?Op een feestje ontmoette ik jaren geleden iemand die een opleiding volgde in maquillage. Wist ik veel dat dat een vak was.? Ondertussen weet make-upartiest Tom Pecheux het zeer goed. Met modefotograaf Mario Testino en al even beroemde mannequins werkt hij voor de toonaangevende modemagazines.

Trui Moerkerke / Foto’s : Etienne Tordoir en Van Parijs

Over Tanga, de Belgische mannequin die op een jaar tijd de supermodellen-status bereikte, zegt visagist Tom Pecheux : ?Ze behoort tot mijn top-3 van favoriete modellen. Als ik op een dag voor een cosmeticacampagne zelf iemand mag kiezen, dan wordt zij het. Haar maquilleren, c’est un bonheur. En ze heeft een leuk karakter. Ik beschouw haar een beetje als mijn kleine zus.?

Over de typische Pecheux-stijl gebronsde gezichten of in elk geval met een gezonde blos zegt hij : ?Ik heb geen zin om te liegen. Wat ik in m’n job doe, toont wie ik ben. Je smaak evolueert natuurlijk. Maar ik hou van mijn leven, zowel op professioneel vlak als privé. Daarom wil ik nu modellen zien lachen, ik wil ze mooi maken, ze een gezonde kleur geven. Dat is misschien een vrij commerciële look, maar dat kan me niet schelen.?

Over de hectische dagen Pecheux tekende de make-up voor 7 shows in 4 dagen tijdens de zomerdefilés in Milaan, zegt hij : ?Het was bovenmenselijk druk, meer kan niet. Maar ik heb een zeer goed team. Zonder hen zou ik tijdens de defilés niets zijn. En op zo’n momenten leef ik zeer gedisciplineerd. Als ontwerpers mij de presentatie van een collectie waar ze hard aan werkten in handen leggen, dan heb ik niet het recht om een hele nacht uit te gaan en als een halve gare backstage aan te komen.?

Tom Pecheux is een innemend man. De jaren aan de top van het modewereldje lijken hem, de jongen die opgroeide in een groot landbouwersgezin in de Bourgogne en hotelschool volgde in de Jura, niet veranderd te hebben. Van alle kanten gesolliciteerd, laat hij zich niet gek maken. In alles wat hij vertelt, komen de woorden mooi, geluk, plezant en teamwork steeds terug. Hij geniet van zijn job.

Tom Pecheux : Ik kwam op mijn 18de naar Parijs om er te werken in een hotel-restaurant. Parijs, dat was voor mij de grote stad. Ik was dolblij om er te wonen, maar de job beviel mij niet. Niet creatief genoeg. Voor de dingen die ik het liefst deed, was er geen tijd : een schotel ingenieus decoreren, een fijne afwerking. En bestaat er iets ergers dan ’s ochtends wakker te worden en te denken : verdomd, ik moet gaan werken. Vooral omdat je weet dat het de komende 40 jaar zo zal blijven. Toen ik op een feestje over een opleiding in make-up hoorde praten, bleef dat door mijn hoofd spoken. Die school bleek wel vrij duur en ik zou m’n job moeten opgeven. Maar m’n fantastische ouders, die wisten dat ik niet gelukkig was, hebben me financieel gesteund.

Zoals nog andere beroemde visagisten heb je de opleiding niet beëindigd.

De opleiding duurde 9 maanden, maar ik ben er vertrokken na een half jaar. Want daarna ging het vooral over speciale effecten voor film en theater, afgesneden vingers, een verminkte huid. Na wat stages wist ik dat ik die richting niet uit wilde. Mode leek me zoveel plezanter : werken met modellen van jouw leeftijd, mooie modellen overigens in mooie kleren. Tja, dat was duidelijk wat ik wilde.

Was u daarvoor dan niet geïnteresseerd in mode ?

