Ik denk meteen aan Uli als ik het beeldje zie. Niet dat mijn Berlijnse vriendin ook maar van ver gelijkt op het dertigduizend jaar oude Venusje uit het Steentijdperk. Uli heeft lang, sluik blond haar en is groot en slank. Het handpalmgrote stenen vrouwtje heeft krulletjes en is dik. De tepels van haar enorme borsten reiken bijna tot navelhoogte. De speklaag op haar lenden, heupen en buik hangt in een plooi over haar dijen. Haar vette knietjes duwen haar benen uit elkaar. Haar mollige kuitjes zijn halverwege afgebroken, haar plompe voetjes voor altijd verloren in de tijd. Ik vind haar vertederend.

“Ik heb geen vrienden die te dik zijn”, zei Uli. “Ik vind dikke mensen vies.” Dat was acht jaar geleden. Ze verjaarde en had als geschenk een afternoon-tea gekozen in het Carlyle-hotel, de uitverkoren stek van New Yorks rijkste en dus magerste bourgeoisie. Daar zat ik met een briljante, knappe vriendin die ik nog niet lang kende en ineens zei die zoiets onnozels.

“Mij kan dat niet schelen”, repliceerde ik wat verbouwereerd. “Een van mijn beste vriendinnen is corpulent.” Ik had al plannen gemaakt om Uli op te zoeken in Berlijn met mijn mollige vriendin. Daar had ze nu wel een domper opgezet.

Het is intussen alweer een jaar geleden dat ik van Uli heb gehoord. Een tijd na haar dwaze opmerking in de Carlyle belde ze om te zeggen dat ze ging trouwen met haar tien jaar jonger lief, een advocaat in spe. “Ik heb erg getwijfeld of ik het wel zou doen”, vertelde ze. “Hij is gezakt voor zijn examen voor de balie en in Duitsland krijg je maar één kans. Ik moet bekennen dat ik enorm ontgoocheld was, maar ik zal nu toch maar met hem trouwen en wel zien.” We bleken niet alleen verschillende ideeën te hebben over dikke mensen, maar ook over de liefde. Ze nodigde me uit op haar trouwfeest. Ik zei dat het me speet maar dat het me niet goed uitkwam. Ik had me misschien wel kunnen vrijmaken, maar ik moet bekennen dat ik niet meer voelde wat ik in het begin voor haar voelde.

De corpulente vriendin die ik zo bemin, heeft me net een Menzo meegebracht uit België. Ik had dat gevraagd omdat ik wou weten wat het hart van collega-columnist Jan Leyers beroert. Na het lezen van zijn tekst zit ik nog wat verstrooid door het blad te bladeren. Dan valt me ineens iets op en ik begin te tellen. Een, twee, drie… negentien foto’s van blote zwarte meisjes, stuk voor stuk ontzettend mooi en hyperslank. Ze zien er belachelijk perfect uit, het Europese blankemannenideaal van de ebbenhouten Venus. Dat bedoel ik niet misprijzend. Als die foto’s je in het kruis beroeren, heb ik daar alle begrip voor. Ik heb op die plaats al voor minder stormen zien opsteken. En ik weet ook wel dat zo’n blad dromen verkoopt. Maar toch, als ik deze zwarte vrouwen uit een Belgische fotohemel vergelijk met de zwarte vrouwen uit de Amerikaanse werkelijkheid, moet ik even glimlachen.

Natuurlijk lopen hier even ranke donkere schoonheden rond. Maar ze worden steeds uitzonderlijker. Al 66 procent van de zwarte Amerikaanse vrouwen is nu te dik, en dat percentage is bij hen het hoogst in vergelijking met andere raciale groepen. Eén op tien zwarte vrouwen weegt minstens 50 kilo te veel. De stress veroorzaakt door racisme en armoede, slechte eetgewoonten: het speelt allemaal een rol. Maar er is nog iets anders. Zwarte vrouwen doen veel minder obsessief over hun gewicht dan blanke.

“Het is iets cultureels”, schrijft Roneice Weaver in Slim Down Sister, een nieuw boek dat wordt aangeprezen als het eerste Amerikaanse dieetboek voor zwarte vrouwen. “Of we nu onder de armoedegrens leven of 90.000 dollar per jaar verdienen, zwarte vrouwen hebben meestal een groot zelfrespect, ongeacht hun gewicht. Je kunt een zwarte vrouw zelden motiveren om te vermageren door een beroep te doen op haar ijdelheid. Maar ze luistert wel als je haar uitlegt dat ze zich met minder gewicht sterker en gezonder zou voelen.”

Hun zelfrespect wordt ook zelden aangetast door klachten van hun mannelijke rasgenoten. ” The more there is, the more there is to love“, zeggen die met smakkende lippen. Volle heupen, brede dijen, een smal middel en een bolle kont: dat is wat de meesten van hen prefereren. Misschien is hun smaak nog beïnvloed door de collectieve herinnering aan hun Afrikaans verleden. Dik was mooi in Afrika. In sommige stammen werden de meisjes voor hun huwelijk vetgemest als ganzen. Oprah Winfrey, de zwarte talkshow-ster die met een zakelijk been stevig in de minder dikke blanke wereld staat, heeft het al vaak moeten horen van zwarte Amerikaanse mannen: “We hadden je liever toen je molliger was.” Maar intussen gaan ook de blanke Amerikaanse vrouwen elk jaar steeds meer het Venusje van hierboven achterna: 47 procent van hen is nu ook te zwaar. En ook in België, zo lees ik, deinen de heupen steeds meer uit. So keep on dreaming, Menzo-boys.

Jacqueline Goossens vanuit New York