Ik zal eerlijk zijn: mijn geloof in de innerlijke goedheid van de mens is beperkt, en dan hebben we het nog niet over televisiemakers gehad. Als die lui beweren dat ze 36 Britten op een godvergeten, door wind gegeselde rots voor de Schotse kust droppen om hen de kans te geven een nieuwe vorm van samenleven uit te vinden, dan krult er een schamper lachje om mijn lippen. Een uniek sociaal experiment, ja mijn oor. Waar de bedenkers van Castaway 2000 likkebaardend naar uitkijken, is dat de would-be- Crusoë’s elkaar de kop inslaan met een heruitgevonden schoffel, elkaars vrouwen en koters molesteren en bij voorkeur in prime time een inzinking met totaal verlies van waardigheid krijgen. Het succes van De Mol en Big Brother bewijst het: niets is zo boeiend om naar te kijken als een stel in het nauw gedreven en elkaar op de zenuwen werkende medemensen. Daar kunnen geen digitale dino’s tegenop.

” Stop the world, I want to get off“, zo formuleerde werkloze Julie haar motivatie om aan de door de BBC uitgezonden selectieproef deel te nemen en eigenlijk gold dat net zo goed voor de anderen. Bijna allemaal waren het mensen die recent een of andere zware tegenslag te verwerken kregen en die in het experiment een middel tot loutering zagen. Zodoende kropen ze zonder morren op hun buik door de modder, trotseerden honger en kou, draaiden kokhalzend kippen de nek om en hesen hun weke, ongeoefende lijven over weerbarstige obstakels.

Het hele scala van de menselijke soort was vertegenwoordigd: de grote bekken, de impulsieven, de plantrekkers, de verzoeners, de eeuwige optimisten, de meelopers, de troosters. Wat ze op Taransay het meest zouden missen? “Bier, sigaretten, de pub, de bibliotheek, mijn radio, mijn kat, mijn maten, mijn benen laten ontharen, tampons, vochtinbrengende crème”, antwoordden de pioniers in spe. Merkwaardig genoeg dacht niemand de televisie te zullen missen. Na de euforie van de selectie volgde snel de ontnuchtering: de confrontatie met een eerder geselecteerde groep en het televisieproductieteam leidde tot kletterende ruzie en algehele verslagenheid. “Ik voel me verschrikkelijk in de rug gestoken”, getuigde een ontredderde jonge vrouw. De nieuwe samenleving bestond nog niet eens, maar ze leek al verdacht veel op de oude. (Linda Asselbergs)

Linda Asselbergs