TO SEE OR NOT TO SEE
Bij de meeste mensen is het hart de zetel van het gevoel, bij anderen de maag. Ik zweer het, het is echt niet om dwars te zijn, maar bij mij gaan emoties recht naar mijn knieholten. Vooral als er Iets Ergs gebeurt. Zoals die fijne zaterdag in de Antwerpse Nationalestraat. De zomer deed overuren, op het terrasje naast het standbeeld van Van Rijswijck koesterden de levensgenieters zich in dat onverhoopte zonnekrediet. En ineens stond hij daar, de oude man. Ontreddering in de ogen, bloed dat uit zijn neus op zijn keurige demi-saison druppelde. Achter hem een Saab die driftig een uitweg zocht in het drukke stadsverkeer. Mijn knieën werden semivloeibaar, een wee gevoel dat vervolgens naar de meer vitale delen opklom. De andere 43 mensen op het terras noteerden de nummerplaat van de Saab. Waarna iemand mij vertelde wat ik gezien had kunnen hebben : de bejaarde die ietwat onbesuisd, zij het reglementair, op het zebrapad de straat overstak, zodat de chauffeur van de Saab bruusk had moeten stoppen. Een onvergeeflijke inbreuk op zijn individuele vrijheid, waardoor hij zich genoodzaakt zag uit te stappen en de oude man een vuistslag in het gezicht te verkopen.
Een vrouw die van aanpakken wist, ging breeduit voor het terras staan. “Wie wil er getuigen ?” Niemand verroerde een vin. “Ge gaat mij toch niet vertellen dat ge niets gezien hebt, ge zat er verdomme met uwen neus op.” Mijn God, wat had ik haar graag willen helpen. Mijn ziel en knieën zinderden van de burgerzin, de ramptoerist die diep in ieder van ons huist, hunkerde naar een figurantenrol in dit minidrama. Maar nee, hoe hard ik het ook wilde, ik had het niet gezien. Zoals de meeste ooggetuigen die tegenwoordig zo vlijtig op radio en televisie opgevoerd worden eigenlijk niets gezien hebben. “Ik hoorde een knal, maar toen ik buitenkwam, was het al gebeurd, meneer.” “Ik heb ze nog weten weglopen. Hoe ze eruitzagen ? Ja zeg, nu vraagt ge iets, het was donker.” Geen mens die er ook maar iets wijzer van wordt, maar het is human interest en de mensen zien dat graag, de buurvrouw die ook eens op televisie komt. “Het was een lange magere, en misschien had hij een snor, maar ik ben niet zeker, want hij droeg een bivakmuts.”
Zo bewust zijn de would-be ooggetuigen zich van hun gewichtigheid dat ze een film-noirachtige cool tentoon gaan spreiden. Zoals die vrouw die erbij was toen op het Rooseveldplein ‘die gast’ onder tram 11 terechtkwam. “En dat was niet tof om te zien.” Wat er aan dat gruwelijke feit voorafgegaan was, had ze helaas gemist. Hoe handig zou het zijn als we van tevoren wisten wat we moesten zien. Sommige mensen nemen alvast geen risico. Toen ik onlangs wat te vroeg was voor een interview, bleef ik in de auto zitten om naar de radio te luisteren en mijn vragen nog eens door te lezen. Waarna er prompt een politiecombi stopte. De buren hadden gebeld dat er zich een verdacht individu in hun straat ophield dat de boel observeerde. Geen twijfel mogelijk, ik was gezien.
Linda Asselbergs
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier