Wilfried Van Baelen (33) realizeerde samen met broer Guido (30)

een ambitieuze jongensdroom : Galaxy, misschien wel de beste opnamestudio

van het Europese vasteland.

MARLEEN WYNANTS

FOTO : LIEVE BLANCQUAERT

Het idee is niet nieuw natuurlijk. Toen ik 12 was, begon ik orgel te studeren : klassiek en elektronisch. Maar van pijporgels en eerste prijzen kan je niet leven en ik geraakte gepassioneerd door muziekopnamen. Rechtstreekse verbindingen via midi en syntesizer bestonden nog niet, maar met twee mikro’s en een goede cassettedeck geraakte ik al aardig ver. En op een dag mijn ouders waren met vakantie heb ik met mijn broers de living omgebouwd tot opnamestudio. We hebben een week gejamd en zowat elke gespeelde noot opgenomen. Naderhand bouwden we een voormalig kippenhok om tot studio. Ik begon te werken als sound engineer of producer en nam zowel eigen platen op, als demo’s van kollega’s van het conservatorium en werk van Belgische top-tien-artiesten als Dana Winner ja, wij zijn een koppel en Philippe Robrecht. We waren de eerste studio in de Benelux met een digitale 48-sporen-mengtafel. Met zo’n top-professionele apparatuur zou je ook een gelijkaardige akkommodatie verwachten, maar die konden we niet bieden. Ongewild belandden we in de spiraal van : “meer investeren betekent meer kwaliteit betekent meer verdienen”.

Toen ik twintig was, dacht ik dat de syntesizer de wereld ging veroveren. Maar vrij snel zag ik de beperkingen van zuiver elektronisch materiaal. Mijn vriend Joris Van Den Hauwe werkte vooral akoestisch en was dus de perfekte tegenpool. We beseften al gauw dat je met de kombinatie van akoestische en elektronische instrumenten, van analoge en digitale opnamen, het verst komt. Dus begonnen we te denken aan een technologisch optimale ruimte, waarin we onze eigen projekten maar ook die van anderen konden uitwerken. Wil je pop, rock, folk, klassiek, chanson of variété opnemen, dan moet je daarvoor in 1995 toch in een optimaal ingerichte studio terechtkunnen. Ik wilde een studio zonder limieten, met een gespecializeerde ruimte zowel voor de kleinste popgroep als voor een klassiek orkest. Zo is het idee van een interaktief complex gegroeid, voorlopig uniek op internationaal niveau. Alles moest multifunktioneel zijn : in studio 2 wordt een rocksong gemixt, in de hall is een opname van klassieke muziek bezig, terwijl in de studio ernaast zangpartijen voor een popnummer worden opgenomen. Heb je een mix afgewerkt en je wilt een week of twee jaar later een gitaar toch iets later laten invallen, dan moet je niet opnieuw in de studio 10.000 knoppen precies zo zetten als tijdens de vorige opname. Dank zij de digitale mengtafel kom je met je opname terug naar hier en via één klik staan alle knopjes in hun originele stand ; je sluit je gitaar aan en je kunt meteen een nieuwe master maken. Alles moet kunnen, dat was de bedoeling. En het werkt. Oef ! We hebben zwarte sneeuw gezien. Het heeft ontzettend veel moed gekost van het hele team, maar we zijn in de laatste faze geraakt.

Het basisidee van deze bunker mag dan wel van mij komen, voor de realizatie ervan moet ik pluimen op de hoed van anderen steken. Nu klink ik zelfverzekerd, maar vier jaar geleden geraakte ik ook niet verder dan : “Ik wil een goede akoestiek. ” Hoe moet je dat vertalen naar konkrete afmetingen, materialen en ruimtes ? Daar heb je de juiste mensen voor nodig. Ik ben naar een van de biggest names in de studiobouw gestapt : Eastlake Audio. Daar vond men ons projekt niet zo evident om te realizeren. Ze raadden me aan om een industriële oplossing te zoeken. We hebben dan Eric Desart gekontakteerd die projekten realizeert voor Boeings en die ons op zijn beurt in kontakt bracht met professor Gerrit Vermeir en de KUL. Dat was de basis van de think tank. De praktische oplossingen kwamen van mijn broer Guido die het hele bouwprojekt op zich nam, van de ruwbouw tot de afstelling van de digitale apparatuur.

Het resultaat is een complex dat bestaat uit bunkers die op stalen veren rusten ; de kleinste bunkers wegen 200 ton, de zwaarste, de hall, weegt 1500 ton. Heel wat elementen, zoals die veren, zijn speciaal voor de studio ontwikkeld.

De ultieme akoestiek voor alle mogelijke toepassingen, voor elk genre en de techniek die erbij past, op topniveau : dat wilde ik allemaal in perfekte harmonie hebben. Kom je één schakel tekort, dan sta je op wereldniveau nergens. Als studiomanager trokken we muzikant/producer Luc Van Acker aan.

Na amper een half jaar komt drie vierde van onze klanten uit het buitenland, 25 procent is Belgisch. De producer van Eric Clapton is komen kijken, die van Sting ook. In Mol-Millegem ? Ja, waarom niet ? Vanuit Zaventem ben je op minder dan een uur hier.

De oude studio ? Die is volledig geïntegreerd in het nieuwe complex en wordt nu gebruikt door groepen die af en toe het repetitiekot-gevoel nodig hebben. Zoals dEUS bijvoorbeeld, die hier enkele dagen komt jammen, niet in de hall met parket, wel tussen de oranje formicalampjes en de met grijs tapijt beklede muren.