VAN IJZERWARENWINKEL TOT HORECAMONUMENT

La Quincaillerie bestaat vijfentwintig jaar. De brasserie is ondergebracht in een ijzerwarenwinkel uit 1903, getekend door een leerling van Victor Horta. Antoine Pinto nam het prachtige decor met de muren met honderden houten laden onder handen en zette een restaurant in de markt dat blijvend trendy is. Wij reserveerden telefonisch, ons Nederlands werd door de Franstalige dame in gebrekkig Engels beantwoord. Bij onze aankomst werden wij onthaald in het Frans. Wij baanden ons een weg door de lawaaierige mensenmassa en kregen een minitafel en harde caféstoelen aan de balustrade op de eerste verdieping. Chef-kok Yvan Potier is trots op zijn gloednieuwe inductiekeuken. Hij kiest traceerbare leveranciers, zoals de Parijse vleesmeester Olivier Metzger. Potier kiest ook voor duurzame vissoorten die volgens Europese regelgeving gevangen worden. Zijn tarbot is van bio-gecertificeerde cultuur. Daarnaast is er de opbrengst van de eigen hoeve. Zo’n jaar of vijf terug kocht de groep, waartoe ook Dock’s Café en Pakhuis behoren, de Ferme Le Devant (80 hectaren) in Bresse. De boerderij levert kippen, parelhoenders, Bayeux-scharrelvarkens, Hampshire Down-lammeren, konijnen en groenten en kruiden. Het slachten gebeurt in eigen state-of-the-artslachthuis.

Veranderingen verlopen in Quincaillerie traag. Enkele specialiteiten die sinds de opening in 1988 onafgebroken op de kaart staan : met honing en limoen gelakte eend uit Challans, bout van Bressekip met Calvados, gekonfijte eendenbil en hammetje met mosterd. De wijnkaart is verzorgd, gebruiksvriendelijk en ingedeeld in prijscategorieën. Bij wijnen per glas zijn ook grote wijnen. Wij bestelden een portie grijze garnalen om zelf te pellen (12 euro). De garnalen hadden lang op ijs gelegen. Er waren twee voorgerechten. Krokant gebakken groenten, glanzend van boter en olie, vroegen om schilfers oude parmezaan en pijnpitten (15 euro). De Caesar salad was zoals het hoort : knapperige Romeinse sla, smakelijk wit van kip, ansjovis, broodkorstjes en parmezaan (17 euro). Er waren twee hoofdgerechten. De kreeft was op de grill bereid maar slordig in het bord gebracht met kruidenolie en aardappelmousseline (38 euro). ‘Hamburger revisited’ stond voor smakelijk gerijpt, gehakt en te lang gegaard Spaans vlees, opgediend met saus van zoete uien, bleke frietjes, snijboon en sla (18,50 euro). Wij misten tomaat. In het glas kwam een Jonty’s Ducks 2009 (30 euro). Die weinig opwindende biodynamische wijn was afkomstig van Domaine Avondale in Paarl, waar eenden de gaarden vrij van slakken houden. ‘L’indulgent’ was het brave nagerecht van banketbakker Thomas, gebaseerd op chocomousse, tonkacrème en biscuit met gepofte rijst (9 euro).

DOOR PIETER VAN DOVEREN & FOTO MICHEL VAEREWIJCK

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content