Ten zuiden van Brussel, in de buurt van het slagveld waar Napoleon en Wellington elkaar bekampten, ontdekken we tussen de golven van het landschap een zuiver uitgelijnde woning.

Echt spannend is de architectuur van dit huis niet. De woning staat in het groen ingeplant en bestaat uit drie naast elkaar geordende volumes met hoge schuine daken. Het gebouw werd in de jaren zeventig opgetrokken in een moderne, landelijke stijl die vandaag weer iets meer wordt geapprecieerd dan een decennium geleden. Vooral omdat dergelijke huizen, ondanks hun wat sombere exterieur, binnenin veel mogelijkheden bieden. Het grondplan is weinig voorspelbaar, de ruimten lopen half in elkaar over en door de diagonale structuur – de drie delen liggen op een schuine lijn – ontstaan mooie perspectieven.

“Maar zo zag die woning er destijds niet uit”, zegt Dominic Gasparoly, de interieurarchitect die het geheel luchtig herkneedde. “Het interieur was ouderwetser dan het exterieur, het was donker, en rustiek van stijl. Dat hebben we er allemaal uitgegooid om de architectuurlijnen beter tot hun recht te laten komen en om optimaal te kunnen genieten van de royale omgeving. De natuur is overal present door de talrijke grote en lage ramen, die op hun beurt de grafische kwaliteit van de woning versterken.”

Stevige proporties

Gasparoly, zelf afkomstig uit de omgeving van Waterloo, woont en werkt al jaren in New York, waar hij niet alleen woningen en kantoren inricht, maar ook als meubelontwerper carrière maakt. Hij voorzag de New Yorkse jetset al van allerlei flats en zijn meubellijn is op verscheidene plaatsen in Soho te koop. Nu en dan komt hij voor een interieurproject naar ons land. Hij oogst succes met een rustige architecturale stijl, voorzien van stevige proporties. Kijk maar naar de wastafel in de badkamer of de tafel in de keuken : dat zijn geen frêle objecten.

Door overal de transparantie een kans te geven, wordt het interieur nooit zwaar op de hand. De eetkamer is vrij strak. De donkere wand met het flamboyante doek van de Brusselse schilder Yves Zurstrassen past perfect bij de zwartgebeitste tafel van Dominic Gasparoly en de lichte stoelen van De Padova. Dit wat donkere deel is intiemer dan de rest van de ruimte, waar grote ramen de natuur in huis halen.

Ook de zithoek heeft Gasparoly zuiver uitgelijnd, met een bijna kamerbrede haard, gevat in een stalen frame, en daarvoor vrij volumineuze zitmeubelen, door hemzelf ontworpen. De twee metalen fauteuils, Carlotta van Flexform, zorgen voor een elegant accent. Aan de muur hangen slechts enkele, maar opvallende kunstwerken, zoals de kleurrijke, abstracte compositie van Jo Delahaut uit de jaren zeventig. De bewoners houden van abstracte Belgische kunst en vooral van Delahauts werk. Voor een drieluik van deze schilder reserveerde Gasparoly een bijzondere plaats in de hal. De werken hangen er tegen wit melkglas, wat een subtiel lichteffect oplevert.

Modern artisanaal

Hoewel Gasparoly van strak uitgelijnde composities houdt, is hij geen gezworen minimalist. Dat verraadt zijn rijke materiaalgebruik. Voor het blad van de keuken koos hij Amerikaanse notelaar, in de badkamer kwam witte marmer. De meubelen zijn uiteraard modern van stijl, maar meestal artisanaal van afwerking. Gasparoly vindt details zeer belangrijk : “Meubelen bekijk je minstens op twee of drie manieren. Je ziet ze in de ruimte, hun plaats is van belang, en uiteraard het comfort dat ze bieden. Zodra je erin zit of dichtbij komt, moet je kunnen genieten van de mooie materialen en vergaringen.” n

Piet Swimberghe l Foto’s Bieke Claessens

“Het interieur was rustiek. Dat hebben we er allemaal uitgegooid om de architectuurlijnen beter tot hun recht te laten komen.”

Gasparoly is geen gezworen minimalist. Dat verraadt zijn rijke materiaalgebruik.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content