Ik ben een laatbloeiende filosoof. Dat heeft mij in staat gesteld om onbevooroordeeld na te denken en te twijfelen aan principes die er bij anderen al ingeheid waren aan de universiteit. Daardoor werd mijn nieuwsgierigheid naar het oosters denken gewekt.

Ik bepleit dat emotionaliteit even waardevol is als rationaliteit. Terwijl daar bij ons in de opvoeding niet naar omgekeken wordt. Ratio en emoties zijn twee vormen van informatie. Ik kan immers niet weten wat een esthetische ontroering is als ik er geen onderga. En toch worden emoties steeds weer in de marge gedrumd, is muziek afgevoerd in het middelbaar onderwijs.

Oorlogen hoeven niet. Ze kunnen maar bestaan omdat wij uitgaan van een conflictmodel, terwijl boeddhisten uitgaan van een verzoeningsmodel. Zij vechten niet om de waarheid, ze hechten zelfs geen belang aan de religieuze waarheid en kennen daardoor geen godsdienstoorlogen.

Ik zweer niet bij het Oosten. Omdat het geen belang heeft van welke kant de berg beklommen wordt, als er maar eerbied is voor andere manieren van klimmen.

Boeddhisme is de meest rationele religie die ik ken. Schopenhauer vond het boeddhisme pure filosofie. De huidige filosofieprofessoren weten het alleen nog niet.

We hebben veel professoren filosofie, maar veel te weinig filosofen.

De natuur is heilig bij de Chinese taoïsten. Terwijl wij de natuur verbruiken als grondstof en energie, en haar gebruiken als vuilnisbak. Wat men vroeger God noemde en in de hemel stopte, zie ik in alle fenomenen om me heen : het wonder van het leven.

Geluk is een evenwicht vinden met de kosmos. Dat betekent in harmonie leven met de drie dimensies van ons bestaan : natuur, rationaliteit en emotionaliteit.

In het christendom was ketterij de ergste zonde. Iemand die er een andere mening op na hield, werd vervolgd. In het boeddhisme was de grootste zonde een gebrek aan authenticiteit, de leugenachtigheid, het zich anders voordoen dan men is. Boeddha zelf zei : “Geloof nooit iets wat je zelf niet inziet.”

De meeste ziektes van de mens zijn stressziektes. We overleven in grootsteden met een zenuwstelsel dat voor de natuur bedoeld is. Ook de geneeskunde ziet in wat Lao Tse vijfhonderd jaar voor onze tijdrekening al wist : wie altijd op de toppen van zijn tenen staat, staat een leven lang te wiebelen. Onze hele maatschappij verkeert in een voortdurende spanning en onrust, er heerst zowel een crisis van de religie als van de rationaliteit.

Als er maar één klank was, was er geen muziek. De diversiteit in de wereld betekent een geweldige rijkdom, maar de globalisten willen er een culturele laagvlakte van maken, zien die alleen in termen van markteconomie. Dat de Amerikanen de mensenrechten niet als voorwaarde hebben gesteld om op de markt te komen in China, zegt genoeg. De prachtige oude cultuur wordt er onderdrukt en er zitten meer mensen in kampen dan in Duitsland tijdens de oorlog.

Iedereen gaat naar de universiteit en toch zijn velen platvloerse materialisten. Terwijl ik altijd had gedacht dat het onderwijs de mensen op een hoger niveau zou tillen.

Veel bezoekers aan de school voor comparatieve filosofie die ik oprichtte, zijn wetenschappers. Ze zijn op zoek naar een completering van hun leven dat ze als hol ervaren.

Professor Libbrecht publiceerde onlangs bij Lannoo ‘Drakenaders in mijn Landschap, wat ik van het Oosten leerde’, en is oprichter van de School voor Comparatieve Filosofie Antwerpen, www.scfa.be, 03 776 14 88.

Tekst Pierre Darge I Foto Charlie De Keersmaecker