Nauwelijks. Een hotelschool in de Jura ligt ver van het mode-epicentrum. Ik kende niemand die iets met mode te maken had. Ooit heb ik nog olifantenpijpen gedragen, wat veruit mijn nauwste contact met mode moet geweest zijn. De beginperiode als visagist was dan ook zeer moeilijk. Met een fotograaf heb ik honderden ?tests? gedaan, foto’s voor het book van debuterende mannequins. We waren allemaal beginners en het resultaat viel niet altijd mee. Maar na een tijdje kon ik toch mijn book samenstellen.

In de carrière van een visagist speelt een fotograaf vaak een grote rol. Ik denk aan het duo Stéphane Marais en modefotograaf Peter Lindbergh. Geldt dat ook voor jou en Mario Testino ?

Zeker. We werken nu vier jaar samen. Negentig procent van wat ik professioneel doe, doe ik met hem. Maar meerdere mensen spelen een rol. Naast Mario is dat zeker ook styliste Carine Roitfeld, die indertijd voor Glamour werkte. En in de beginperiode was er een moderedactrice van de Franse Marie-Claire die mij introduceerde bij fotografen en me opdrachten gaf. Als je naam dan regelmatig verschijnt in zo’n blad, helpt dat. Ook de ontmoeting met visagiste Linda Cantello, ik ben haar assistent geweest tijdens defilés, hielp me vooruit. Maar ik praat niet zo graag over ?carrière?. Ik ben 11 jaar geleden van nul begonnen en dan is alles zeer geleidelijk en in veel stappen gegaan. Niets valt zomaar uit de lucht.

U werkt voor verschillende edities van Vogue, Elle en Marie-Claire en verder ook voor Allure, The Face, Harper’s Bazaar. Hoe verschillend zijn Europa en de States op het gebied van make-up ?

Voor de meeste bladen maakt het weinig verschil uit. Alleen als ik een blinkende huid wil, steigeren Amerikanen. Dat is voor hen het toppunt van slechte smaak. Europese en Amerikaanse vrouwen hebben zeker een andere houding ten opzichte van make-up. Ik vind dat vrouwen bij ons meer hun eigen smaak behouden, Amerikaanse vrouwen volgen sneller trends, of het hen nu staat of niet, maar ze durven toch niet te ver gaan. Voor mij is het een interessante oefening om het beeld daar telkens wat verder te duwen en tegelijkertijd aanvaardbaar te blijven. Want als ik een avant-garde-maquillage laat zien, en die moeten er zeker zijn, is het enige resultaat dat het Amerikaanse vrouwen zal choqueren. Als je iets conventioneels brengt met een toets fantasie, zal dat vrouwen zin geven om het te proberen.

Beschouw je dat als jouw taak ?

Ik denk dat dat mijn job is en ik doe het met plezier. Het modemilieu waar wij inzitten, is zeer klein, elitair zelfs. Ik wil ook graag ?gewone? mensen raken met mijn werk.

U kan daarvoor een make-uplijn op de markt brengen.

Daarover ben ik aan het praten, met een Frans bedrijf. Maar er is nog niets beslist.

Wat wil u nog aan het bestaande aanbod toevoegen ?

Ik zweer op het hoofd van mijn moeder… dat ik iets zal brengen waar ik volledig achtersta. Tegen een democratische prijs. Als de lijn er ooit komt, wordt het zeker geen uitgebreide. Alleen producten die me zeer dierbaar zijn. Want meer nog dan producten, wil ik vrouwen een manier om zich op te maken meegeven. Ik vind het een spijtige vaststelling, maar veel cosmeticahuizen hebben vrouwen de afgelopen jaren echt voorgelogen. Om meer te kunnen verkopen.

U praat nu over uw aversie tegen fond de teint ?

Het is waar, ik heb er echt iets tegen. Waarom moet je vrouwen met een mooie huid opdringen om over het hele gelaat fond de teint aan te brengen ? Als je alleen een kleine pukkel te verbergen hebt, of wat vermoeide trekken onder de ogen : smeer dan alleen daar. En waarom hadden alle Europese fond de teints jarenlang een roze ondergrond ? Daarmee heeft niemand er ooit goed uitgezien. Gelukkig zijn er onder invloed van Japanse cosmeticamerken nu veel meer beige tinten te verkrijgen.

De jongste jaren is het make-upaanbod toch sterk gemoderniseerd.

