R.E.M. zijn goeie vrienden, Madonna en Smashing Pumpkins hebben songs van hem opgenomen, maar niemand heeft de rauwe intensiteit en emotionele zeggingskracht van Vic Chestnutt (31) zélf, zoals ook z’n vijfde cd ?About to choke? bewijst.

JACKY HUYS / FOTO HYPNOVISUALS

Natuurlijk heb ik me vaak afgevraagd hoe mijn leven er zou uitgezien hebben indien ik niet met een zatte kop mijn auto in de vernieling had gereden. Ik fantaseer van alles, maar de realiteit is dat ik vermoedelijk een luiaard zou geworden zijn, een bohemien, zoals al mijn vrienden van vroeger. Ik zou muziek gemaakt hebben, dat wel. Ik denk zelfs met dezelfde emotionele impact als nu, al kunnen die idioten die naar me komen kijken als naar een freak zich dat niet voorstellen : ?Oh my god, the tragedy of the situation?, die arme jongen in zijn rolstoel.

Ik ben nooit gestopt met drinken. Jezes, niemand in mijn geval : drank helpt me mijn rolstoel vergeten. Al mijn vrienden in de kliniek : smashed. Zelfs zij die hun handen niet meer kunnen gebruiken om te zuipen : smàààshed. Omdat je geen vrede hebt met je situatie ? Oh nee, ik héb er vrede mee. Ik had er meteen al vrede mee toen ze me in het ziekenhuis zeiden dat ik nooit meer zou lopen : ik werd wakker en ik besefte dat het over was. Da’s een beetje het verschil tussen Christopher Reeves en mij : hij blijft maar zeuren dat hij ooit weer zal rondhuppelen. Bullshit. Je hebt twee opties : zelfmoord of doorgaan. Lopen is géén optie.

Natuurlijk heb ik spijt van dingen die ik gedaan heb. Mijn nek breken staat wat dat betreft in mijn top-10. Niet op de eerste plaats, nee, maar wat daar staat is privé. Ik heb een redelijk goed leven, ik heb wensen die nooit vervuld zullen worden, maar elke dag zijn er die wél uitkomen. Mensen begrijpen dat meestal niet, maar ik prijs mezelf gelukkig.

Toen ik 5 jaar was, maakte ik muziek als hobby. En eigenlijk is het altijd zo gebleven. Ik wou shows spelen, shows en nog meer shows, vijf shows per dag in elke stad. En daarna wou ik naar Europa en naar Azië en naar de rest van de wereld. Maar soms zag ik het ook niet meer zitten. Dan ging ik in mijn kelder een cassette maken van alle songs die ik geschreven had, legde die op een stoel met een afscheidsbrief dit is mijn nalatenschap en ging in mijn auto rondrijden met een geweer naast me, op zoek naar een geschikte lokatie. En toen kwam dus Het Ongeval. Is mijn muziek sindsdien therapeutisch ? De rest van de wereld vindt dat ; ik niet : ik maakte dit soort licht gestoorde songs al toen ik 16, 17 was, vlak voor het ongeval dus.

Ik luister naar Sweet Relief en ik hoor al die wonderlijke artiesten mijn songs zingen. Een natte droom is het. Maar toch denk ik vaak : zie me hier in een hoekje songs zitten schrijven. Het heeft ook iets degoutants, individualistisch en het lijkt op masturberen. Aan de andere kant heeft de wetenschap, de zékerheid dat ik in de toekomst muziek zou maken me meermaals van een zelfmoord gered. Ik heb nog altijd zelfvernietigende impulsen in me, maar ik vecht er meer tegen dan vroeger. Ik wil er niet hypocriet over doen : ik zit in een rolstoel omdat ik zelfvernietigend ben. Ik was zo en ik zal altijd zo zijn.

In Amerika heb ik een contract getekend met een multinational. Ze zagen er aardige mensen uit. Da’s eigenlijk het belangrijkste voor mij. Ik heb jarenlang aanbiedingen gehad, maar ik wou onder geen enkele voorwaarde bij een grote firma tekenen, omdat ik die niet vertrouw. Maar op de duur moet je beseffen dat dit een business is, ook voor onafhankelijke, sympathieke jongens. En ik was het beu dat mijn platen alleen maar te vinden waren in gespecialiseerde shops waar frisse punks hun vinyl komen kopen. Da’s mijn publiek niet : ik werk voor hun moeders en grootmoeders.

(?Sweet Relief II-Gravity of the Situation, The Songs of Vic Chestnutt? is verschenen bij Columbia. ?About toChoke? komt begin november uit bij Rough Trade.)