Mondharmonicaspeler Steven De Bruyn ( 28) speelde lang met Roland en heeft nu een eerste cd uit met de groep El Fish.

Karen De Pooter / Foto : Hypnovisuals

Ik ben pas beginnen spelen toen ik 21 was, rijkelijk laat voor een muzikant. Ik zat in de eerste licentie sociologie en hoorde in de fakbar van onze kring in de vroege uurtjes iemand harmonica spelen. Ik ben er zelf een gaan kopen en was meteen verkocht. Het is me nu een raadsel hoe ik het zo lang zonder instrument heb kunnen uithouden, als ik merk wat voor effect spelen op me heeft. In de ban van de blues raakte ik pas echt toen ik een jaar in Engeland ging studeren. In Hull is er werkelijk een bloeiende live-scène, vijf tot zes optredens per week. Waarschijnlijk heb ik er meer concerten dan lessen bijgewoond. Ik zag er een aantal bluesgroepen die echt steengoed waren en ben veel beginnen jammen met andere muzikanten. Toen ik terugkwam naar België ging ik meteen op zoek naar muzikanten om een eigen groep op te richten. Voor veel mensen is een mondharmonica geen volwaardig instrument, meer een stuk speelgoed, misschien omdat het zo klein is en niet al te duur. Maar dat maakt juist ook de charme uit. Het steekt altijd in mijn binnenzak, en als ik ergens moet wachten of me slecht voel, dan haal ik het boven. Ik wil er alles op proberen.

Het klopt dat je weinig variatie hoort. Iedereen luistert naar die paar grote voorbeelden en neemt hun stijl over. Van veel spelers kan ik onmiddellijk zeggen : ha, dat is de stijl van Little Walter of Sonny Boy Williamson. Om dat te vermijden, probeer ik zelf veel naar andere instrumenten te luisteren en dat in harmonica te vertalen. Ik weet ook dat blues bekendstaat voor zijn clichérifs, -schema’s en -teksten. Toch blijft dat voor mij ongelooflijk boeiende muziek. Je kan er zoveel kanten mee uit, maar weinig mensen doen dat. Je kan het zoveel interessanter maken door er andere stijlen bij te betrekken. Voor een harmonicaspeler is dat niet evident. Want wie afwijkt van de blues naar muziek met ingewikkelde toonaarden, zoals jazz en sommige folk- of wereldmuziek, botst op de beperkingen van het instrument. Maar die overwinnen is mijn grote uitdaging. Met El Fish willen we dat verder exploreren, ook wat de teksten betreft. Voor ons heeft het geen zin om over de moerassen van Louisiana of een Cadillacfabriek in Detroit te schrijven. We wonen tenslotte in België in 1996 ! Als je eigen tijd en leefwereld je niet kunnen inspireren, dan weet ik niet of het wel de moeite is om een nummer te schrijven.

Sinds kort geef ik zelf ook les. Ik probeer mijn leerlingen aan te geven om een eigen klank te vinden. Het is een instrument dat je heel intuïtief kan bespelen en dat moet je dan ook uitbuiten. Je klank wordt erg bepaald door je eigen akoestiek : de mond is de klankkast en die is bij iedereen verschillend. Een fantastische ervaring zijn de lessen die ik geef in de Leuvense hulpgevangenis. De lessen zijn enorm intensief, niet alleen op muzikaal vlak. En ja, daar zitten evengoed mensen met talent. Er was zelfs een gedetineerde die na een paar lessen voortdurend overal speelde. Die hebben ze wat moeten intomen, want de anderen werden er gek van.

Voorlopig kan ik me echt niet voorstellen dat ik dit beu word. In die zin heeft Roland op mij een grote invloed gehad. Ongelooflijk hoe hij na al die jaren nog met zoveel plezier speelt. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Sommige muzikanten zijn na een carrière van twintig jaar compleet uitgeblust. Dan hoeft het voor mij ook niet meer. Dat is misschien nog een voordeel als bluesmuzikant : je zal nooit te snel groeien. Over een bluesgroep ontstaat geen hype, zoals in de popmuziek. Dat zorgt ervoor dat je het essentiële, de muziek, niet uit het oog verliest. Een week voor hetbluesfestival van Peer speelden we in een frituur. Dan sta je echt terug met je twee voeten op de grond. Het publiek was laaiend enthousiast. Ze hebben de pot tartaar van de toog moeten halen omdat er mensen aan het dansen waren. Spelen voor mensen die luisteren is gewoon enorm plezant. En het is beter dat de mensen luisteren in een frituur dan dat ze in zeteltjes in een zaal in slaap vallen.