Dat werd tijd. Make-up volgde niet meer. De mode evolueerde snel, de maquillage niet. Het was toch niet meer van deze tijd om die volledige ?looks? op te dringen : fond de teint, mascara, oogschaduw, blush, lippenstift, dat is gewoon te veel. En bovendien, welke actieve vrouw heeft daar nog een boodschap aan ? Als je ’s ochtends de kinderen naar school moet brengen en dan naar je werk hollen, heb je daar de tijd niet voor.

Als ik maar vijf minuten heb, wat raad je mij dan aan ?

Afhankelijk van de huidconditie, al dan niet fond de teint. En voor de rest : een vleugje zonnepoeder, mascara en een lipgloss. Dat kost je geen tijd en het geeft een prachtig resultaat. Maar snel een mooie make-up opbrengen, lukt pas als je in het begin wel tijd neemt. Het is een kwestie van oefening. En hoe je eruitziet, heeft veel te maken met je levenswijze. Wie redelijk gezond eet, niet rookt, zich’s avonds ontschminkt,… heeft een stap voor. Ik vind wenkbrauwen ook zeer belangrijk. Als je elke ochtend enkele haartjes epileert, duurt dat 30 seconden. Wacht je een maand, dan heb je minstens een uur nodig.

Wat vindt u in geen geval mooi ?

Dikke lagen make-up. Ik zweer bij transparantie. De huid mag wat glimmen, zelfs een nacré schijn hebben, maar het mag nooit zwaar worden. Als een model sproeten heeft, dan zorg ik ervoor dat je die nog ziet. Als ik Tanga maquilleer, blijft ze Tanga. Het interesseert me niet om er een Sophia Loren van te maken. Het kan een optie zijn om modellen totaal om te toveren, maar ik werk niet graag op die manier. Ik beschouw het als een spel om hun persoonlijkheid te behouden en ze toch enigszins te veranderen. Zeker met modellen als Kate Moss bijvoorbeeld, die iedereen al overal heeft gezien, is dat een interessante uitdaging.

Wat zijn uw inspiratiebronnen ?

Alles wat ik zie. Maar mijn grote bronnen zijn schilderkunst, de punkbeweging en de zon, ik ben dol op een gebronsde tint. Punks waren zeer inventief in hun make-up. Haal de agressieve elementen weg en je kan er veel inspiratie uit putten. De trend van de zeer donkere nagellak bijvoorbeeld, gaat terug tot de punk.

De trend van de zeer bleke gezichten, op het ziekelijke af, lijkt op z’n retour. Dat moet u plezier doen.

Zeker en vast. Ik begrijp het belang niet van een make-upstijl die iemand lelijk maakt of iemand er ziek doet uitzien. Alsof de wereld nog niet genoeg ellende kent. Tijdens de oorlog in Bosnië kregen we verschrikkelijke beelden te zien. Toch zag je daar af en toe ook vrouwen die zich in die omstandigheden op een of andere manier hadden opgemaakt, of in mensonwaardige situaties waardig een sjaal droegen. Dan lijkt het me weinig passend dat de modewereld een ziekelijke look creëert.

Hoe ziet u komende zomer ?

We gaan zeker verder op het ?gezonde? pad. Een bruine tint, een gezonde blos. Blush is tot mijn vreugde helemaal terug.

Zal deze trend niet snel vervelen ?

Je kan deze gegevens op verschillende manieren interpreteren. Het hoeft niet per se braaf te zijn. Ik pleit niet per definitie voor een natuurlijke make-up. Of ik nu blauw, oranje of groen gebruik, zeer zachtjes of echt gechargeerd : eigenlijk telt alleen of het model er mooi mee is. Natuurlijk mag make-up bevreemdend en excentriek zijn. Ik hou alleen niet van agressie en vulgariteit. Het moet gewoon mooi blijven.

Bovenste foto’s : werk van Pecheux voor het defilé van Lagerfeld. Onderaan : Tom Pecheux en Stella Tenant bij Strenesse.

Pecheux’ werk voor Blumarine (bovenaan) en Strenesse.