Wat is dat met de Liefde tegenwoordig ? Als ik aan Haar denk, komt nog altijd het beeld in mij op van een fee met vliesdunne vleugels, fladderend in haar bruidsjurk van poedersneeuw, met een guitig lachje en rode konen, en in haar handen een stokje waarmee zij de harten van allen betovert (van de een al wat vaker dan van de ander, maar toch).

Dat is het beeld van de Liefde dat ik meedraag uit mijn jeugd, zoals zoveel dingen van vroeger waarvan je opeens verwonderd vaststelt dat ze niet helemaal kloppen, of zelfs helemaal niet. De ochtendadem en de okselgeur die ik de laatste weken van de Liefde rook, waren allesbehalve betoverend. De mannen en vrouwen die over Haar spraken, waren veeleer de wanhoop nabij. Uit hun verhalen komt de Liefde tot mij als een wraakzuchtig monster, dat wie in zijn grijpklauwen terechtkomt, leegzuigt en verslindt met huid en haar, om alleen iets over te laten dat lijkt op een afgestroopt condoom waarin een knoop is gelegd, ter verhindering van het wegvlieden der sappen.

Zo mistroostig zijn onze restanten als de Liefde met ons klaar is. Volgens de getuigenissen die ik hoor, kent Zij niet het minste mededogen. Femke bijvoorbeeld, succesvolle zakenvrouw en al haar schaapjes op het droge. Ik tref haar aan met bloeddoorlopen ogen, zenuwachtig pulkend naar een sigaret, een wrak, een schaduw van zichzelf. De oorzaak is haar niet te verklaren Liefde voor een man die haar telkens opnieuw bedriegt. Ze is zo ver gegaan hem naar een parenclub te vergezellen om zijn ontembare lusten te bedaren. Toch blijft hij het achter haar rug doen, de laatste keer met een Kaprijkse van 21 jaren. Femke heeft de foto’s op zijn laptop ontdekt. “Waarom kan hij niet gewoon Ć©Ć©rlijk tegen mij zijn?” vraagt ze zich vertwijfeld af. “Dat is alles wat ik wil. Waarom bulkt zijn computer van de paswoorden en staat zijn gsm altijd op ‘vergadering’ ?”

Ik kan haar helaas niet helpen, niet meer dan de vriend die verliefd is geworden op een vrouw met een weelderig aantal kinderen, die hem langzaam maar zeker het vel over de oren stropen. “Ik vind Charlotte nog altijd fantastisch”, zegt hij met tedere stem. Maar die kids wennen niet. ‘Mamaaah’, klinkt het uit alle hoeken. Ze eisen al haar aandacht op. Daar zit je dan, als enige niet-bloedverwant in een vreemde clan.”

Uit zelfbehoud is hij weer alleen gaan wonen, maar hij mist haar zo erg dat er ’s avonds trappist en Temesta aan te pas moeten komen om de slaap te kunnen vatten. “Vanaf hoeveel glazen per week loop je risico op een alcoholprobleem ?” vraagt hij met schrik in de ogen. “Een-entwintig”, antwoord ik, controlefreak die ik ben. Hij zwijgt veelbetekenend.

Diezelfde avond heb ik afgesproken met een andere kameraad, die ook al door de Liefde is toegetakeld. Een typisch geval van the seven year itch. Elkaar doodgraag zien maar tot broer en zus verwateren, ook dĆ t kun je meemaken. Dezelfde koortsachtige gloed in zijn ogen. Dezelfde paniek.

Het gekke is dat al deze mensen, wiskundig bekeken, beter af zouden zijn zonder de Liefde. Zij zijn gezond van lijf en leden, zij zijn getalenteerd en hebben een leuke baan. Voor hen liggen vele wegen open. Het is dan ook frustrerend hen ten onder te zien gaan aan zoiets ongrijpbaars als het gemis van die ene persoon, soms dan nog iemand met wie je zelf geen boottocht op de Nijl zou willen maken, al was die met maanlicht overgoten.

“Komaan”, heb je de neiging te zeggen. “Raap jezelf samen. Ga alleen wonen, zwem dagelijks en zweet die ziekmakende liefde uit. Of maak een wandeling langs de kinderkankerafdeling. Tel je zegeningen als je buiten staat.”

Zo werkt het helaas niet met de Liefde. Zoals bekend is Zij een drugsverslaving, met dien verstande dat er voor de Liefde geen ontwenningsklinieken bestaan. Wie zoiets uit de grond stampt : ik voorspel dat zijn rijkdom die van de baas van de Passage Fitnessketen vlug genoeg naar de kroon zal steken.

Het ergste is dat ik een onverklaarbare maar diepgewortelde voorkeur heb voor mensen die in de Liefde verdrinken, die er hun poten aan schroeien en hun vleugels aan verbranden, die er zelfs regelrecht door in de afgrond lopen. Voor de romantische dwazen die altijd het hoogste betrachten. Hun leven lang, tot zij erbij vallen.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content