuimen zitdieren uit de collectie Fluffizoo van de Duitse Studio Vertijet. Op het eerste gezicht herken je er een gestileerde vis, olifant en muis in, maar opnieuw kunnen kinderen er alle kanten mee uit. Pittig detail : moordlustige kleuters kunnen hun Fluffizoo niet kapot krijgen, want het materiaal is berekend op de bijtkracht van een vierjarige. Eveneens in de categorie ‘speelgoed dat de creativiteit prikkelt’ zit de Bilibo. Het helmvormige speeltje, een bekroond ontwerp van de Zwitser Alex Hochstrasser, kunnen kinderen met zand of water vullen, of gebruiken als zitje, schommelstoel, schild of schuilplaats, zolang het maar in hun fantasiewereld past. Groot voordeel : het speelgoed raakt niet zo gemakkelijk passé, want oudere kinderen verzinnen er compleet andere spelletjes mee dan de allerkleinsten.

Toch ontgroeien kinderen hun speelgoed en vooral hun meubilair snel. Maartje Steenkamp vond er iets op. De Nederlandse ontwierp voor Droog Design een robuuste houten babystoel, waar een zaag en schuurpapier bij wordt geleverd om de poten in te korten. Baby’s zitten in de hoge, en grotere kinderen in een afgezaagde versie, zodat ze steeds op ooghoogte van hun ouders blijven. De Nest Chair van de Australische ontwerpster Sally Dominguez is ook verstelbaar, maar dan zonder gereedschap. In de hoogste stand is de eivormige stoel perfect voor baby’s vanaf zes maanden. En in grondstand, voor kids tot zes jaar, lijkt hij met wat goede wil zelfs op de overbekende sixties Ball Chair.

Behalve al die nieuwlichterij kunnen kersverse ouders natuurlijk ook designklassiekers kopen om hun kroost in groot te brengen. Vitra produceert al twee jaar opnieuw de legendarische kinderstoeltjes van Charles en Ray Eames uit 1945. En zelfs Rietvelds houten babystoel uit 1915 valt met wat geluk nog op de kop te tikken. Jammer genoeg zal je kind ook daar uitgroeien, maar van een Rietveld de poten afzagen zou pas echt doodzonde zijn.

Thijs Demeulemeester