Voor een ouder echtpaar organiseerde hij een visreis in Afrika. Mevrouw was bezorgd dat het voor haar echtgenoot op een teleurstelling zou uitdraaien omdat zijn vistalent te wensen overliet. Bill Fischer zorgde dus voor een kikvorsman die het haakje stiekem van vis voorzag. Iedereen blij.

In mei had hij een groepje dat graag naar Cannes wilde tijdens het filmfestival en men wou per se de nachten doorbrengen in Hotel du Cap in Cap d’Antibes. Nu is het in die periode in de hele regio lastig om een redelijke hotelkamer te krijgen, maar in de Cap is dat helemaal uitgesloten. Het is het meest exclusieve hotel, de plek waar tijdens het festival de fine fleur uit Hollywood pleegt neer te strijken. Niettemin wist Bill Fischer er de nodige kamers te regelen.

Fischer heeft een reisbureau in New York. Er zijn veel reisbureaus in New York, maar dat van Fischer is… anders. Het staat niet in het telefoonboek. En wie het desondanks weet te vinden, kan er niet zomaar terecht. Daarvoor zijn aanbevelingen nodig van twee of drie kennissen die al in het bestand zitten. Als dat is geregeld, volgt het kennismakingsgesprek. In levenden lijve of per telefoon, daar doet Fischer niet moeilijk over. Maar het kost wel 350.000 frank en dat geld krijg je niet geheel of maar gedeeltelijk terug als er eenmaal zaken worden gedaan. Wie dat een tikje prijzig vindt en dat laat merken, kan het verder vergeten. Want, redeneert Fischer, wie daarover zeurt, zeurt over veel meer. En als hij ergens een hekel aan heeft, is het aan gezeur. Bovendien kan hij zich zulke klanten niet permitteren want die zeuren ook op de exotische locaties waar hij ze naartoe zou sturen en dan gaat Fischers reputatie naar de knoppen.

Fischer is er voor de rich en/of famous. Voor mensen die hun geld graag laten rollen. Mensen met ogenschijnlijk onmogelijke reiswensen. Mensen die gewend zijn hun zin te krijgen. Fischer geeft ze hun zin. En zij betalen.

Vorig jaar in december kwam een groep van zeventig gefortuneerden op het idee de kerst door te brengen in het exclusieve hotel Ile de France op het Caribische eilandje Saint-Bart’s, niet ver van Sint Maarten. Doorgaans zijn de 31 suites in het hotel al een jaar op voorhand volgeboekt, maar dankzij Fischer kon het gezelschap er veertien dagen terecht. En hij zeurde net zo lang bij de kleine vliegmaatschappijen die het eilandje aandoen tot hij genoeg plaatsen had, in de drukste tijd van het jaar.

Saint-Bart’s is een van de favoriete bestemmingen van Fischers clientèle. Het heet eigenlijk Saint-Barthélemy, naar de broer van Columbus die het eiland in 1493 “ontdekte”. Het is klein en rustig. Geen casino’s, veel stranden, nooit koud en nooit heet. Bezoekers komen in kleine groepen tegelijk, want de landingsbaan is te kort voor grote vliegtuigen. En wegens de koraalriffen kunnen cruiseschepen niet aanmeren. Tophotel is Le Toiny, waar een kamer al gauw 30.000 frank per nacht kost. Voor de liefhebbers: bij dat hotel werden Brad Pitt en Gwyneth Paltrow in hun blootje gefotografeerd door paparazzi die op de rotsen waren geklommen. En wijlen prinses Diana kon er ooit niet logeren omdat het vol zat. Kennelijk was ze geen klant van Fischer.

Maar Fischer is er ook voor kleinere genoegens. Eerder dit jaar was de vrouw van een welvarende investeringsbankier in Parijs met haar dochter. Het leek mevrouw wel leuk om de tiende verjaardag van het kind te vieren met een etentje in Jules Verne, het restaurant op de Eiffeltoren, waarvoor de gewone mens zes maanden van tevoren moet boeken. Mevrouw had geen reservering maar Fischer verhielp dat probleem, na tien telefoontjes vanuit New York.

