Muzikante (41)

“Wees blij dat je oma zo streng religieus was”, prent mijn vader me vaak in. “Dankzij haar heb je iets om over te schrijven.” Haar donderpreken hebben inderdaad hun sporen nagelaten. Of ik het daar nu moeilijk mee heb of niet : ik bén een kind van de christelijke kerk. Als domineesdochter kan ik niet accepteren dat de leer van Jezus wordt aangegrepen om jonge gasten in Irak de dood in te sturen.

Moeder Natuur wil ons overduidelijk iets vertellen. De rampen volgen elkaar in zo’n tempo op dat je het haast niet meer bij kunt houden. Wanneer gaan we eindelijk naar de machtige stem van de oermoeder luisteren ? Denken we nu écht dat we ongestraft met de aarde mogen rotzooien ?

Na 9/11 wilde ik tot de ziel van mijn geboorteland doordringen. Ik doorkruiste de VS en uit die reis vloeide de plaat Scarlet’s Walk voort. Nadien kreeg ik het wilde idee om bij wijze van livetournee nóg eens heel die route af te leggen. In het zuiden, nabij de bergen waar de grootmoeder van mijn opa naartoe vluchtte nadat de nederzetting van haar Cherokee-gemeenschap was platgebrand, zong ik over de geschiedenis van de natives. Dat ik letterlijk de voetsporen van onze voorouders drukte, maakte dat ik écht beleefde wat ik in die liedjes zong.

Creativiteit is als voltage. De sterke emoties in songs kunnen je elektrocuteren. Als je niet oppast, brand je er helemaal door op. Het viel mij bijvoorbeeld een tijdlang zwaar om het verkrachtingslied Me And A Gun live te brengen. Ik was toen verplicht om er wat afstand van te nemen. Nu kan ik er weer energie uit halen, zonder dat het me verwoest en weer de oude wonde openhaalt.

Me And A Gun heeft mijn leven veranderd. Wist ik veel hoe de mensen op die song zouden reageren. De brieven die ik kreeg van meisjes die hetzelfde hadden meegemaakt, grepen mij enorm aan. Omdat ik niet machteloos aan de zijlijn kon blijven staan, heb ik de organisatie Rape Abuse and Incest National Network (RAINN) uit de grond gestampt. Het fungeert als een soort psychologische emergency room, waar misbruikte vrouwen een tijdje opgevangen worden en een luisterend oor vinden.

Wat was mijn wereldje vroeger klein. In het begin van mijn carrière mijmerde ik voortdurend over mezelf. Pas toen ik uitgekeken was op mijn navel, vroeg ik me af : what else is out there ?

Moeder worden, was een belangrijk sleutelmoment. Het stimuleerde me om de vensters open te gooien.

Ik dreigde een tragische bekende figuur te worden en dat bén ik niet. Ik huiver van het clichébeeld van de verbitterde veertiger die kwaad is op de wereld. De levenslust neemt bij mij net toe : mijn leeshonger en leergierigheid zijn lang nog niet gestild.

Ik heb evenwicht nodig. Om die reden pendel ik al zo’n veertien jaar tussen Amerika en Europa.

Britten krijg je met geen stokken uit hun heimat. Het zijn lastigaards die verknocht zijn aan hun eiland. Toen ik met eentje trouwde, wist ik dus hoe laat het was (lacht). In 1997 vestigden we ons in Cornwall. Het leuke aan die plek is dat je er geen enkele afleiding hebt. Mocht ik in Londen wonen, zou het wellicht véél verleidelijker zijn om de trends in de muziekindustrie te volgen. Als ik hier buiten kom, is het voor een natuurwandeling.

Je vindt meestal pas iets als je niet zoekt. Ik weet nooit wanneer de inspiratie zal toeslaan. Neem nu deze ochtend : uitgerekend onder de douche kwam een nieuw liedje tot mij. Het zicht, vanuit mijn hotelraam, op Brussel in de regen, was voldoende om te beginnen reflecteren over een relatie en bàm, daar was de vonk.

:: In concert : 12 juni in Vorst-Nationaal, Brussel.

Tekst Peter Van Dyck