Saartje (26) en Geertrui (28) leerden elkaar kennen via een datingsite. Ze zijn een dikke twee jaar samen en hebben net een huis gekocht. Volgende maand trekken ze er in.

ZIJ

Ik was eigenlijk niet op zoek naar een lief. Wel naar vriendschap. Als holebi zit je soms wat ge-isoleerd. Dus ging ik op internet op zoek naar mensen om eens mee af te spreken. Op zulke sites kan je heel gericht selecteren. Ik zocht bijvoorbeeld specifiek naar gemeenschappelijke interesses. Ik merkte dat ik meest overeenkomsten had met mensen die een hogeschool- of universiteitsdiploma hebben, met anderen was ik soms snel uitgepraat. Maar meestal viel het toch tegen. Mensen doen zich online zo anders voor dan ze echt zijn. Op een bepaald moment had ik het erg druk : met vier meisjes had ik afgesproken, op zondagavond in de Red&Bluediscotheek. Geertrui was er een van. Zij was de liefste van de vier, maar ik was doodnerveus. Een uur later dan de afspraak kwam ik naar de bar. Ik was helemaal van slag toen ik haar zag staan. Zo’n knappe vrouw ! Zij brak meteen het ijs en we bleven de hele avond samen. We zouden op vrijdag samen naar het theater gaan, maar ze belde begin van de week om eerder af te spreken.

De eerste keer bij haar thuis was ik zo nerveus dat ik heel stoere, zware praat verkocht. “Ik mag hier geen minuut zwijgen”, dacht ik. Ik wist met mezelf geen blijf en hoorde niets van haar reisverhalen omdat ik mij concentreerde op de minst opvallende manier om mijn arm rond haar te kunnen leggen. Uiteindelijk ben ik toch gekalmeerd. Diezelfde avond bleef ik slapen en daarna probeerden we elkaar zoveel mogelijk te zien. Niet eenvoudig omdat we veertig kilometer van elkaar woonden en allebei een drukke job hebben.

Na de zomer waren we het pendelen zo beu dat we besloten samen te gaan wonen. Zij is naar mijn stad verhuisd. Ik kwam vanonder moeders vleugels. Het was dus even zoeken : je moet ineens ook op een praktisch niveau een team vormen. Er moeten serieuze beslissingen genomen worden.

Ik vind dat je aan een relatie moet werken. Er zijn nu eenmaal dingen waar je een andere visie over hebt. Als wij een meningsverschil hebben, bestaat 85 procent van de oplossingen uit een compromis. We zullen er niet snel voor opteren om elk zijn eigen ding te doen. Ik wil haar niet kwetsen of forceren in een richting die ze niet uit wil. Je moet alle twee gelukkig en relaxed zijn.

Zij is zo’n lieve en warme vrouw en ze maakt me gelukkig. Heel open en eerlijk zijn en elkaar respecteren zoals je bent, vind ik de belangrijkste pijlers van onze relatie.

Er is niets wat zij graag doet, dat ik niet graag doe. Wij doen veel leuke dingen samen. Reizen, reizen plannen, dromen, ons nieuwe huis uittekenen, samen naar de sauna. Als ze het druk heeft, probeert ze er echt voor te zorgen dat er tijd voor ons twee overblijft.

We hebben samen een huis gekocht en ooit zullen daar kinderen opgroeien. Als het aan mij ligt, mogen ze wel nog een vijftal jaar op zich laten wachten. Ik wil graag eerst nog een heleboel dingen met Geertrui alleen doen. “

Hij

Ik heb mij op mijn vierentwintigste eindelijk geout. ‘Nu zal alles vanzelf gaan’, dacht ik. Niet dus. Op holebifeestjes voelde ik veel jaloezie. De sfeer was niet leuk. Ik kreeg soms het gevoel dat er op bepaalde mensen al ‘opties’ genomen waren en dat je maar beter niet met ‘opties’ kon praten. Hoe moest ik daar nu iemand leren kennen ? ‘Nooit’, dacht ik toen vrienden mij aanraadden om via internet mijn kennissenkring uit te breiden. Voor mij stonden datingsites gelijk aan ontrouw, onenightstands, leugens… Maar omdat die fuiven zo tegenvielen dacht ik : ‘Waarom niet ?’

Superzenuwachtig was ik, bang om de verkeerde dingen te zeggen. Maar na een paar dagen was ik verslaafd. Het was blijkbaar de gewoonte om ‘knipoogjes’ uit te wisselen, maar toen ik van Saartje een ‘knipoog’ kreeg, stuurde ik meteen hele epistels tekst terug. Al gauw zaten we uren te chatten. Het moest ervan komen dat we zouden afspreken. Die avond stapte ik op een meisje af en zei : ‘Dag Saartje.’ ‘Neen, hoor, vergissing’, zei ze botweg. Waarmee ik nog niet wist of zij het nu was of niet. De twijfel knaagde. Pas een uur later kwam Saartje op de afgesproken plek langs. En toen de afsluitslow gedraaid werd, hebben we gedanst. Meer niet.

Stapelverliefd was ik. En toen ging het snel. Twee maanden later gingen we samen op reis, negen maanden later woonden we samen.

Ik had een relatie met een vrouw geïdealiseerd. Ik verwachtte totaal geen problemen. Dat legde in het begin veel druk op onze relatie. Want je blijft wel twee persoonlijkheden. En we zijn bovendien allebei vrij emotionele mensen.

Ik voel me in de eerste plaats erg geborgen in onze relatie. Het gaat er nu zo ontspannen aan toe. Zij laat mij mezelf zijn. Zonder meer.

Op zoveel gebieden zijn wij verschillend. Saartje is introverter en gereserveerder dan ik. Ze heeft tijd nodig om zich bloot te geven. Ik ben de straatkat, zij de huismus. Maar onze verschillen werken verrijkend. Gelukkig hebben we ook veel dingen gemeen : we reizen graag, gaan samen naar theater en film.

Als je samen een huis koopt, moet je plots nadenken over de toekomst. We willen niet meteen verbouwen. We gaan er al wonen maar willen eerst nog een paar grote reizen maken. Ik wil haar Azië laten zien, en we willen samen Chili bezoeken, waar de roots van Saartje liggen.

Ons leventje nu is perfect, maar over tien jaar wil ik een stap verder staan, dan wil ik kinderen rondom mij zien opgroeien. Ik denk dat dat het mooiste is wat er is. Jammer genoeg betekent zo’n emotionele kinderwens in ons geval dat we heel rationele beslissingen zullen moeten maken : willen we zelf zwanger worden of kiezen we voor adoptie ? Moeten wij op een kunstmatige manier kinderen maken terwijl er zoveel kinderen zonder kansen geboren worden ?

Heel graag zou ik met haar willen trouwen, maar dan moet zij mij vragen. Als ze beslist dat ik het moet vragen, vraag ik het haar morgen.”

Door Leen Creve / Illustratie Sanny Winters