Behalve reisbureau is Fischer ook een regelneef. Een klant aan de Amerikaanse westkust miste zijn hond, die aan de oostkust verbleef. Fischer kocht twee plaatsen businessklas: een voor de hond en een voor de medewerker die het beestje in Los Angeles moest afleveren.

Bill Fischer (62), zoon van een restauranthouder in Brooklyn, zit zijn hele beroepsleven al in de reiswereld. Hij begon bij alledaagse bureaus en verkocht alledaagse tripjes naar Las Vegas en goedkope Caribische eilanden. Hij bedacht dat er op een leukere manier geld te verdienen viel door zich te concentreren op de welgestelde klanten. De reisbureaus zagen er niks in, dus begon hij in 1974, met een lening, als zelfstandige. Toen na vijf jaar de eerste winst kon worden genoteerd, besloot hij zijn zaak uit het telefoonboek te halen en zich helemaal te richten op de happy few. Inmiddels telt zijn bureau achttien medewerkers. In het klantenbestand zitten vijfhonderd namen en dat is voorlopig ook het maximum. Wie erbij wil, kan op de wachtlijst gaan staan.

Sommige klanten verlangen meer dan een ad hoc weekendje Cannes. Een bemiddeld aanstaand echtpaar wilde een enig huwelijksfeest en een te gekke huwelijksreis. Het mocht 120 miljoen frank kosten, en daarvoor was Fischer vijf maanden in de weer. Het werd een wereldreis die begon aan de Côte d’Azur. Hij regelde privé-vliegtuigen, limousines met chauffeur, een butler voor de hele trip, vervoer voor de 32 koffers en heteluchtballonnen. Plus voor haar elke avond een bosje verse rozen aan het voeteneind van het bed.

Welvarende mannen en vrouwen die vijftig worden, blijken een interessante doelgroep te zijn. Jarenlang hebben ze zich te pletter gewerkt en de uitgaven voor vertier binnen de perken gehouden. Als de vijftigste verjaardag in zicht komt, krijgt men ineens het gevoel dat het tijd is om te oogsten. Financiële zorgen over de toekomst hoeft men zich niet meer te maken; men is binnen en dat moet gevierd worden. Bij voorkeur met iets avontuurlijks, dat de vijftiger het gevoel geeft nog tot veel in staat te zijn. Paardrijden in Noord-Rusland, wandelen op Antarctica, kajakken op de Amazone, klimmen naar een basiskamp op de Mount Everest en wie weet naar de top. Wie het toch iets kalmer wil doen, kan een Concorde huren om vrienden en kennissen in Parijs op een etentje en de opera te trakteren.

Hoe duur Fischer is, bleek uit een berekening van The New York Times. Fischer had de krant gezegd dat als een echtpaar op donderdag verzint dat het op vrijdag per Concorde van New York naar Parijs wil om in het Ritz te logeren en bij Alain Ducasse te eten, hij daarvoor één tot anderhalf miljoen frank zou rekenen, zonder de kosten voor de maaltijd. Wie zelf bij Air France een last-minute retourtje Concorde koopt, is ruim 700.000 frank kwijt. Twee nachten Ritz en de reservering bij Ducasse kosten via Fischer dus ongeveer hetzelfde, wat veel geld is. Maar ja, wie zelf het Ritz en Ducasse belt, krijgt te horen dat beide gelegenheden al voor een maand vol zitten.

Fisher let ook op details. Soms stuurt hij vooraf foto’s van de klanten naar het hotel zodat de bezoekers bij aankomst worden herkend: behalve Hollywood-types als Johnny Depp en Martin Scorcese heeft hij ook veel topondernemers in het bestand die niet overal bekend zijn. Hij kent hun muzikale voorkeur en zorgt ervoor dat op de kamers de passende cd’s liggen. Ook staat de favoriete wijn klaar.

Veel reisbestemmingen onderwerpt hij aan een keuring. Fischer bezoekt villaatjes op Saint-Bart’s die ruim een miljoen frank per week kosten en noteert dan dat er geen airconditioning inzit. Hij vaart mee op een cruise van een kleine half miljoen frank per week, en vertelt de baas dat het een schande is dat de gasten bij het zwembad watermeloen geserveerd krijgen met slechts een servetje erbij – wat moeten ze met de pitten en de schil?

Jim Schilder / Tom Hautekiet