Op je 18de, na amper twee optredens al een debuut-cd mogen maken, en op de koop toe lovende kritieken oogsten. Dat sprookje overkwam Marjan Debaene uit Ieper.

PIET DIERENS / FOTO HYPNOVISUALS

Beangstigend hoe vlug het gaat. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik op mijn 18de al zoveel heb bereikt, maar eigenlijk was dat niet de bedoeling. Mijn plan was om nà universitaire studies misschien een cd op te nemen. Ik had nooit verwacht dat men mij na amper twee optredens zou aanbieden om een plaat uit te brengen. Toen dat toch gebeurde, moedigden mijn ouders me aan om die unieke kans te grijpen. Zij denken méé met mij, kijken erop toe dat ik niet benadeeld word, zeker op momenten dat ik zelf wat argelozer ben.

Ik ben een kind van deze tijd, al merk je dat niet meteen aan mijn muziek. House en techno spreken me niet zo aan. Grunge vind je ook niet echt terug op mijn debuut-cd Growing Pains. Ik heb wel wat steviger nummers, maar die staan er niet op. De songs zijn wel opgenomen zoals ik ze in mijn hoofd had. Het kwam niet in me op om ze bewust moderner te laten klinken. Het klimaat is momenteel overigens vrij gunstig voor vrouwelijke singer/songwriters. Er zijn er heel wat. Ik werd al meteen met anderen vergeleken, maar dat vind ik niet echt nodig.

De meeste cd’s die ik koop, zijn wel van geslachtsgenoten. Misschien omdat ik met dezelfde dingen bezig ben. Sheryl Crow is natuurlijk het klassieke voorbeeld, maar ik vind haar écht heel goed. Op m’n eerste concert coverde ik bijna haar hele debuutalbum. Naar Aretha Franklin luister ik ook graag. Vooral haar oudere platen. Maar je vindt in mijn platencollectie ook cd’s van Counting Crows en Del Amitri, folk, grunge en pop à la Toni Braxton.

M’n zus en ik hebben allebei muziekschool gevolgd. Zij piano, ik gitaar. Op een bepaald moment begon ik zelf melodietjes te maken. Mijn eerste nummer schreef ik in het 6de leerjaar, maar dat leek nergens op. Het ging over suiker, Minute Soup en meer van die flauwekul. Ik heb ooit gezegd dat ik al 100 songs heb geschreven, maar eigenlijk is dat een boutade. Heel wat van die nummers zijn nog niet helemaal af en zeker de helft ervan is goed voor de prullenmand.

Toen ik op de middelbare school zat, wist ik : ik wil muzikante zijn. Eerst lachten mijn ouders dat weg, maar ik heb bewezen dat ik het meende. Ik ben de enige in de familie met zo’n muzikale ambities. Mijn andere zus wou leren drummen, maar is er nog niet toe gekomen, hoewel ze al drie jaar een drumstel heeft. Mijn pianospelende zus heeft niet dezelfde drive als ik. Ze doet welbackingvocals in mijn groep, maar louter voor het plezier.

De song I Want More gaat over dat vooruit willen, maar tegelijk maan ik mezelf aan om het kalmpjes aan te doen. Ik wil nog zoveel : ieder instrument leren bespelen, veel platen maken, optreden. Misschien een beetje te veel. Al weet ik goed wat kan en wat niet. Nu ik op de unief zit, moet ik niet te veel hooi op mijn vork nemen. Ik studeer Politieke en Sociale Wetenschappen in Leuven. Maar het liefst wil ik als artiest mijn brood verdienen, al ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat je in de muziek van de ene dag op de andere beroemd kan worden, maar dat je even snel naar beneden kan tuimelen.

Ik heb maar een paar maanden voor het academiejaar begon, besloten om Pol & Soc te doen. Het is de enige richting die me ligt. Dat ik er later eventueel communicatie mee kan doen, biedt perspectieven. Ik koos bewust niet voor het conservatorium, uit vrees dat ik de muziek beu zou geraken. Wanneer ik nu mijn cursussen economie of statistiek bekijk, heb ik soms spijt van die beslissing, want in cijfers ben ik niet zo goed. Een vak als sociologie trekt me dan wel weer aan. Ik sla mij er wel doorheen. Het alleen wonen, de verandering van omgeving hebben in ieder geval al veel inspiratie opgeleverd. Ik mis de Westhoek niet echt. Mijn cd heet niet toevallig Growing Pains. Als je het mijn ouders vraagt, zullen ze waarschijnlijk zeggen dat ik niet de makkelijkste puber was. Maar goed dat ik mijn gevoelens van mij af kon schrijven. Ik begin nu trouwens andere teksten te schrijven. De tijd van suikerzoete liefdesliedjes is voorbij. Ik kijk iets meer rond mij.