tijdgenoten
In haar atelier in Schaarbeek tekent Anne Lernout (38) met de hand panoramische landkaarten: monnikenwerk, waar nog wel degelijk vraag naar blijkt te zijn.
Eigenlijk is het niet echt cartografie wat ik doe, maar een soort artistieke of ambachtelijke variant ervan. In de regel teken ik dan ook alles met de losse hand, dat geeft een kaart veel meer charme. Ik heb een periode op computer getekend en dan lijken de huizen op je plan geplakt. Op een handgemaakte tekening vormt alles een harmonisch geheel. Ik kleur alles ook in met aquarelverf. Het resultaat is subtieler en in het uiteindelijke drukwerk komt de textuur van het papier nog tot uiting. Dat mis je, als je op computer inkleurt.
Mijn partner Willy Branders en ik verdelen het werk. Ik lever het tekenwerk, hij zorgt voor de informatieverzameling. In de productie van een kaart kan heel wat tijd kruipen. Voor de kaart van het Brusselse stadscentrum, waarmee we een aantal jaren geleden zijn doorgebroken, hebben we anderhalf jaar nodig gehad. Alle gebouwen staan erop. Daarvoor heb je niet alleen luchtfoto’s nodig, je moet ook kadasterplannen raadplegen en grondfoto’s nemen van de gevels die je op je kaart zult weergeven. Bovendien gaat het om een panorama. Ik heb een perspectief moeten kiezen van waaruit ik alles zou tekenen.
Van die kaart van Brussel plukken we nog altijd de vruchten. Daardoor zijn andere opdrachten binnengekomen, vooral van bedrijven, en hebben we het geleende geld snel aan onze vrienden kunnen terugbetalen. Veel Amerikanen die voor hun werk in Brussel hebben gewoond, nemen een kaart als aandenken mee naar huis. Dat zo’n monnikenwerk nog kan in dit computertijdperk! Daar kunnen ze niet bij. Onze kaart heeft het nog ooit als vraag gehaald in de IQ-quiz. “Wie tekende het panorama van Brussel?” ” Anne Teresa De Keersmaeker“, luidde het antwoord.
In elk land, elke stad reageren ze anders op mijn kaarten. Soms vallen ze voor de grote luxe-uitvoering, dan weer verkiezen ze de verkleinde, opvouwbare kaarten, of de prentkaarten die ervan zijn afgeleid. In Luik kwamen ze in lange rijen kijken hoe ik aan het panorama van hun stad werkte. Sommige mensen liepen in dezelfde week meerdere keren langs. Veel belangstelling dus, maar ik heb er geen omzet uit gehaald. Toen Willy onlangs nog eens in Luik was, vroeg hij aan de toeristische dienst waarom ze de kaart nooit voor iets anders hadden gebruikt. O nee, daarvoor was ze veel te mooi. Zoiets konden ze toch niet in een brochure zetten!
In zo’n uitgewerkte kaart steekt zoveel werk dat we er altijd op verschillende manieren geld proberen uit te slaan. We verkopen hetzelfde ontwerp in aangepaste versies aan gemeenten, bedrijven, organisaties, in de vorm van prentkaarten… Maar terzelfder tijd waken we erover dat de afgeleide producten niet te vulgair worden. Als we op alle aanvragen waren ingegaan, dan had je mijn kaarten nu ook op huishoudrollen gezien, op wc-papier, op T-shirts… Op die manier zou je de waarde van je oorspronkelijke product zover naar beneden halen, dat je bij een volgende opdracht je vraagprijs met moeite op hetzelfde niveau zou kunnen houden.
Wat ik zo fijn aan dit werk vind? Dat het allemaal heel klein en in detail getekend moet worden, denk ik. Ik ben eigenlijk een grote prutser. Daarom kijk ik ook graag naar oude kaarten met hier en daar een boompje of diertje op. Onlangs heeft familie van mij ontdekt dat er zich in de 16de eeuw al een voorouder, ook een Lernout, bezighield met cartografie en een kaart van Komen tekende. Eigenlijk kunnen we ons atelier dus “cartografen sinds…” noemen. Walter is trouwens van plan dat te doen op onze website, met verdere uitleg op een aparte pagina.
BART VANDERGETEN / Foto Hypnovisuals
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier