Eén op drie leden van de zopas verkozen Schotse en Welshe parlementen is vrouwelijk. Een heel nieuw gegeven in een heel nieuwe omgeving. Al van tijdens de verkiezingscampagne hadden de vrouwelijke Schotse kandidaten aangekondigd dat zij het politieke werk helemaal anders willen organiseren. Hun parlement moet een plek worden waar je van 9 tot 5 werkt en waar bijvoorbeeld ook kinderopvang voorzien is. Een dagcampus in tegenstelling tot de kostschool in Westminster, waar de boys na de lange dagtaak ook nog blijven overnachten.

In Vlaanderen is zo’n rigoureuze inperking van het politieke werk nog lang niet aan de orde. In de Wase gemeente Kruibeke werd door de vrouwelijke gemeenteraadsleden onlangs een bescheiden voorstel gelanceerd om in ieder geval op vrijdagavond geen vergaderingen meer te plannen, zodat zij, en hun mannelijke collega’s net zo goed, het weekend samen met hun gezin kunnen inzetten.

Mieke Vogels van Agalev ziet er wel wat in om dat ook voor heel Vlaanderen voor te stellen na de verkiezingen. Samen met SP’er Freddy Willockx waagde ze het ooit in het federale parlement het idee aan te brengen om geen avondvergaderingen te houden tussen 20 en 30 juni, wanneer de agenda van ouders al snel volloopt met allerlei schoolactiviteiten. Maar zelfs deze bescheiden toegeving aan de eisen van een normaal gezinsleven werd niet in overweging genomen.

Dalila Douifi, woordvoerster van minister van Binnenlandse Zaken Luc Van den Bossche en eerste opvolgster op de SP-Kamerlijst in Brugge, draait sinds een paar jaar mee in het hectische politieke leven van de hoofdstad. In haar partij is het al niet bijster gelukt om vrouwen op verkiesbare plaatsen te krijgen. Ze ziet het ook nog niet zo gauw gebeuren dat het politieke ritme zich voegt naar het gezinsleven van politici. “In de Scandinavische landen is dat anders, maar daar zitten ook veel meer vrouwen in de volksvertegenwoordiging. Het valt niet te forceren. Eigenlijk vind ik de mentaliteitsverandering die vrouwen teweegbrengen veel belangrijker dan formele maatregelen. De strategieën, de manier van discussiëren, de besluitvorming veranderen onder invloed van vrouwen”, zegt ze.

“De vrouwen die in de politiek gaan, organiseren hun privé-leven zodanig dat het hun politieke activiteit niet hindert. Je kunt af en toe wel eens huiselijke beslommeringen als excuus gebruiken om weg te blijven. Maar als je dat al te vaak doet, wordt dat door de mannen snel tegen je gebruikt. Als ze het niet kan organiseren, moet ze maar niet aan politiek doen, is dan de reactie.”

Doorgewinterde VLD-politica Annemie Neyts constateert dat er de jongste jaren toch meer aandacht is gekomen voor het leven naast het politieke werk, zowel bij mannen als bij vrouwen. Maar dat de politiek een nine-to-five job zou kunnen zijn, is volgens haar een illusie. “Vijftien jaar geleden hadden we soms dagen na elkaar nachtzittingen tot 3, 4 uur ’s ochtends. Naar mijn gevoel duurde dat weken. Dat komt nu nog maar zelden voor. Het besef is gegroeid dat je niet aan politiek kunt doen op een menselijke manier als je niet weet wat er daarbuiten gebeurt. Je kan toch niet goed functioneren als je geen tijd neemt voor studiewerk of om na te denken? Ik ben er een heftige voorstander van dat mensen ook in de politiek proberen de urenlast draaglijk te houden voor henzelf en voor hun geliefden. Daarom probeer ik vergaderingen die ik zelf voorzit altijd beperkt te houden: 1,5 tot 2 uur. Strak en efficiënt vergaderen doen vrouwen volgens mij trouwens beter. Wie daarna wil nakouten kan dat, de anderen kunnen naar huis. Die rigoureuze discipline is bij mij in het Europees Parlement nog aangescherpt. De drie minuten spreektijd die ik daar krijg, dat is één vel papier.”

Benieuwd hoe dat afloopt in Edingburgh…

Tessa Vermeiren