Ooit werden er lijsten gemaakt, nu lijkt de fabrieksruimte zelf de lijst waarin een nieuw woonblok is gemonteerd. Een beetje New York in Gentbrugge.

Uit interesse, maar ook voor hun creatieve bezigheden, lopen Kate Stockman en Ivan Missinne de wereldsteden af. Begin over Parijs en zij sommen de adressen op van de knusse hotelletjes in de buurt van de Champs-Elysées of vertellen waar je designerkleding tweedehands kunt kopen. Laat de naam Barcelona vallen en er volgt een lijst van goede restaurants, bars en nightclubs en interessante architectuur. Uit het hoofd beschrijven ze de interieurs en de vormgeving van hippe winkels in Londen. Dit duo doet alles om op de hoogte blijven van de ontwikkelingen in architectuur, interieur, mode, fotografie, kunst en media.

Hoe kan het ook anders, Ivan Missinne is als architect medeverantwoordelijk voor de look van de wereldvestigingen van cinematheaters, en heeft daarnaast ook een eigen bureau voor “creatieve bouwwerken”. Kate Stockman is fotografe en belandde na allerlei “tussenstops” (creatief directeur van een reclamebureau en verantwoordelijk voor de visual merchandising van het modemerk InWear – Matinique) bij het Belgische tijdschrift Addict, waar ze de pr en marketing verzorgt. Dat trendy magazine is een driemaandelijks blad waarin fotografen, stylisten en grafici elkaar in grensoverschrijdende projecten inspireren. Het tijdschrift maakt de laatste tijd behoorlijk wat furore. Ze is net terug uit New York, waar ze haar blad is gaan voorstellen. Misschien ligt het aan de jetlag of aan een onstuimige lanceringsparty, maar haar herinneringen aan The Big Apple beperken zich tot “Ongelooflijk”, “Net als in een tv-film” en “Het leven is daar zo overdonderend”.

“Ik ben er nu zeven dagen geweest. Dat geeft al een enorme kick. En dan heb ik er alleen maar gewerkt, eigenlijk zou ik meteen terug willen en ik denk dat ik er ook wel zou kunnen wonen. Dat moet gewoon fantastisch zijn.”

Maar hun NY-loft vind je voorlopig in Gentbrugge, waar ze zich met hun kinderen Iman en Maui een beetje in de States wanen. Een half jaar al betrekken ze er de grote ruimten die vroeger een Gentse lijstenfabriek vormden. “We wilden een loft creëren met een NY-gevoel, een ruimtegevoel binnen een stad”, zegt Ivan Missinne. “In de Gentse binnenstad was het onmogelijk om een geschikte locatie te vinden, zodat we in een almaar wijdere boog gingen zoeken. Zo stootten we op een industrieel complex dat wat verscholen zat achter woningen. Achter een groot metalen hek lagen links en rechts van een binnenstraat verscheidene oude ateliers. Vanaf de straat verraadde niets dat hier mogelijkheid tot wonen te vinden was.” Ook nu is de binnenstraat akelig leeg. Alleen de negen Amerikaanse aluminium mailboxen (met die kleine, rode vlaggetjes) bij het hek wijzen op menselijke aanwezigheid.

“Juist door dat hek ontstaat er een aparte wereld, dat wordt nog versterkt door de eigen geschiedenis die aan de gebouwen verbonden is. Die historie en de authenticiteit, de sfeer van de oude lijstenfabriek, wilden we behouden. Bij de verbouwing was het moeilijk om het loftgevoel van de grote ruimte te behouden en toch voor intimiteit en privacy te zorgen.

Alle oorspronkelijke wanden zijn zichtbaar gebleven en de ruimte is verder niet opgedeeld, zo ervaar je de maximale lengte en diepte van het complex. Bovendien bleef alles ruw wat ‘historisch’ was (de bakstenen muren), het kreeg alleen een verfbeurt. Ook de vloer werd gedeeltelijk intact gelaten.”

Wat daarna aan de ruimte werd toegevoegd, is perfect afgewerkt. Dat geeft een bijzonder effect aan het nieuw geplaatste “balkvolume”. In die lichtblauw geverfde ruimte zijn de werkkamer, de slaapkamers en badkamer verwerkt. Door dat volume los in te planten, vrij van de muren en het plafond, krijgt het een intiemer karakter.

Het grote volume met zijn verscheidene wandvlakken, openingen en doorgangen (de loft heeft geen deuren, alleen die van het toilet) stelt je in staat op allerlei manieren door de ruimte te lopen en te kijken. Soms loop je voorbij het blok, of erdoorheen, of erachterlangs. Zo heb je zeker vijf manieren om van de woonkamer naar de slaapkamer te lopen. Die variatie moet de ruimtebeleving van de loft boeiender maken. Je voelt altijd de grootte van de ruimte, maar je ervaart ook de aaneenschakeling van de individuele ruimten telkens op een andere manier.

Die variatie vind je ook in de verschillende vloerafwerkingen. De oorspronkelijke betonvloer bleef in zijn robuuste uiterlijk gehandhaafd en werd in het woonblok gecombineerd met antracietgrijze natuursteen en met hout.

“Zo creëerden we een schakeling van kleine ruimtecomposities. In mijn architectuurfilosofie, als ik dat woord mag gebruiken, is de ruimtelijke structuur essentieel. Daarvoor moet je wel eens wat op zijn kop zetten en experimenteren”, aldus Ivan.

Experimenteren zit Ivan en Kate in het bloed. Ze zijn tien jaar getrouwd en hebben in allerlei huizen gewoond, maar altijd zochten ze een uitdaging met de beschikbare ruimte. Enkele jaren bewoonden ze een huis dat rijp bevonden was voor de sloop. Reden voor hen om alle mogelijkheden van dat pand uit te proberen. Ze staken alle muren in het donkerblauw en toen dat ging vervelen, verfden ze in een weekend alles vol koeienvlekken en panterprints. “Gewoon om eens te zien wat zoiets doet met een ruimte.”

In hun voorlaatste woning, een herenhuis, zochten ze een alternatief voor de klassieke slaapkamer. Uiteindelijk kozen ze ervoor om midden in de ruimte te slapen, tussen glazen schuifscheuren. “Daar was de lichtinval ’s morgens het mooist en we hadden er een perfect uitzicht op een groen park.”

Had het duo deze loft in Gentbrugge niet gevonden, dan waren ze misschien op een binnenvaartschip beland. Want dat blijft een van hun dromen: eens testen hoe zo’n ruimte aangepakt kan worden zonder de authenticiteit van een schip te verliezen. “Dat evenwicht hebben we hier in de open structuur van de loft ook weten te realiseren.”

“Ik vind dat we er vooral in geslaagd zijn om met de grote hoeveelheid licht toch tot een intieme loft te komen”, voegt Kate eraan toe.

Ivan: “De woning ontlokt veel reacties. Mensen kijken er soms toch een beetje vreemd tegenaan. Ook onze kinderen moesten eraan wennen, zo is de akoestiek vrij hard. Maar ze reageren dan weer enthousiast op de open ruimte. Die geeft veel speelmogelijkheden, hun fantasie kan alle kanten uit.

Marc Heldens / Foto’s Verne

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content