DRIE JAAR LANG SPEELDE ZE IN GEEN ENKELE FILM. MAAR NU IS ZE HELEMAAL TERUG. DIT JAAR KUNNEN WE OSCARWINNARES CHARLIZE THERON IN DRIE FILMS ZIEN, WAARONDER EEN MAGISTRALE VERTOLKING IN ‘YOUNG ADULT’ VAN JASON REITMAN.
Haar stem klinkt aan de telefoon even mannelijk en krachtig als zelfverzekerd. Ze is duidelijk op haar hoede. “Vooral geen persoonlijke vragen !” had haar agent ons op het hart gedrukt. Je zou bijna de indruk krijgen dat de blonde Zuid-Afrikaanse actrice met het engelengezicht elk interview beschouwt als een soort bokswedstrijd. Zo verdwijnt het goddelijke gezicht van Dior meteen op de achtergrond, om plaats te maken voor de onaantrekkelijke, vijftien kilogram te zware seriemoordenares uit Monster (2003). En nu is er dus haar vertolking van de afschuwwekkende Mavis in Young Adult, een film van Jason Reitman, die eerder Juno maakte (2007), waarin ze gestalte geeft aan een verloederde pin-up, verslaafd aan lightcola en met een complexe geest vol bizarre kronkels. Daarnaast is er haar rol als harteloze koningin die Sneeuwwitje (Kristen Stewart) in Snow White and the Huntsman van Rupert Sanders het leven zuur maakt.
Grote rollen. Charlize Theron is dan ook een sterke vrouw die weet van aanpakken en geen blad voor de mond neemt. En grappig is ze ook nog. Ze overleefde een jeugdtrauma – haar moeder doodde haar aan alcohol verslaafde vader toen Charlize zeventien was, wettige zelfverdediging – en bouwde een carrière op met geëngageerde rollen. Een talentvolle actrice met een zeldzame toewijding. Ooit verklaarde ze dat ze “niet langer dan één dag” zonder haar moeder kan. Sinds kort is ze zelf moeder. Charlize adopteerde Jackson, een Zuid-Afrikaanse jongen. Ze voedt hem alleen op. Een bron van trots en blijdschap.
In een gesprek over zijn film ‘Young Adult’ zei Jason Reitman dat u de enige actrice bent “die zo’n aangrijpend, afgrijselijk, geschift personage als Mavis kan vertolken”. Wat doet dat bij u ?
Dat is alvast een mooi compliment ! ( lacht) En zijn omschrijving van Mavis klopt ook. Een gescheiden, alcoholverslaafde dertiger, die alleen woont in Minneapolis en zonder werk zit… Een vrouw die met de rug tegen de muur staat. En toch was Mavis ooit, als tiener, het populairste meisje van haar stad, een trieste voorstad ergens in de VS. Maar ze komt op een waanzinnig idee : ze wil haar jeugdjaren weer rechttrekken, ze wil terugkeren naar de tijd van toen en haar vroegere vriendje heroveren, ook al is die al lang getrouwd en vader. Maar ze is vastbesloten dat huwelijk stuk te maken. Wat ik zo boeiend vind aan dit scenario, is dat je twee gezichten van Mavis te zien krijgt. Er is de vrouw die zich maquilleert, zich optut en probeert weer dat jonge meisje te worden, vol minachting en vertrouwend op haar macht als verleidster. Maar je ziet ook de vrouw vervuld van wanhoop, die zich voor onze ogen blootgeeft, alleen in haar hotelkamer, overgeleverd aan haar tics – ze leidt aan trichotillomanie, de neurotische aandrang om haar haren uit te trekken – en in de ban van haar demonen, die ze tracht te verdrinken in whisky.
Wat ik interessant vind aan Young Adult is dat Jason Reitman op geen enkel moment probeert om haar te verlossen, en ook niet om medelijden op te wekken. Als ik één obsessie heb in het leven, dan is het deze : ik wil de mensen van dichtbij leren kennen, ik wil zien wat er achter hun maskers schuilgaat.
U bent wel zeer geloofwaardig als Mavis. Die verlepte schoonheid, die zwarte humor, die kwetsbaarheid…
Ik zou de rol niet hebben kunnen spelen als ik me niet voor een deel met haar had kunnen identificeren. Eerlijk gezegd, ik denk dat veel rijpe dertigers zoals ik zich wel herkennen in de angsten waardoor Mavis geplaagd wordt. Deze maatschappij geeft ons vandaag een duidelijke boodschap : “De tijd gaat snel en je hebt er alle belang bij je te haasten, anders is het te laat.” Wie van ons hoort niet die tikkende klok ? Ik begrijp ook die conflictueuze relatie van Mavis met haar zelfbeeld : in Hollywood, maar ook in veel andere vrouwelijke beroepen, worden we gedwongen onze uiterlijke verschijning ten volle uit te spelen en de indruk te geven dat alles gesmeerd loopt. Maar achter die façade verbergt zich vaak chaos. Er is geen magische oplossing om die paradox uit de wereld te helpen, maar het helpt wel als je je ervan bewust bent. Voor mij toch.
Hoe was u als tiener ? Hebt u zelf soms zin om terug te keren naar uw jeugdjaren ?
