Elfenwoningen lijken het, houten sprookjeshuizen hoog boven de wereld, verborgen tussen het ritselende gebladerte. Wij klommen nog eens tussen de takken omhoog, en lieten ons meewiegen op het ritme van de natuur.

Alle jongens droomden ervan, sommige dromen er nog van. Maar Alain Laurens pakte de koe bij de hoorns en stampte met twee kompanen een heuse rage uit de grond. “Ik heb dertig jaar in de publiciteitsbranche gewerkt en meer tijd in vliegtuigen doorgebracht dan op de grond, met alle stress van dien. Maar ik hield van het werk. Tot een reorganisatie de boel overhoophaalde en ik van de ene op de andere dag alles achter me liet, omdat ik voelde dat ik klaar was voor een tweede leven. Alleen wist ik nog niet welk.”

Alain Laurens is een positieve vijftiger die pendelt tussen Parijs en de Provence en zeven jaar geleden een ingeving kreeg. “Toen ik thuis na een siësta ontwaakte, zei ik tegen mijn vrouw : ‘ J’aiétévisité, ik ga boomhutten bouwen.’ Ik wist niet eens of daar een behoefte aan bestond, maar ik ben een intuïtieve ziel en vertrouwde daarop. Dus belde ik een kameraad aquarellist en deed wel dertig telefoontjes naar timmerlui, maar hoorde aan de andere kant van de lijn alleen maar twijfels. Tot ik op Ghislain André stootte, die net van de écoledescompagnons in Marseille afkwam. We spraken af in de dorpsbistro, waar ik in bedekte termen mijn plan uiteenzette en hem acht dagen bedenktijd gaf. Bij onze tweede afspraak legde ik hem uit dat het over cabanes in de bomen ging en gaf hem weer een weekje ruimte. Bij onze derde afspraak trok hij de koffer van zijn auto open en toonde me twee maquettes van boomhutten.

Mijn tweede leven kon beginnen.

Ghislain André was 27 en zag het plan als een echte uitdaging. Hij hield niet alleen woord, zeven jaar later heeft het duo tachtig boomhutten gebouwd en het orderboek zit voor een jaar vol. “We bouwen niet zomaar boomhutten, we doen dat ook op ecologisch verantwoorde wijze”, aldus Alain Laurens. “We slaan geen spijkers in de boom en zagen geen grote takken af. We beschouwen ons als gasten in het hart van de kruin en vinden dat die gastvrijheid gerespecteerd mag worden : onnedénaturepas. En mocht het ooit nodig blijken, dan kunnen we de boomhut ook weer afbreken zonder sporen na te laten. Dat kan doordat we een rubberen band rond de boom gebruiken, met daarrond een metalen band die de steunen draagt. Op die wijze kan de boom ongehinderd verder groeien.”

“Natuurlijk gaat het om een jongensdroom, we hebben als kind toch allemaal een wonderlijke tijd in de bomen doorgebracht en die herinneringen gaan nooit meer weg. Als je zoveel jaar later opnieuw in de boom klimt, is dat een wonderlijk emotioneel moment. Je bent alleen met de vogels, tussen takken begroeid met mos dat nooit eerder door een mens is aangeraakt. Een ideale plek om te lezen, te siësten of naar muziek te luisteren, het aperitief te nemen of te schrijven. Twee van mijn klanten hebben in hun boomhut zelfs een eigen boek voltooid.”

Alain Laurens heeft inmiddels boomhutten in alle groottes gebouwd, maar zelf verkiest hij de kleinste. “Hoe kleiner de boomhut, hoe selectiever je bent in de voorwerpen die je meeneemt, waardoor de keuze extreem intiem wordt en dat vind ik ideaal. Tenslotte is het niet de bedoeling je woonkamer opnieuw te creëren. Maar sommige klanten hebben andere inzichten, zoals de man die een hut boven de bomen liet bouwen, gewoon om er naar de sterren te kijken. Terwijl iemand anders een hangmat à la Indiana Jones wilde en weer een ander bamboe als materiaal verkoos, om de vervreemding compleet te maken.”

Boven de bossen

Er rest ons niets anders meer dan de auto te starten en op zoek te gaan naar Laurens’ creaties. Al is dat niet eenvoudig, want de meeste klanten houden van hun intimiteit. Ons eerste bezoek leidt ons naar de bossen in de Lubéron, waar Laurens zich jaren geleden op zijn buitenverblijf aan een eerste poging waagde. Dit exemplaar is allereenvoudigst, authentiek en klein, en ligt, zoals dat hoort maar zelden het geval is, in volle natuur. In een spar, misschien vier meter boven de grond en bereikbaar via een trap in twee delen. Een valluik met slot geeft toegang tot een zeer kleine ruimte met vensteropeningen zonder glas. Die worden afgesloten door houten luikjes die naar buiten openklappen en daar in positie worden gehouden. Er staan een paar zeer persoonlijke spullen, souvenirs uit de kindertijd, maar verder niets. Een eenvoudige plank die tegen de muur kan worden geklapt, dient als bed, of misschien beter als siëstabed.

Minstens zo leuk is het kleine terras, met een magnifiek uitzicht op de bosrijke heuvels en net groot genoeg om er een werkblad te installeren. Door de vloer steekt één van de stammen, waardoor het geheel echt deel gaat uitmaken van de natuur. Aan een katrolletje hangt een proviandmand, die gebruikt kan worden voor wie langere tijd ongestoord in de boomhut wenst te verblijven en alleen zo contact houdt met de buitenwereld.

