“Italy breaks your heart”, schreef NY Times-columnist Frank Bruni, die jaren in Rome heeft gewoond. En hij legt uit : “Italië is wat er gebeurt met een land als het zijn problemen inziet, maar niet de discipline kan opbrengen om er iets aan te doen. Italië is wat er gebeurt als de politiek niet meer functioneert en als goed bestuur een luchtspiegeling wordt, een mythe, een grap. Italië blijft op zijn lauweren rusten en verliest kracht in een globale economie met meer gedreven concurrenten. Er is zoveel schoonheid en belofte hier, en zoveel wordt weggegooid. Italië breekt je hart.”

Beppe Severgnini (57), schrijver en columnist van de Corriere della Sera, excuseerde zich bij de jongere generatie voor de puinhoop die de Italiaanse babyboomers ervan hebben gemaakt. De jeugdwerkloosheid is gigantisch, de pensioenen kosten een fortuin en het hele land zit vast in een lethargie. “Slechts twee economieën zijn tussen 2001 en 2011 minder gegroeid. Haïti, maar daar is een orkaan gepasseerd. En Zimbabwe, dat nog steeds lijdt onder Robert Mugabe.” Hij doopt zichzelf en zijn leeftijdsgenoten de ‘Python Generatie’ en Italië ‘Het land dat zijn jongeren wurgt’. “De Italiaanse heersende klasse is de oudste van Europa. Een bankdirecteur is gemiddeld 69, voorzitters van het hof 65 en universiteitsprofessoren 63. Wij monopoliseren alle goede jobs en we zijn niet van plan om op te stappen, zelfs niet met ons zeer comfortabele pensioen in het vooruitzicht. Het intergenerationele contract, de structuur die de samenleving bindt, moet worden hertekend.”

Alleen mensen die van hun land houden, kunnen zo’n scherpe en heldere kritiek leveren. En het zal ongetwijfeld allemaal waar zijn. Maar ik blijf toch zo’n beetje verblind door de aangename zon, de elegantie van de Italianen en dat ongelooflijk lekkere eten. Ik vond La grande bellezza een prachtige film, en typisch Italiaans. Alle clichés op een rijtje – eindeloos gewauwel, esthetische maar betekenisloze prentjes, vervallen monumenten en onderhouden lichamen – en toch was het eindresultaat prachtig. In haar artikel ‘La bella figura’ (pag. 26) noemt Linda Asselbergs Italië het mooiste en tegelijkertijd meest verderfelijke land, en dat is het ook. Je weet dat er onder het laagje bladgoud iets anders zit, daarvoor hoef je de tv maar aan te zetten. Voor elk kunstwerk uit een roemrucht verleden zijn er tien vulgaire tv-shows. Voor elke Bertolucci is er een Berlusconi. En toch, in mijn ogen wint mooi altijd. Dit is tenslotte het land van Pucci, Gucci en Fiorucci. Van het perfect stijlvolle design. Van slow food en snelle wagens. Van de paus, pin-ups en paparazzi. Het perfecte land eigenlijk. Als je er niet woont.

Mijn Spaanse vriend Rodrigo moppert weleens dat Italianen er nooit in geslaagd zijn een superieur koloniaal rijk op te bouwen, maar dat ze nu wel de wereld veroveren met pizza, pasta en maffiaverhalen. ‘Made in Italy’ wordt inderdaad massaal geëxporteerd. En vandaag in onze pagina’s in volle glorie tentoongesteld.

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

Je weet dat er onder het laagje bladgoud iets anders zit. Voor elk kunstwerk uit een roemrucht verleden zijn er tien vulgaire tv-shows. Voor elke Bertolucci is er een Berlusconi