Gabriel Fehervari ( 35) is leverancier van technische middelen voor tv-makers. Nu hij met zijn ?Alfacam? de top-drie van de tv-toeleveringsbedrijven heeft gehaald, lonkt hij naar het buitenland.

Piet Dierens / Foto Hypnovisuals

Ik studeerde rechten, maar een juridische functie heb ik nooit geambieerd. Omdat het mediawereldje me fascineerde, deed ik er in Leuven nog audiovisuele communicatie en journalistieke wetenschappen bij. Ik zat bij vrije radio VRL en kreeg steeds meer zin om in de mediasector te stappen. Na m’n studies werkte ik een tijd lang als productie-assistent bij Videohouse, momenteel mijn grootste concurrent. Toen, in ’83, was dat nog een heel klein bedrijf. Omdat ze mij geen job konden bieden die beter aansloot bij mijn diploma’s, ben ik zelfstandige geworden.

De eerste vier à vijf jaar was het heel hard werken. Het probleem is dat wat wij verkopen niet tastbaar is. Wij bieden eigenlijk iets aan dat er nog niet is. In het begin legden we ons op industriële video’s toe. We staken veel energie in het vinden van klanten, terwijl de meeste opdrachten eenmalig waren. Dat loonde niet echt. Na de Golfoorlog schrapten de meeste bedrijven trouwens in hun budgetten voor publiciteit. Het was dus uitkijken naar meer omroepwerk. Een geschenk uit de hemel was het aanbod in ’85 om de eerste Night of the Proms te capteren. Jan Van Esbroeck en Jan Vereecke van de Proms zijn onze meest trouwe klanten geworden. Intussen hebben we bijna alle grote evenementen in Vlaanderen gedaan, gaande van rockconcerten tot sportwedstrijden als het ECC-tennistornooi, de Rally van Ieper en de Memorial Ivo Van Damme.

Drie jaar geleden gingen we in zee met Studio 100, de producenten van Samson, intussen ook een van onze belangrijkste afnemers. De geestelijke vaders van Samson Hans Bourlon, Gert Verhulst en Danny Verbiest en de Jannen van de Proms zijn eigenlijk samen met ons groot geworden. Dat schept een band. We zijn ook ongeveer van dezelfde leeftijd : jonge dertigers. We zijn vrienden die op dezelfde golflengte zitten.

Normaal gezien staan wij louter in voor het technische aspect van tv-maken. Wij hebben captatiewagens, studio’s, montagecellen en freelance cameraploegen die ingehuurd kunnen worden door de producenten. Om onze infrastructuur beter te doen renderen, hebben we een tijdje geleden besloten om ook eigen producties uit de grond te stampen. Bio-Sfeer was ons eerste eigen concept. Bij de BRTN was er vraag naar een milieumagazine, en wij hebben dat idee verder uitgewerkt.

Ik run Alfacam samen met m’n vrouw. Ik vind dat we belangrijke beslissingen samen moeten nemen. Het maakt onze relatie sterker. We werken waar we wonen, in Hove. Dat is handig, omdat we veel nacht- en weekendwerk hebben. Maar stilaan voelen we toch de behoefte aan een plek om terug te plooien. We kunnen op dit moment niet zeggen : nu willen we enkele dagen rust. Daar zoeken we een oplossing voor. De werkdruk in Hove zal een beetje verlicht worden wanneer de grote nieuwe infrastructuur van Studio 100 in Schelle opengaat. Wij huren daar een gedeelte van. We proberen onze drie kinderen bij ons werk te betrekken. Zo hebben ze al in heel wat spots mogen figureren.

Mijn eigen ouders zijn in ’56 uit Hongarije gevlucht. Mijn vader, een burgerlijk scheepsbouwingenieur, is hier meteen aan de slag kunnen gaan bij Cockerill Yards. Moeder was huisvrouw, en eigenlijk is dat de reden waarom ik absoluut wilde dat mijn vrouw mee in Alfacam stapte. Toen mijn broer en ik in Leuven op kot gingen, merkte ik dat zij daar moeite mee had. Ze was plots haar levensdoel kwijt, en dat creëerde een vacuüm. Het faillissement van Cockerill Yards heeft me dan weer doen inzien dat je geen zekerheid meer hebt als je vast in dienst bent bij een groot bedrijf. Dat heeft de keuze om zelfstandige te worden zeker beïnvloed. Je moet natuurlijk het lef hebben om die stap te zetten, maar in feite is het niet eens zo moeilijk. Als je maar genoeg steun krijgt van je familie op de momenten dat het minder gaat.