U hebt het vast ook wel eens meegemaakt. In een station, in een vliegtuig, op een trein, op een vakantieplek. Een gesprek met een wildvreemde waarin onverwacht de persoonlijkste informatie wordt uitgewisseld. Dat maakt deel uit van het reizen, zeker als je in je eentje op stap bent. Het zijn soms erg intense momenten die je het liefst zou willen laten duren. Maar dat kan nu eenmaal niet, precies door de omstandigheden van zo’n ontmoeting. Ten hoogste kun je ze als een soort foto bevriezen in het geheugen van je hart. Het is verleidelijk te geloven dat een vorm van lotsbeschikking je op dat ogenblik op die plaats bij die mens brengt. Maar als het toeval dat doet, zijn zulke vallende sterren – zo noem ik ze graag – ook al behoorlijk luxueuze cadeaus. Misschien is het maar beter dat dit soort blitzontmoetingen geen staartje kunnen krijgen. Wie weet hoe saai en ontgoochelend zo iemand zou zijn in zijn eigen werkelijkheid ?

Deze pagina lijkt soms op mijn privé-perronnetje, waarop ik al tal van boeiende mensen heb ontmoet. Twee weken geleden nog stuurde een meneer mij een hoop lentegedichten die hij persoonlijk voor mij had overgeschreven na het lezen van mijn column over een voorjaarsweekend. In mijn auto luister ik vaak naar een cassette met Franse chansons van Brassens tot Carla Bruni, voor mij opgenomen door een andere lezer, als dank voor mijn lofzang op de Franse taal. Het zijn fantastische attenties die mij raken en waarvoor ik heel dankbaar ben.

Af en toe ontspinnen zich bijzonder boeiende e-mailconversaties over een thema dat ik aansneed. Er zijn beslist onderwerpen die het lezersbloed sneller doen stromen. Mannen zijn in het verleden wel eens heel boos op me geworden, omdat ze vonden dat ik hen onrecht aandeed. Dat was van mijn kant in ieder geval niet kwaad bedoeld.

Afgelopen zaterdag zat ik dan weer bij vriendinnen aan tafel, die me fel interpelleerden over mijn jongste column. Hoe kon ik het nu voor die mannen opnemen ? Ze kregen toch gewoon wat ze verdienden ? Net zo dacht E erover. In een ongenadige, spitse mail haalde ze álle mannen over de hekel als zich superieur voelende onderdrukkers. Maar er waren er ook de mannen H en F die mij lieten weten zich te herkennen in wat ik schreef over hun soortgenoten, die het in deze tijden niet altijd makkelijk hebben. Wat ik schreef was een reflectie over wat ik dagelijks zie en beleef – het resultaat ook van diverse gesprekken met mannen van allerlei pluimage in de afgelopen maanden. Het was werkelijk niet bedoeld om bij mannen in het gevlij te komen, waarvan sommige vrouwen mij verdachten.

Internet en cyberspace hebben soms dezelfde functie als een vliegtuigcabine ergens een paar duizend meter hoog. Het schept een soort intimiteit waarin een mens inderdaad zijn rationaliteit soms iets te makkelijk opzij schuift, om op te gaan in de ervaring van het moment. Daarbij vaak al te licht vergetend dat op die virtuele plek iedereen de rol kan spelen die hem belieft. Wat openhartigheid lijkt, is dat niet altijd. Zelfs onbedoeld heeft een mens de neiging om de dingen wat mooier en gladder voor te stellen dan ze in werkelijkheid blijken te zijn. Nu ben ik van nature misschien net niet wantrouwig genoeg in dit soort uitwisseling. Dat wil ik ook niet zijn en niet worden. Zo’n houding zou mij beroven van te veel waardevolle ervaringen en van het delen van ideeën en meningen, die tot hiertoe mijn leven zeker hebben verrijkt. Ik heb aan dit soort virtuele conversaties zelfs al een paar trouwe vrienden op afstand overgehouden. De moeite waard toch ?

Ik heb een hekel aan mensen die, uit angst voor het vreemde en het onverwachte, zich in zo’n luchthaven of op een trein ostentatief verschuilen achter een krant of hun blik op oneindig zetten, om toch maar niet aangesproken te worden. Ze weten echt niet wat ze missen in het leven.

TESSA VERMEIREN