Kort nadat dit huis werd gebouwd, veranderde het van eigenaar en werd het opgesmukt volgens de originele plannen.

PIET SWIMBERGHE foto’s : JAN CAUDRON

Nogal wat mensen hebben niet zo’n vertrouwen in hun architect. Meestal komt dat tot uiting in de afwerkingsfase, als men de definitieve keuze van de materialen maakt. Dat is een uiterst delicaat punt. Soms wordt er flink bezuinigd en grijpt men naar een goedkope afwerking. Of kiest men materialen die helemaal niet stroken met de stijl van het huis en de ideeën van de architect. Zo bestaan er moderne woningen met rustieke vloeren en eikenhouten balken : een kakofonie. Ook met dit huis, naast de kapel van Sint-Job in Aalst, gebeurde iets gelijkaardigs. Zo groot was het contrast tussen de keuze van de architect en de bouwheer nu ook weer niet, maar er werden fouten gemaakt tegen de harmonie van de architectuur. Niet verwonderlijk : eigenlijk wilde de bouwheer een fermette optrekken, maar architect Pascal François kreeg de kans om hem te overtuigen van een ander soort architectuur. De schetsen en de maquette voldeden blijkbaar aan zijn verwachtingen. Toch begreep hij die nieuwe vormentaal niet helemaal. Uiteindelijk opteerde de bouwheer voor een hedendaagse stijl, maar onder meer bij de keuze van de vloertegels liep het mis.

De bouwheer woonde één jaar in het huis, en verkocht het toen. De nieuwe eigenaar klopte weer aan bij architect François, en vroeg hem het interieur te herkneden. Wat is er allemaal veranderd ? Niet opvallend veel, maar voldoende om een evenwicht te herstellen. Zo ligt er nu op de volledige gelijkvloerse verdieping een nieuwe vloer. In plaats van op de goedkopere keramiektegels loop je op blauwe hardsteen, een edel materiaal. Voor de zithoek werd een extra vlak uitgespaard met planken. Er kwamen ook verdoken plinten met een open voeg boven. Geen onbelangrijk detail : de muren lijken minder zwaar.

De woning werd met veel zorg aangekleed. De architect tekende een prachtige eettafel en een salontafel. Verder staat er designmeubilair en hangt er ongewone verlichting. Ten slotte liet de nieuwe eigenaar alle muren blank schilderen om ten volle van de architectuur te kunnen genieten.

Vooral de voorgevel valt op : door zijn uitgepuurde vorm is het net een Mondriaan. Het huis staat in fel contrast met de rijwoningen ernaast. In de blanke gevel werden twee rechthoeken uitgespaard : een voor de grote garage en een voor de twee verdiepingen hoge lichtmuur van matte glasdallen. Hierachter zitten trap en inkomhal. ’s Avonds wordt de glazen wand opgelicht, zodat buiten het silhouet van de trap zichtbaar is. De goot van inox schittert in het licht, het is een zuiver grafisch accent. De gevel is bijna volmaakt, vindt de architect. Samen ergeren we ons aan het zadeldak. Het is een toegifte aan de stedebouwkundige voorschriften. Een plat dak had de gevelcompositie perfecte proporties gegeven. Er is verder nog iets eigenaardigs met de positie van de gevel. Doordat de straat misschien in een verre toekomst wordt verbreed, maakte de façade een sprong achteruit, waardoor er een aardige voortuin ontstond en de architectuur beter tot haar recht komt.

De gevel is ongetwijfeld het mooiste onderdeel van de woning. Het grondplan is wat voorspelbaar, een gevolg van de zeer ruime garage die veel plaats in beslag neemt. De woning is niet dieper dan de garage, dus is het woonoppervlak aan de kleine kant. Achter het glas van de voorgevel is er een ruime zithoek met ernaast de eethoek en de keuken. Alle functies zitten in elkaar verstrengeld om geen plaats te verliezen en deuren overbodig te maken. Om ruimte te winnen, tekende de architect naast de eettafel een grote muurkast. De keuken zelf is nogal krap bemeten.

De voorgevel is helemaal van de drukke straat afgesloten, maar het achterhuis werd heel open ontworpen. De zithoek heeft bijna uitsluitend glazen wanden, zodat de bewoners optimaal van de grote tuin kunnen genieten. Nu komt er in de woonkamer nauwelijks zonlicht, want het zuiden zit vooraan. Doorgaans is dat een nadeel. Het probleem werd opgelost door de glasdallen in de voorgevel die toch diffuus zonlicht binnenlaten, en door een nauwe lichtstraat in de zoldering boven de zithoek.

Elke kamer van het huis heeft zicht op de tuin. De mooiste kamer, boven de garage, vinden we op één hoog : een slaapvertrek zo diep als de woning, met vooraan het ronde venster dat de voorgevel siert. Door het zadeldak kwam er boven een kamer van twee verdiepingen hoog. Dit ruime vertrek haalt licht uit noord en zuid, en wordt nu uitgebouwd tot een bureau en een gastenverblijf.

Deze woning heeft karakter door de gevel en de details. Het grondplan is eenvoudig, maar door de vertrekken te beperken in afmetingen en ze allemaal aaneen te rijgen, wordt er een intimiteit gecreëerd die niet vanzelfsprekend is in een hedendaags huis.

Met de klok mee : de woonkamer krijgt gefilterd zonnelicht via de glasdallen in de zuidgeoriënteerde voorgevel en de lichtstraat inhet dak. Boven is er een twee verdiepingen hoge ruimte die ingericht wordt als bureau en gastenverblijf. Het ronde venster geeft de slaapkamer extra charme. De uitgepuurde voorgevel.

Om ruimte te winnen, wordt alles opgeborgen in muurkasten, zoals hier tussen eetkamer en keuken.

De trap is een grafisch element in de gevelcompositie. ’s Avonds zie je zijn silhouet achter de glasdallen.