De grootste regisseurs willen hem voor hun camera en Louis Vuitton koos hem voor twee nieuwe campagnes. Matthias Schoenaerts blijft er nuchter onder. We spraken met hem in Parijs, in de coulissen van het recentste defilé van de Franse tassenfabrikant.

Soms heeft hij zin om zijn smartphone weg te gooien en zichzelf te laten verdwijnen à la David Copperfield, vertelt hij. Een pose ? Daar lijkt het allerminst op, ook al imiteert hij met zichtbaar plezier de weidse gebaren van de beroemde illusionist, inclusief schalkse blik en plagerige glimlach. Hij heeft dat trouwens al eens gedaan, zegt hij, in een vorig leven, voor hij zich ontpopte tot de onweerstaanbaar goedgebouwde steracteur. “Maar opgelet, niet voor altijd, hé”, voegt hij er meteen aan toe. Want de buzz die in oktober 2013 op internet ontstond over zijn zogezegde plannen om te stoppen met zijn filmcarrière wil hij niet herhaald zien. “Ik had toen net vier films na elkaar gedraaid. Ik was gewoon moe en ik vond dat ik wel recht had op een paar maanden rust. Ze hebben me verkeerd begrepen. Maar het maakt niet uit.” Matthias Schoenaerts is er de man niet naar om zich druk te maken over dat soort collateral damage. Het behoort tot de risico’s van het vak.

Voetbal was vroeger zijn ding, hoewel hij als achtjarige kwajongen toch ook al op het podium stond samen met zijn vader, Julien Schoenaerts. “Ik heb nooit een carrièreplan gehad, en dat heb ik nog altijd niet. Wat me nu overkomt, is ook niet echt de grote droom die uitkomt. Ik ging naar het Conservatorium in Antwerpen, want dat was wat ik op dat moment in mijn leven wilde doen. En van het een kwam het ander. Zo simpel is het. Ik hou van mijn vak, maar ik ben nooit erg ambitieus geweest. Als ik een rol aanneem, ga ik er wel helemaal voor. En dan ben ik niet bezig met mij af te vragen wat de volgende stap zal zijn.”

Die levensfilosofie heeft hem, ondanks de tegenslagen inherent aan het leven van een jonge acteur, al behoorlijk ver gebracht. In 2008 speelt hij een glansrol in Loft, de thriller van Erik Van Looy over de avonturen en avontuurtjes van vijf vrienden die een flat delen om daar hun vrouw te kunnen bedriegen, tot ze geconfronteerd worden met het lijk van een onbekende jonge vrouw. Loft lokte 1,2 miljoen kijkers naar de bioscoop en werd zo de succesvolste Belgische film ooit. Er volgde nog een Amerikaanse remake, waarin Schoenaerts opnieuw dezelfde rol mocht spelen, Filip Willems werd Philip Williams. Drie jaar en ruim twintig kilogram spiermassa later speelt hij de hormonenveeteler Jacky in de film Rundskop. De eerste langspeelfilm van Michaël R. Roskam haalt dat jaar een Oscarnominatie binnen in de categorie beste buitenlandse film. Meteen is de acteur uit Antwerpen hot in Hollywood. Amper enkele maanden later staat hij op de rode loper in Cannes, met dank aan zijn verbluffende vertolking van een alleenstaande vader en bokser in een overweldigende De rouille et d’os van Jacques Audiard. De internationale erkenning blijft niet uit. Sindsdien rijgt hij de filmprojecten met de grootste filmmakers ter wereld aan elkaar.

In 2014 zal Matthias Schoenaerts present zijn in niet minder dan vijf speelfilms. Maar in afwachting dat die in de zalen verschijnen en terwijl de scenario’s zich alweer opstapelen, waagt hij zich aan een heel andere karakterrol : die van front row guest star op het defilé van Louis Vuitton. Hij is daarbij in goed gezelschap : links van hem zitten Lily Allen en Antoine en Delphine Arnault, de erfgenamen van de groep LVMH, aan zijn rechterkant Will Smith, die al tal van modeshows bijwoonde, net zoals Kanye West voor hem, tot hij de smaak te pakken kreeg en zelf ‘ontwerper’ werd. Meteen treedt hij in de voetsporen van andere celebrity’s zoals David Bowie en Angelina Jolie, maar ook van Michelle Williams met wie hij onlangs nog Suite française draaide in de Ardennen. Kortom, het bewijs dat hij nu echt bij de allergrootsten hoort. Wat hem overigens niet belet zich plichtsbewust te onderwerpen aan dit interview in de coulissen van het defilé. Met een vanzelfsprekend naturel. Gewoon.