Ik ben opgegroeid in een vrij wilde omgeving, in Benoni, in Zuid-Afrika. Als tiener was ik erg naïef. Ik was helemaal niet de populairste van de klas. Ik had wel een vriendje, maar we waren niet verliefd op elkaar. De jongen waarvoor ik wel viel, had besloten dat we alleen maar vrienden zouden zijn. Ik was een hyperactieve tiener : ik deed aan muurklimmen en klom in de bomen, waarbij ik regelmatig kwetsuren opliep. Dankzij mijn moeder heb ik geleerd om mijn energie te richten op disciplines zoals ballet en atletiek. Nee, eerlijk, ik heb geen heimwee naar het verleden. Ik vind het best leuk om 36 jaar te zijn ! Terugkeren naar die sombere tienerjaren ? Nee hoor !
Ook niet omwille van de liefde ?
Nog minder. Wat voorbij is, is voorbij. Ik keer nooit op mijn stappen terug.
Waar houdt u van in een man ?
Een man moet me aan het lachen kunnen brengen, hij mag me voor de gek houden, maar natuurlijk wel met de nodige tederheid. Gevoel voor humor en zelfspot zijn zonder twijfel erg belangrijke eigenschappen. Of hij groot, klein, dik of dun is, interesseert me veel minder. Ook op beroepsvlak is humor voor mij een essentiële voorwaarde : Woody Allen heeft me ervan kunnen overtuigen de rol van een mannequin te spelen ( in Celebrity), terwijl ik daar helemaal geen zin in had. Ik ben mannequin geweest, en in het begin van mijn carrière vreesde ik dat ze me alleen maar rollen voor hersenloze blondjes zouden aanbieden. Maar Woody Allen heeft dat personage zo grappig en zo levensecht gemaakt dat hij bij mij een soort catharsis heeft teweeggebracht. Op slag was ik verlost van het complex zo mooi en bevallig te zijn ( lacht).
En bent u zelf ook grappig ?
Ik ben goddelijk ! ( lacht) Ik breng regisseurs in de zevende hemel. Ik ben in staat om op brandende kolen te lopen. Ik verlicht elke set, alleen al door mijn aura en mijn Oscar – het beeldje zit nog altijd in mijn handtas. Nee, alle gekheid op een stokje, ik ben er zeker van dat gevoel voor humor de sleutel tot onsterfelijkheid is.
U houdt ervan personages gestalte te geven die niet meteen opvallen door hun minzaamheid. Zoals de seriemoordenares in ‘Monster’ of Ravenna, de boze koningin in ‘Snow White and the Huntsman’, die binnenkort in première gaat.
Het is eigenlijk grappig, ik heb drie jaar niet geacteerd, en nu zijn er ineens drie films in één jaar. Behalve Young Adult is er nog Prometheus van Ridley Scott, waarin ik Meredith Vickers speel, een ijskoude vrouw zonder scrupules. En ten slotte Snow White and the Huntsman. Een vriendin maakte onlangs nog een opmerking over die hatelijke bitches die ik nu vertolk. Ze zei dat ik “waarschijnlijk door een fase ga waarin ik iets essentieels uit de diepste diepten van mezelf naar boven haal. Een beetje zoals Picasso in zijn blauwe periode !” Daar moest ik wel hard om lachen. In afwachting van mijn “roze periode” heb ik toch maar genoten van mijn rol als koningin, ook al was dat geen simpel personage om neer te zetten. Want het is een icoon dat iedereen kent. Behalve ik, want mijn moeder vertelde mij Afrikaanse sprookjes toen ik klein was ! Ik heb gezocht naar een manier om het publiek bij het nekvel te pakken met een dolgedraaide Ravenna. Toen ik op een dag naar Jack Nicholson in The Shining keek, kreeg ik een ingeving : zijn personage werd gek omdat het opgesloten zat in een plek buiten ruimte en tijd. Dat was ook zo voor Ravenna ! Ik begreep toen dat die duivelse koningin niet zomaar perfide was. Een samenloop van omstandigheden leidde daartoe. Uiteindelijk heeft de boze koningin in deze film een menselijke kant die haar vaak ontzegd werd, terwijl Sneeuwwitje een afschrikwekkende krijgster is ! Dat vond ik wel leuk.
Sinds uw rol in ‘Monster’ speelt u personages met een complexe psychologie, werkt dat uiteindelijk niet op uw gemoed ?
Tijdens de opnames van Young Adult en Snow White heb ik het enkele keren moeilijk gehad. Vooral in Young Adult zaten scènes waar ik toch wat bang voor was. Ik moest onderduiken in erg duistere, waanzinnige diepten. Die scènes voelden aan als springen zonder valscherm. Nee, vals spelen in een film is onmogelijk !
–
‘Young Adult’ is sinds eind maart in de zalen. De release van ‘Snow White and the Huntsman’ wordt verwacht op 13 juni, ‘Prometheus’op 30 mei.
DOOR PAOLA GENONE
“ALS IK ÉÉN OBSESSIE HEB IN HET LEVEN, DAN IS HET DEZE : IK WIL DE MENSEN VAN DICHTBIJ LEREN KENNEN, IK WIL ZIEN WAT ER ACHTER HUN MASKER SCHUILGAAT”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