’s Namiddags zoeken we ons in de omgeving van Aubagne suf naar een tweede adres. Het blijkt geen klassiek hotel te zijn maar veeleer een sportcentrum met dag- of weekverblijven. De boomhut die er in een plataan is ontstaan, staat op palen en dat is al iets minder romantisch. Die palen dienen niet enkel als steun, in één ervan werden de zogenaamde voorzieningen ondergebracht : water en elektriciteitstoevoer. Want wie een boomhut wil verhuren, zegt initiatiefnemer Ferroni, moet allerhande comfort voorzien. Daar zijn wij persoonlijk niet zo zeker van, liever zaten we in een primitieve omgeving met zeer rudimentair comfort, maar we nemen aan dat hij gelijk krijgt. Jaarlijks worden zo’n 10.000 aanvragen genoteerd voor de redelijk grote boomhut, met terras en een piepkleine mezzanine met dubbelbed, waar je letterlijk door de bladeren van de boom omringd bent.

Mijnheer Ferroni’s fantasie sloeg op hol toen hij jaren geleden in een tijdschrift een tweehonderd vierkante meter grote boomhut in Oregon ontdekte. Het onderwerp liet hem niet meer los, en hij sprak erover met vrienden die hem nieuwe documentatie bezorgden. Tot hij uiteindelijk bij Alain Laurens terechtkwam. Toch is zijn eersteling niet echt authentiek geworden : de boomhut staat veel te dicht bij het hoofdgebouw zodat er van een verblijf in de natuur niet echt sprake is. De gebruikte materialen zien er goedkoop uit zodat men binnenin de indruk krijgt dat men in een caravan zit. En caravans is wel het laatste waar we aan denken als we met vakantie en weg van de drukte willen zijn.

Liefdesnest

Dat er wel degelijk veel belangstelling bestaat, horen we van Diane Vandenberghe, die in Saint-Paul de Vence een B&B uitbaat en maar meteen voor een ecologische aanpak heeft gekozen. Achter het hoofdgebouw ligt een zwemvijver met een ecologische zuiveringsinstallatie, en in het achterliggende bos rijzen zowaar vier complete boomhutten uit de grond. “Mijn eerste kennismaking met het verschijnsel dateert van een verblijf in Malibu Beach”, herinnert de gastvrouw zich, die wel al foto’s van boomhutten in India en Maleisië had gezien maar nooit gedacht had dat het verschijnsel ook in Europa wortel zou schieten. Tot ze in een tijdschrift las dat het wel bestond. Ze contacteerde Alain Laurens, die meteen langskwam. Bij die eerste ontmoeting klikte het zo goed dat ze er al eentje bestelde “zonder ooit een boomhut te hebben gezien”.

De belangstelling voor het verschijnsel weet ze haarfijn te verklaren. “Ik heb nooit in de stad kunnen wonen, wel in de natuur. Ik ben gaandeweg almaar minder manmadenoises gaan verdragen, verkies het ritselen van de bladeren. Zoals ik het groen verkies omdat het licht geeft en moed.”

Intussen staan er vier boomhutten bij Diane Vandenberghe, keurig van snit, allemaal anders en vooral met kwaliteitsmaterialen gebouwd, inclusief dubbel glas. De slaapkamer is echt en ruim, de badkamer van eenzelfde gehalte. Prettig daarbij is dat ze in het bos staan, en geheel verborgen blijven voor elkaar. En eentje telt zelfs twee verdiepingen.

Het Château de Valmer is een luxehotel, vlak bij Saint-Tropez. Toen de eigenares van het fenomeen hoorde, wilde ze er meteen ook haar boomhut, maar dan bestemd voor haar gasten. La Cabane des Amoureux is een prachtvoorbeeld, gemaakt uit stevige en kwalitatief hoogstaande materialen, met een smaakvol ingerichte slaapkamer met een bureautje en een badkamer. En geïsoleerd van het hotel gelegen, midden in de jonge wijngaarden. We zouden er zo kunnen overnachten, maar we schrikken toch even van de prijs.

Er zijn ook buitenbeentjes, en aparte oplossingen voor specifieke problemen. In de buurt van Genève heeft een liefhebber een reusachtige Oostenrijkse den van meer dan veertig meter hoogte uitgekozen om er zijn boomhut te laten optrekken. Uiteindelijk kwam het hebbeding op liefst elf meter hoogte te hangen, terwijl de stam er dwars doorheen loopt. Maar het allersterkste is wel dat Ghislain André voor een hangende oplossing koos : de boomhut werd aan kabels opgehangen die enkele meters boven de boomhut werden vastgemaakt. Via een wenteltrap klimt men omhoog om dan op een prachtig vergezicht over het meer van Genève te worden vergast.

In de Lubéron koos een andere klant voor de allereenvoudigste oplossing, een lit perché. “Een oplossing voor echte boomliefhebbers”, zegt Alain Laurens, die een platform construeerde van twee op drie meter, zo’n acht meter boven de grond. Op dat platform met slechts een dunne metalen afsluiting is er net genoeg plaats voor een dubbelbed à la belle étoile. De trap erheen is niet veel meer dan een ladder die aan de stam werd vastgemaakt. Kortom, het minimalisme onder de boomhutten. En in het bos van Rambouillet liet weer een andere opdrachtgever la cabane du brâme bouwen, waar hij in alle rust naar het gebrul van de herten kan luisteren.

Het huttenboek

Het werk van Alain Laurens en zijn kompanen werd samengebracht in een uniek boek, Vivons Perchés, dat bij de Editions de La Martinière werd uitgegeven. Diane Vandenberghe en haar B&B Orion is te bereiken op het nummer +33 675 45 18 64. Voor een verblijf in La Cabane des Amoureux kan men het Château de Valmer bellen op +33 494 55 15 15. La Cabane Perchée, de firma van Alain Laurens, staat belangstellenden graag bij via www.la-cabane-perchee.com

Door Pierre Darge / Foto’s PPI