Midden in de sfeer van veranderingen en bezuinigingen werd Reinhilde Dewit (40) enkele maanden geleden producer bij VTM. ?Ik hou van de uitdaging.?

BART VANDERGETEN / HYPNOVISUALS

Vroeger, toen ik nog voor de productiehuizen werkte, kon ik de programma’s mee ?ter wereld brengen?, nu mag ik er als het ware alleen nog meter van zijn. Ik superviseer tegelijk verschillende producten die voor VTM gemaakt worden. Dat gaat van het opvolgen van budgetten, opstellen van contracten, toezien op de naleving ervan, tot aanwezig zijn bij de opnamen en nog veel meer. Eigenlijk moet ik voortdurend evaluaties maken. De uitdaging van mijn nieuwe baan is dat ik telkens met andere programma’s en andere mensen word geconfronteerd. Gelukkig, want het ligt in mijn karakter om altijd weer nieuwe uitdagingen aan te pakken. Vandaar ook dat ik nu pas, op mijn 40ste, bij VTM aan een vaste job toe ben.

Eerst heb ik jarenlang voor theater gewerkt. Nog tijdens mijn studies kon ik als dramaturge aan de slag, en later is dat geëvolueerd naar productieleiding van grote reizende producties. Zo ben ik met Tie3, het gezelschap van Tone Brulin, tot in Suriname en de Antillen geweest. Ik heb dus vrij snel boeiende dingen kunnen doen. Toch heb ik er uiteindelijk mee gekapt. Ik hield, en hou nog steeds van theater, maar ik was het soms wekenlange intellectualistische gelul errond beu. Ik ben een doener. Op zeker moment moet je gewoon aan de slag met wat je hebt, vind ik. In plaats daarvan werd het bijna een mode om de premièredatum niet te halen.

Na mijn theatertijd ben ik met mijn man ( Paul Koeck, tegenwoordig script-adviser voor VTM) een tijdje naar Spanje verhuisd. Daar kon hij zich rustig met schrijven bezighouden en ik met vertaalwerk. Het was in die periode dat Jef Bettens van productiehuis D&D mij belde met de vraag om eindredacteur te worden van een nieuw tv-programma : Waagstuk. Dat was weer iets helemaal anders : ik moest de vragen opstellen voor de preselecties van de quizkandidaten, een redactie samenstellen, presentator Luc Appermont coachen… Het is dus niet Paul die mij aan tv-werk heeft geholpen, het was eerder andersom.

Van Waagstuk heb ik de eerste 97 afleveringen gedaan. Het was mijn eerste serieuze tv-werk. Mijn grote liefde bleef echter drama, en toen Beeldhuis mij aanbood om als producer mee te werken aan de comedy Ramona, ben ik op die kans gesprongen. Door mijn theaterverleden kon ik een degelijke cast bijeenbrengen, alleen de uitwerking van het product was nog je dat. Later heb ik voor Beeldhuis nog onder meer Meester !, De Familie Backeljau en een aflevering van Vossenstreken geproduceerd. Het mooiste wat ik tot nog toe voor televisie heb gedaan, is Ons Geluk. Het idee daarvoor is gegroeid vanuit VTM zelf, en viel ons Paul als scenarist en mij als creative director zo in handen. Ik ben echt trots op die reeks.

Van de overstap naar televisie heb ik nooit last gehad. Ik stel mij ook nooit de vraag of ik nu commercieel bezig ben of niet. Ik probeer altijd aan een product een meerwaarde te geven. Daarbij, een serie zoals Ons Geluk, is dat commerciële televisie ? Het leek mij meer iets voor de BRTN, alleen hebben zij zich met zulke dingen lange tijd niet beziggehouden.

Twee of drie jaar van je leven in een tv-programma steken, dat houd je alleen vol als je het met passie en plezier doet. Trouwens, iedereen hier is op die manier met zijn vak bezig.

Toen ik in december als producer bij VTM begon, kreeg ik niet veel mee over de inhoud van de job. Maar dat is een stuk boeiender dan wanneer alles op voorhand vastligt. Stel je voor ! Nu ik een meer superviserende rol heb, moet ik me wel voortdurend inhouden om me niet te moeien met het productieproces, vooral bij drama. En bezuinigingen ? Dat we daaraan toe zijn, vind ik niet meer dan normaal. Na zeven vette jaren kon de euforie bij VTM niet blijven duren. Als alles altijd volledig naar wens verliep, zouden de mensen op hun lauweren gaan rusten. Na een tijd moèten er weer vechters opstaan, moèt er iets gebeuren. Ook bij de BRTN wordt men terug wakker. Nee, ik hou van de strijd.