Martine Van Gorp (35) vormt samen met Ruud Alles (41) de harde kern van kindertheater Propop. Op 15 jaar tijd is Propop uitgegroeid tot een volwaardig theater op kleine-mensenmaat.

Sarah Reyn

Ik was bezig met mijn drama-opleiding toen Ruud mij vroeg de spelregie te doen van een theaterstuk voor kinderen. Ruud was op dat moment al een vijftal jaar bezig met een eigen poppentheater. Samen met zijn toenmalige vriendin had hij een vormingspoppenkast gemaakt voor de tieners van de KAJ. Het enthousiasme was groot en op een bepaald moment kwam de vraag ?of ze ook eens iets voor kleinere kinderen konden spelen.? Ruud werd toen door de microbe gebeten.

Kort nadat ik het eerste stuk had geregisseerd zocht Ruud een nieuwe vaste medewerker. Ik was niet specifiek van plan kindertheater te maken, maar die eerste confrontatie viel zo goed mee dat ook ik verkocht was. Het is zo apart, zo heel anders werken.

We zitten nu ruim tien jaar in de Poppenzaal, ons thuistheater in Turnhout. Ruud speelde eerst enkel reizend, maar we hadden na een tijdje een eigen ruimte nodig om te repeteren. Deze zaal was zo aangenaam dat we er voorstellingen zijn beginnen doen. We hebben vooraan een Poppencafé gemaakt, dat we vorig jaar hebben uitgebreid.

Het is fantastisch een eigen stek te hebben want reizend spelen kan in je kleren kruipen, zeker als je, zoals wij, ruim 250 voorstellingen speelt op een seizoen. De kinderen voelen zich hier ook op hun gemak, alles is op hun maat gemaakt. Als we in culturele centra spelen merken we dat ze vaak niet kunnen blijven zitten op die grote klapstoelen, of dat ze niet over de leuningen kunnen kijken.

We spelen voor kinderen tussen de 2,5 en 14 jaar, maar dat is een ruime leeftijdsgroep die we sowieso opdelen. Voor peuters tot 4 jaar kan je bijvoorbeeld geen echt verhaal brengen, het spel moet snel en visueel zijn. We organiseren op woensdagnamiddag en zondag familievoorstellingen waar ouders met hun kleintjes naartoe komen. Daarnaast loopt er een schoolprogrammatie.

Propop was in het begin een echt poppentheater. Nu gaat dat veel ruimer, we gebruiken gewoon alle middelen die we nodig hebben om onze ideeën uit te werken, of het nu gaat om poppen, dans of mime. We werken ook regelmatig samen met andere mensen. Afhankelijk van het project vragen we iemand voor de regie of de muziek, of besteden we een stuk van het decor uit. We acteren zelf ook, en soms komt er een danseres bij. Het is een grote stap geweest om bepaalde aspecten uit handen te geven, maar als je begint te groeien heb je geen keuze meer. Toch blijft Propop in wezen wel een tweemanszaak.

De balans na 15 jaar werken is zeker positief. De zaal draait goed en dat doet plezier omdat we er ongelooflijk hard voor gewerkt hebben. Maar we vinden het wel spijtig dat in de kranten zo weinig over ons geschreven wordt. Als een theatergezelschap een première doet, staan de kranten bol van de besprekingen. Bij kindertheater is dat weinig het geval. Dan vraag je je af : vindt men dat moeilijk, of zegt men : de inhoud is niet zo belangrijk, als de kinderen maar beziggehouden worden. Want hoe moet je daar als recensent naar kijken : vanuit het standpunt van een volwassene ?

Als je voor volwassenen een stuk maakt, zeg je : dit is mijn stuk en dit is wat ik er in kwijt wil. Vind je de voorstelling goed, prima. Als je het slecht vindt, zeg je : dit is mijn stijl niet. Als wij voor een school spelen, moet een voorstelling werken voor alle kinderen van die school. De uitdaging is heel groot, als kinderen het slecht vinden merk je het wel, ze lopen gewoon buiten of beginnen herrie te maken. Ze wachten niet om te eindigen met een beleefd applausje. Als kleuters iets goed vinden dan komen ze je kusjes geven. We spelen ook vaak voor mentaal gehandicapten, dat is zo geweldig. Hun dankbaarheid en spontaneïteit is onvoorstelbaar. Je krijgt dan een soort waardering die niet in woorden wordt uitgedrukt maar die ongelooflijk deugd doet.?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content