Op z’n derde cd, ?Aan alle Belgen?, zet Wigbert (38) weer een indrukwekkende stap vooruit : virtuoos gespeelde, doorleefd gezongen melodieën en teksten met diepgang. En ook nog eens een versie van de Brabançonne.

JACKY HUYS / FOTO HYPNOVISUALS

Ik doe een tournee met Jo Lemaire en dan doe ik een tournee met Kris De Bruyne en dan doe ik een solotournee. Er zijn dus veel mensen die twijfelen : ben ik Wigbert-de-soloartiest of Wigbert-de-begeleider ? De twee functies hebben elkaar altijd overlapt en zullen dat vermoedelijk ook blijven doen. Ze zijn totaal verschillend, maar ik kan me in beide helemaal uitleven zodat ze ook echt aantrekkelijk zijn. Meer nog : ik zou geen van beide kunnen missen, want het ene is de voedingsbodem voor het andere. Ik leer ontzettend veel door met anderen samen te spelen, of door van gedachten te wisselen over songschrijven. Voor de buitenwereld is het misschien verwarrend : wat wil hij ? Ikzelf sta daar nooit bij stil.

Eigenlijk ben ik een beetje een opportunist : ik kan niet nee zeggen als een verleidelijk voorstel mijn kant op komt. Het zou kunnen dat ik op die manier minder snel de status van bekende solo-artiest bereik. Terwijl ik dat dus écht wel wil zijn. Ik maak geen platen voor mij en mijn vrienden, ik wil dat men hoort wat ik doe. Ben ik té integer, té goed ? Dat zeg jij. Ik weet alleen dat ik muziek maak voor fijnproevers en dat fijnproevers niet het grote platenkopende publiek uitmaken. Alleen : ik kàn mezelf niet dwingen iemand te zijn die ik niet wil zijn, want dan zullen noch het publiek noch ikzelf er voldoening uithalen.

Op de nieuwe cd heb ik me voor het eerst neergelegd bij mijn beperkingen en ben er op die manier in geslaagd ze te overstijgen. Ik moet niet krampachtig proberen iets te forceren wat toch niet lukt. Ik vind mijn stem een beperking, het Nederlands ook : de taal staat de kracht van de interpretatie een beetje in de weg. Stond, moet ik zeggen, want op Alle Belgen is het wél gelukt : ik begin mijn taal steeds beter onder de knie te krijgen. Vergeet niet dat ik vroeger altijd in het Engels heb gezongen.

Afstanden, reizen, weggaan en terugkeren, het zijn thema’s die vaak terugkomen bij mij. Dat is de rusteloosheid van de artiest : ik kan eigenlijk niet stilzitten. Ik leef nog altijd met het idee dat stilstaan, achteruitgaan betekent en dat stagneren, doodgaan is. Het is een cliché, maar dit is een kort leven en er valt zoveel te leren en te vatten dat je eigenlijk geen seconde te verliezen hebt. Nieuwsgierigheid is een zweep die me altijd verder drijft.

Er is natuurlijk de eeuwige dualiteit : mensen hebben verlangens en dus binden ze zich. Ze verlangen naar liefde, naar een vrouw, naar kinderen, ze gaan verbintenissen aan waardoor ze hun vrijheid totaal beperken. Op de duur gaan die wegen. En dan zit je met de illusie van de vrijheid die je op een bepaald moment kwijtgespeeld bent. Ook al weet je dat die vrijheid inderdaad niets meer dan een illusie of een droom is : vrijheid zit namelijk in je hoofd en wordt niet bepaald door het al dan niet een vrouw en tien kinderen hebben. Dat is dus de dualiteit waar ik bijna constant mee bezig ben : onrustig zijn en toch rust vinden in de keuzes die je gemaakt hebt.

Het maakt niet uit dat ik steeds ouder word : mijn onrust vermindert niet. Hoewel. Op een bepaald moment leg je een aantal jongensdromen af omdat je beseft dat het toch maar zeepbellen zijn : veel lucht met een glanzend velletje rond, dat niets te maken heeft met waar je echt naar verlangt. En uit dat besef haal je dus wél enige rust : je zit niet meer permanent die zeepbel achterna.

Weemoed is mij vreemd. Het verleden is mooi, leerzaam en waardevol, zowel voor individuen als voor maatschappijen. Maar ik ben niet nostalgisch : de natuur ontstaat en sterft, het leven raast als een sneltrein voorbij en je moet maar zorgen dat je ervan geniet en er het beste van maakt. Melancholie daarentegen voel ik wel. Melancholie is voor mij meer een gevoel dat te maken heeft met gemiste kansen en met het verdriet van de wereld. Daarom dus.