Flowers For Breakfast is een Antwerpse groep, waarvan enkele leden ook actief zijn bij Moondog Jr. of in het theater. Zes prille twintigers die debuteren met het intrigerende ?Baron Samedi Conducts The Onion Philharmonique?

Jacky Huys / Foto Hypnovisuals

Het heeft lang geduurd, ja, want uiteindelijk bestaan we al sinds 1992. Maar we zaten allemaal nog op school en we moesten ons dus behelpen met demootjes en cassettes. Pas dit jaar kunnen we ons vrijmaken om écht veel op te treden, songs te schrijven en ze op te nemen. Vorig jaar hadden we een single, maar daar is nauwelijks iets mee gebeurd. We hadden een manager en een platenfirma die niet begrepen wat we wilden en die het belachelijke idee hadden om van ons de nieuwe K’s Choice te maken. Goed, toen begon het wat te knagen, zo van : het wordt tijd dat er eindelijk iets beweegt.

Lang wachten heeft overigens ook voordelen : de nummers die we indertijd schreven, zijn vandaag niet meer om aan te horen. Zelfs de single van vorig jaar vinden we niet meer te doen, stel je voor dat we vier jaar geleden een cd hadden opgenomen. Nu zijn we ook niet het soort groepje dat heel erg low budget in eigen beheer een plaatje gaat maken. Onze sound komt alleen tot zijn recht mits we de juiste technologie kunnen gebruiken. Hoe dan ook : pas een jaar geleden hebben we een beetje onze weg gevonden. We zijn namelijk ooit begonnen als een soort cover-groepje, dat Prince speelde en zo.

Twee van ons zitten ook bij Moondog Jr, een heeft al in een theaterproductie bij de Blauwe Maandag gestaan, nog andere leden van Flowers for Breakfast hebben ook een zij-groep. Wij vallen momenteel een beetje van het ene project in het andere, maar we zijn jong en we zijn bezig, al beseffen we dat we vroeg of laat waarschijnlijk zullen moeten kiezen. Het is niet realistisch om te denken dat je bij drie redelijk succesvolle groepen kunt blijven spelen : op plaat gaat dat nog, maar het toeren valt niet te combineren.

Waarom we dit doen ? Omdat we niets anders kunnen, zeker. Zo van : we zouden liever windsurfen, maar dàt lukt niet. We hebben geen grote boodschap, maar uiteindelijk komt wat wij te zeggen hebben toch in onze nummers te voorschijn. We hebben het niet over de problemen van de wereld, maar wàt we kwijt willen, kunnen we kwijt. Iedere luisteraar moet er maar zijn eigen boodschap in horen.

We weten niet goed wat we moeten denken van de term Antwerpse School. Het is natuurlijk een feit dat iedereen daar bij iedereen speelt. Je neemt je persoonlijkheid en je stijl uiteraard mee naar de andere groepen. En dan ligt het een beetje voor de hand om te vergelijken. Men zegt : Quicksand Valley klinkt als iets van dEUS. Misschien. We hebben laatst nog een affiche gevonden van vijf jaar geleden, waarop wij samen met hen op een free podium stonden in Essen. We bedoelen maar : we zijn ongeveer allemaal tezelfder tijd begonnen en dEUS is er op een bepaald moment uitgeschoten. Maar zij zijn niet de oorzaak van ons bestaan. Wij verwachten trouwens niet dat wij zo snel omhoogschieten, we ambiëren meer een carrière en een levensduur à la Los Lobos.

In de studio is het ons opgevallen dat we eigenlijk een grote veelheid, verscheidenheid of wanorde aan stijlen hebben, ook al klinkt de cd uiteindelijk vrij organisch. Nu die cd er is, hebben we een vreemd, dubbelzinnig gevoel, dat we eigenlijk al hadden toen de opnames af waren. Enerzijds een zekere trots, maar anderzijds ook de idee : binnen een maand zouden we het veel beter kunnen doen.

Sommigen vinden onze sound bedacht. Dat zou kunnen : een van onze ambities is in een studio alles tot in de perfectie te kunnen beheersen, weten waar elk knopje voor dient. We hebben voor de opname samengewerkt met Frank Duchain van Hoover, die een even grote freak is wat dat betreft. We houden nu eenmaal van dit soort muziek, al kunnen we die niet echt omschrijven. Noem het maar graancirkels, wat ons betreft. We hebben er al vaker over gediscussieerd, maar we komen er nooit uit. Een ding weten we wél : op Baron Samedi Conducts The Onion Philharmonique staat er popmuziek.