Nu u een internationale ster bent, hebben allicht al veel merken u gevraagd om hun gezicht te worden. Waarom koos u voor Louis Vuitton ?

Matthias Schoenaerts : Ik weet niet precies hoe het werkt in deze business, maar eigenlijk hebben zij voor mij gekozen. Zij laten alles in Europa fabriceren, dat vind ik mooi. Ik vind dat een eerlijke manier van werken. Ze doen niet mee aan de uitbuiting van mensen ergens in een ver land, om daarna hun producten hier voor veel geld te verkopen. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ze al zo lang bestaan, en dat het merk in de hele wereld wordt gerespecteerd en bewonderd. Maar dat ik dit doe, betekent absoluut niet dat ik mezelf beschouw als een mannequin.

Is dit voor u een rol als een andere ?

In zekere zin wel, ja. Al gaat het natuurlijk niet zo ver. Ik hoef geen personage te creëren.

Het merk Louis Vuitton heeft zijn naam verbonden aan het begrip reizen. Wat voor soort reiziger bent u ?

Voor mijn werk als acteur ben ik natuurlijk veel onderweg. Maar ook privé ga ik graag op reis. Reizen is voor mij het ontdekken van nieuwe culturen, nieuwe mensen. Reizen houdt je fris en nieuwsgierig, het verrijkt de geest. Het maakt je ook slimmer.

De mens heeft inmiddels de hele wereld veroverd. Kun je vandaag nog een avonturier zijn, tenzij misschien in de film ?

Avontuur is voor mij een mentaliteit. Het hangt af van je eigen instelling of een reis een avontuur is of niet, ongeacht de plaats waar je bent.

Luxe en avontuur zijn niet noodzakelijk tegenstrijdig ?

Misschien moeten we het dan eerst eens worden over de definitie van het woord luxe. Voor sommige mensen is luxe het bezit van zeg maar een Bentley, terwijl voor mij het niet bezitten daarvan een luxe is. “Het totale niets”, dat is luxe. Of een 2pk waarbij je niet bang hoeft te zijn om hem te verknallen als je hem parkeert. Vrijheid, humor, plezier, dat is luxe.

Voelt u zich een zielsverwant van Jack Kerouac ?

Waar ik vooral van hou, is het gevoel on the road te zijn. Het idee van de reis veeleer dan de bestemming. Vooral met de auto. Van vliegtuigen hou ik niet zo. Ik vertrek graag zonder te weten waar ik precies heen ga. Ik droom ervan de Verenigde Staten te doorkruisen, van oost naar west. En dat zal ik ooit ook doen.

Op een Harley-Davidson ?

Nee, onmogelijk ! Als ik op een Harley zou stappen, was ik ten dode opgeschreven. Ik kan totaal niet omgaan met dat soort tuigen. Ik heb een carrosserie nodig die me beschermt.

In twee jaar tijd heeft uw carrière een heel andere wending genomen. Het gaat erg snel nu. Hoe gaat u daarmee om ?

Ik ben me ervan bewust, maar ik heb nog geen tijd gehad om me er het hoofd over te breken. Ik was gewoon constant aan het werk. Op een filmset moet je voor honderd procent aanwezig zijn, fysiek maar ook mentaal. Ik leef altijd in het nu. Het is soms heftig, maar het lukt me. Een mens kan zich aan veel aanpassen, en wat mij overkomt is nu ook weer geen drama.

U hebt niet het gevoel dat uw kinderdroom eindelijk uitkomt ?

Helemaal niet ! Ik ben dankbaar voor wat me vandaag overkomt, maar ik heb er nooit van gedroomd. Mijn filosofie is altijd hetzelfde geweest : je moet zijn waar je bent, met je volle bewustzijn. Hoewel… nu ik mezelf hoor spreken, klink ik bijna als Jean-Claude Van Damme : hij zegt dat je aware moet zijn. Ik zal het anders formuleren. Als je een rol aanvaardt, moet je niet ja zeggen en ondertussen denken aan wat het je kan opleveren. Je kruipt in je personage en je gaat er gewoon voor.

Wat kunnen we zoal aantreffen in uw garderobe ?

Nu moet ik weer opletten wat ik zeg (lacht) ! Er hangen allerlei zaken in mijn kleerkast. Maar eigenlijk draag ik altijd hetzelfde : een jeans, een T-shirt, sneakers en een hoodie.

Maar u zult bij sommige gelegenheden toch ook wel eens iets anders moeten aantrekken. Hebt u een persoonlijke stylist ?

Nee hoor, ik ben geen paspop ! Ik kies zelf wat ik draag. En mijn filosofie is ook hier : keep it simple, in alle omstandigheden. Als je je gedraagt als een nar, behandelen ze je als een nar. (Hij toont zijn outfit van die dag, een pak, een trui en een Louis Vuitton-jas). Kijk, simpel toch ? En mooi.

