Groot geworden door de ecologische golf, zit het linnen nu met een imagoprobleem. Op zoek naar een modern gezicht.

Lene Kemps

In Napels werd de Europese wedstrijd Masters of Linen georganiseerd. Onder het motto ?Tien ontwerpers voor tien Vips? presenteerden jonge stylisten een collectie van tien stuks met als hoogtepunt een passage met een bekendheid uit eigen land. De meest gehoorde commentaar tijdens het defilé was : ?Is dit wel linnen ??, wat natuurlijk net de bedoeling was.

?Linnen is een vezel met veel mogelijkheden,? zegt Jack Salmon, directeur promotie, ?maar op een of andere manier weten jonge ontwerpers dat niet meer. Tijdens de ecologische golf hebben ze zich van het linnen afgekeerd, op zoek naar synthetische en in hun ogen modernere materialen. Ondertussen heeft het onderzoek naar nieuwe finishings en behandelingen niet stilgestaan. Er zijn nu oneindig meer mogelijkheden dan vier jaar geleden. Het was onze bedoeling het materiaal te herintroduceren bij een nieuwe generatie ontwerpers en het op die manier een fris en modern imago te geven.?

Voor de jonge ontwerpers was de kennismaking een openbaring. Ze verfden, borduurden en lakten het linnen ; ze veranderden het in kant of satijn, sneden het in biais of breiden er een trui van. ?Het materiaalgebruik was ronduit verbazend?, zegt Catherine De Vestele, verantwoordelijke communicatie en productontwikkeling. ?Linnen heeft vele gezichten, maar men associeert het altijd met de traditionele verschijningsvorm. Ons succes tijdens de groene golf was uitsluitend gebonden aan één aspect van het linnen : het is beige en gekreukt. Van dat imago zijn we nu een beetje het slachtoffer, want toen iedereen het ongewassen ecru beu was, is de markt drastisch ingestort. In Amerika heeft linnen nooit een verzwakking gekend. Het wordt massaal gebruikt door Donna Karan, Calvin Klein en Ralph Lauren, maar je merkt het niet omdat het niet onmiddellijk herkenbaar is. Linnen is uiteraard natuurlijk, edel en rustiek. Maar het heeft ook nog zoveel andere eigenschappen.?

Als geen andere vezel is linnen gevoelig voor wisselingen in modetrends. ?Ik ben twintig jaar directeur van het Belgisch Vlasverbond en heb heel wat ups en downs meegemaakt?, zegt meneer Daenekindt. ?Nu is het weer even moeilijker voor ons, maar als ik mijn voelsprieten uitsteek, merk ik dat het tij keert. Het defilé was in dat opzicht zeer verfrissend. Als jonge ontwerpers het linnen herontdekken, volgt de rest vanzelf. Ik ben ervan overtuigd dat linnen in het jaar 2000 een vaste waarde is, iets waar mensen naar vragen en wat ze appreciëren voor het fijne gevoel op de huid en het draagcomfort.?

Voor België nam het duo Tony Delcampe en Sandrine Rombaux deel. Hun experimenten met zeefdruk op klassieke vormen resulteerden in een geel-oranje jurk voor Ghislaine Nuytten. Ze haalden het linnen weg van de rustieke plattelandsvormen en presenteerden een moderne stadscollectie. Ook de ontwerpen van het Nederlandse duo Stigters waren fris en krachtig : biaisjurken, asymmetrische tops en strakke broeken, ruime tunieken. Jammer genoeg won de Griekse Lena Papachristophilou met een collectie die het linnen gebruikte zoals te voorzien en te verwachten was : artisanaal en rustiek. Wat erop wijst dat zelfs de jury van pers- en modemensen het er niet helemaal over eens was hoe het moderne linnen er dan wel uitziet.

?Het is een werk van lange adem?, zegt Jack Salmon. ?Langs de ene kant moeten we de modieuze en moderne toepassingen van de vezel promoten, maar zonder afhankelijk te worden van steeds wisselende trends. Langs de andere kant moet linnen als een klassieker aanvaard worden. Mensen moeten zeggen : het is warm buiten, ik grijp naar linnen omdat het zo aangenaam is. Tussen die twee posities moeten we manoeuvreren.?

Van boven af : Tony, met kersverse dochter Lila op de buik, Sandrine en Ghislaine : modern linnen ; jammer genoeg gewonnen : de Griekse collectie ; helder en fris ontwerp van Stigters.