?Sacred memories? is het solo-debuut van Robbie Crown, alias Robert Mosuse(26), een van de Mosuse-broertjes, die bij The Radios het mooie weer maakten.

Jacky Huys / FOTO : HYPNOVISUALS

?Men heeft altijd gezegd dat de Radios een groep was. Voor mij was het een project, niets meer. Ik ben jong, ik droom nog, ik wil de top bereiken. Dat mag. Wat zeg ik : dat moèt, ambitieus zijn. Toen de Radios over hun climax waren, wist ik dat het mijn moment was. Al heb ik nog een jaar gewacht omdat ik te onzeker was over mezelf als zanger. Ik was trouwens ook op mijn hoede door de ervaringen van mijn broer Ronny. Die heeft op een bepaald moment gezegd : foert, ik ga solo. Maar hij besefte niet dat de Radios op dat moment nog bestonden en dat je tegen zo’n monument niet kan opboksen. Mijn les : eerst een project afmaken, voor je een nieuw opstart.?

?We zijn broers, we hebben samen in verschillende groepjes gezeten, maar ons solo-werk is totaal anders. Ronny schrijft liedjes die van diep uit z’n buik komen, maar bij hem zit er altijd iets droevigs in. Alsof hij z’n verleden van zich af wil schrijven. Mooi, maar als je bij een platenfirma zit, moet je commercieel denken. Dus moet je toegevingen doen, zonder je broek af te steken die frisse deuntjes maken die het publiek wil. Misschien dat ik na tien cd’s ook eens zal zeggen : nu kan iedereen mijn kloten kussen, ik ga een plaat maken die ik in mijn huiskamer wil draaien.?

?Ronny is mijn producer. Daar heb ik op gestaan. Er zijn dagen dat ik mezelf ben, Robert Mosuse, en dan zijn er weinig mensen die me kunnen verstaan. Zo van : wil ik niet praten, dan praat ik niet. Epilepsie ? Dat zit constant in mijn achterhoofd, maar je moet optimistisch leven : ik maak me er niet druk over. Anders was ik niet solo gegaan. In een groep kon ik me soms verbergen, solo kan ik de gang van zaken zodanig bepalen dat ik er minst last van heb : ik zeg welke belichting er moet zijn en waar er niet gerookt mag worden. De dokter heeft me verwittigd : dit is een onregelmatig leven, het belangrijkste is letten op mijn rust. Als er iets gebeurt, is het dus mijn schuld. Maar ik kàn nu eenmaal niet op een bureau werken. Als ik drie weken met vakantie ga, is de laatste week altijd een hel omdat ik dan heimwee heb naar mijn piano.?

?Ik heb gekozen voor de artiestennaam Robbie Crown. Voor dit project toch. Ik wil naar het buitenland en daar zullen ze de naam Mosuse niet kunnen uitspreken. In België heeft dat ook vijf jaar geduurd. Trouwens : ik vond Crown niet alleen mooi, je kan er ook visueel van alles mee doen. Ik heb altijd een zwak gehad voor namen als Queen of Prince. Ik ben een ijdele jongen en ik wou een naam die dat een beetje reflecteerde. Maar ik ben ook realist : ik vind mijn stem mooi, maar het zou kunnen dat mijn werk niet gehoord wordt… Succes betekent eigenlijk niets : ik hoef niet erkend of herkend te worden. Ik hoop alleen dat mijn rekening goed op plus staat, zodat ik kan genieten en enkele mensen helpen en gelukkig maken. Ik wil niet dat zij in hun jeugd meemaken wat wij toen meegemaakt hebben?.

?Als kind al droomde ik ervan om iets te bereiken. We zijn opgegroeid in tehuizen en in het dorp waren wij de kleine negertjes. En daarom hadden wij als kind iets van : wacht maar. Nu zegt iedereen dat wij met de Radios sterren zijn geworden, maar ik denk : ik heb nog niéts bereikt naar mijn eigen normen. She Goes Na Na ? Mooi, maar verleden tijd. Ik heb er geen heimwee naar. ’t Is hetzelfde als met ons groepje The B-Tunes indertijd : met een camionetje door Vlaanderen toeren, ambiance, achter de meisjes zitten en om vijf, zes uur ’s ochtends dronken thuiskomen. Plezant, maar ook daar verlang ik nooit naar terug. Ik ben blij dat ik kan zeggen : She Goes Na Na, dat heb ik gezongen en mijn stem heeft een internationale doorbraak geforceerd, vooral in de Aziatische landen waar het nummer overal op 1 heeft gestaan. Ik vertaal dat nu als : Robert, je stem heeft het, nu moet je alleen nog nummers schrijven die je met dezelfde feeling kan brengen?.