Wat vindt u ervan dat ze u weleens de nieuwe Marlon Brando of de nieuwe James Dean noemen ?

Het is natuurlijk een eer om vergeleken te worden met acteurs van dat kaliber. Maar het is ook wat abstract. Uiteindelijk heb ik er niet veel aan.

Met wie zou u nog graag samenwerken ?

Dat zou een lange lijst worden. Acteurs zoals Philip Seymour Hoffman (op het moment van het interview leefde Hoffman nog, op 2 februari werd hij dood aangetroffen op zijn flat. Een overdosis heroïne werd hem fataal) en Daniel Day Lewis staan zeker op mijn lijst. Je leert altijd wel van nieuwe ontmoetingen op een filmset. En je herontdekt zaken die je eigenlijk al wist. Wat mij interesseert, is niet zozeer de techniek, maar wel de persoonlijke filosofie van een acteur. En als je op dezelfde golflengte zit, wordt het natuurlijk interessant.

U hebt iets van een ‘duistere’ schoonheid. Maar zou u dat melancholische imago kunnen loslaten en in een komedie spelen ?

Dat heb ik al gedaan toen ik jonger was ! De zot uithangen, dat lijkt me wel leuk, dacht ik. Toen ik die rol aanvaardde, had ik behoefte aan iets lichts, want ik had net een zwaar project afgerond. Ik was erg gemotiveerd en ik heb me erin gegooid. In het begin heb ik me echt geamuseerd. Maar op de derde dag begon ik te twijfelen. Op de vierde dag vroeg ik me af wat ik daar stond te doen. En het ergste was dat er nog zes opnameweken zouden volgen.

Vreemd, ik herinner me helemaal niets van dat meesterwerk in uw…

… mooi, laten we dat vooral zo houden !

Ondertussen hebt u ook in de Amerikaanse versie van Loft gespeeld. Hoe voelde het om jaren later opnieuw diezelfde rol te spelen ?

Het was een heel plezierige ervaring, vooral ook omdat zoiets nog maar zelden is gebeurd. Ik had mijn personage al vlug weer te pakken, maar hij was toch niet helemaal dezelfde meer. Bepaalde elementen die me nog altijd juist leken heb ik bewaard. Maar ik was inmiddels vier jaar ouder, dus was mijn uitstraling op het scherm onvermijdelijk ook anders.

Kunt u nog iets vertellen over Suite française, de film die dit jaar in de zalen komt ?

Het is een heel mooi verhaal. Ik speel een Duitse soldaat. En ik was goed omringd, door Michelle Williams, Lambert Wilson, Kristin Scott Thomas. Allemaal fantastische acteurs. Ik ben echt benieuwd naar die film. Over twee weken moet ik naar Londen en met een beetje geluk krijg ik daar een kleine preview te zien.

Hebt u er nog helemaal niets van gezien ?

Nee, ik wil een film alleen zien als hij helemaal klaar is. Of toch zo goed als. Sommige acteurs vragen om elke dag de rushes te controleren. Ik niet, misschien omdat ik niet graag naar mezelf kijk. Als ik tijdens de opnames voel dat het goed zit, dan volstaat dat voor mij. Ik vertrouw op mijn gevoel. Kun je dat op het scherm zien dat het goed zit ? Ik weet het niet ! Wie weet, misschien moet ik de rushes toch maar eens bekijken.

Hoe was het om een film te draaien in België na je ervaringen in Hollywood ?

Ik vond het vooral fijn dat ik ’s avonds gewoon naar huis kon gaan. De filmploegen zijn dan wel groter in de Verenigde Staten, maar uiteindelijk heb je altijd weer een regisseur, een cameraman en een stel acteurs. Die drie-eenheid heb je overal.

Kunt u nog ongestoord rondwandelen in Antwerpen ?

Natuurlijk. Ik merk wel dat meer mensen me herkennen. Soms vragen ze of ze een foto met mij mogen nemen. Maar ze blijven vriendelijk, (hij verlaagt zijn stem) en anders sla ik gewoon op hun smoel, ah ja !

Voelt u zich een echte Antwerpenaar ?

Ik voel me een Belg, al weet ik niet precies wat dat inhoudt. Mijn vader kwam uit Limburg, mijn grootmoeder uit Luik, ik heb in Brussel gewoond, en nu woon ik in Antwerpen. Ik voel me een Belg, maar daarom niet noodzakelijk Vlaming of Antwerpenaar. Maar Antwerpen blijft wel ‘mijn’ stad.

DOOR ISABELLE WILLOT