Nadat eindelijk alle betrokken ministers zijn gaan samen zitten, werd dus besloten in Everberg een gesloten instelling voor minderjarige criminelen in te richten tegen eind februari. Kinderen die niet thuishoren in de huidige gesloten instellingen, psychiatrische patiënten en drugsverslaafden, worden naar andere oorden versluisd. Dat is toch de bedoeling. Alleen, dezelfde avond nog kwam een ontnuchterende wanhoopskreet van jeugdrechters: er is ook elders geen plaats voor degenen die men halsoverkop wegstuurt. Het lijkt wel hopeloos.

Wraakroepend is het, dat het duurt tot rechters jonge boeven opnieuw de straat opsturen of droppen op het kabinet van de Waalse minister voor Welzijn, voor een schijn van oplossing wordt aangereikt.

Aanvankelijk werd door de regering dit jaar twee miljoen euro extra uitgetrokken voor bijzondere jeugdzorg. Een lachertje. Het zal nu iets meer moeten zijn, natuurlijk.

Herinnert u zich nog de overeengekomen ontslagvergoeding voor de inmiddels bedankte baas van de Post? Dat was 2,48 miljoen euro, waarvan hij uiteindelijk “slechts” 790.000 euro kreeg. Heeft zo’n man, of de verloningscommissie die beslist over dat soort bedragen, er een idee van hoeveel of hoe weinig een jeugdrechter verdient? Om nog niet te spreken over een opvoeder of een psycholoog in zo’n instelling, of een maatschappelijk werker. Al die mensen die proberen mislopen jongeren voor hun verantwoordelijkheden te plaatsen of terug in te schakelen in de maatschappij?

Hoe hoog is ook alweer het miljoenenbedrag dat Noël Slangen opstrijkt om Verhofstadt te helpen met communiceren? Zou zo’n spin doctor de premier kunnen helpen om de bevolking te verklaren wat voor een maatschappij dit is, die niet in staat is zonder dwingende redenen voor voldoende opvang en begeleiding te zorgen voor een steeds groeiend aantal jonge mensen dat dwars op het maatschappelijk systeem gaat staan. Een systeem dat zo dol draait, dat magistraten, die normaal wars zijn van openbaarheid, de wanhoop nabij, de media als laatste drukmiddel gebruiken?

Waarom stelt men nu daden, hoe beperkt ze ook zijn? Omdat men bang is. Omdat de veiligheid van de samenleving in het gedrang komt als jong geboefte weer de straat op wordt gestuurd. ’t Is te laat de put gedempt als het kalf verdronken is, zegt een zeer wijs spreekwoord. De vraag die in dit land dringend gesteld moet worden is: wat zit zoveel jonge mensen dwars? Wie zijn die jongeren en waarom gaan ze uit de bocht?

Eminente jeugdpsychiaters prediken al een paar jaar dat er te weinig opvangstructuren zijn, dat er te lange wachttijden zijn om iemand te kunnen opnemen in een inrichting die specifiek op jonge mensen is afgestemd. Er zijn te weinig afkickcentra voor drugsverslaafden.

Het zelfmoordcijfer bij jongeren is in dit land verontrustend hoog. In de bestaande instellingen is er bovendien een personeelstekort, omdat er steeds minder idealisten bereid zijn om voor een luizenloon onder te duiken in de ellende van anderen.

Het is niet omdat het decor van het journaal nu vrolijker is geworden, dat het nieuws minder beklemmend klinkt.

Men heeft het dezer dagen veel over de verhalen van de gewone mensen die moeten verteld worden. Maar het liefst wel mét commentaar en de nodige vragen. Dit zijn verhalen van gewone jonge mensen. Verhalen die dagelijks te horen zijn in jeugdrechtbanken, in centra voor leerlingenbegeleiding, in buurthuizen in grote steden.

Het wordt tijd dat die verhalen niet alleen in infotainment formats worden gegoten, maar ook in hun rauwe werkelijkheid dagelijks, opnieuw en opnieuw, geserveerd worden, ook en vooral aan regeringstafels.

Reflecterende nummerplaten. Bevoegdheden over onbewaakte camera’s. Zedenleer in het vrij onderwijs. Wat een bekommernissen! Een deel van onze toekomst, een deel van de jonge mensen, verrot in zijn eigen misère. Dat is niet op te lossen met tien miljoen hier en tien miljoen daar. Misschien wel met een fractie van de 10,74 miljard euro niet-geïnde belastingen.

TESSA VERMEIREN,