tijdgenoten
Peter Houben(32) is zanger en spil van Nemo, een Limburgse punkpopgroep, die met het puntige, gedreven en gewoon spunky “Kiss Me, You Fool” volkomen terecht terug is.
Het was een beetje stil geworden rond Nemo. We hebben in een dip gezeten, het heilige vuur – zoals ze dat belachelijk genoeg noemen – was eruit. We hadden maar twee opties: ofwel iets veranderen, ofwel stoppen. Bart Gijbels is uit de groep gestapt, in alle vriendschap, en vervangen door Paskal Deweze – ex- Metal Molly – en Bert Maes en dat heeft ons spunk gegeven, energie. Eén voorbeeld maar: voor “Kiss Me, You Fool” hebben we twaalf nummers geselecteerd, maar we hadden er vierentwintig klaar en ondertussen hebben we er weeral tien geschreven. Een tweede jeugd, zeg maar.
We moeten eerlijk zijn: de vorige plaat “Dum-Dad” heeft het commercieel niet goed gedaan. We hebben dat proberen te begrijpen. Ik vind het nog altijd een zeer goeie plaat, maar misschien was ze iets te moeilijk, te gevarieerd voor een groot publiek, misschien waren te veel nummers mid-tempo, misschien waren ze te lang, misschien was de plaat gewoon niet sterk genoeg, weten wij veel, wij hebben ze uiteindelijk alleen maar gemaakt.
Soms komt een plaat gewoon op het verkeerde moment uit. Onze eerste was echt right time, right place. Een groep die iets deed met punk en pop en die charmant was in z’n kleinschaligheid, dat was alles wat je toen nodig had om in de boekskes te komen. Tegen de tijd dat de tweede er was – popmuziek in de breedste betekenis van het woord – dicteerde de mode al iets anders en waren we de klos. Met de nieuwe heb ik ook zo’n voorgevoel: als ik de platenbesprekingen van vandaag bekijk, dan leid ik af dat het met dance en samples te maken moet hebben, met straatcultuur, en dat het naar de Wu Tang Clan moet ruiken. “Kiss Me, You Fool” beantwoordt aan geen enkele van die elementen. Is het daarom een slechte plaat? Natuurlijk niet. Ze staat vol met gigantisch mooie melodieën en fantastische popsingles.
Ik ben realistischer geworden. Als we hoerensjans hebben, komt de plaat terecht bij een of andere platenjongen in Amerika, die er iets mee wil doen. Maar voor hetzelfde geld gebeurt het pas over tien cd’s. Tijdens een van onze minitoerneetjes in Amerika is zo’n jongen van Warner Brothers ons een week gevolgd. Hij vond Nemo te gek en hij vroeg of wij bereid waren daar een jaar te toeren. No way José. Ze moeten mij iets kunnen garanderen voor ik gratis een jaar mijn kloten ga afdraaien in Amerika. Dat realisme – noem het desnoods arrogantie – hebben we wél gekregen. Als ik het overigens over eisen heb, moet je je daar niet te veel bij voorstellen: ik heb diabetes, wat betekent dat ik een zo regelmatig mogelijk leven moet leiden, met een beetje normale maaltijden en een minimum aan comfort. Ik kàn dus geen jaar slapen in een minibusje en me iedere avond volproppen met junkfood.
Is Nemo een buitenbeen? Waarschijnlijk. Ik ben zelf ook een buitenbeen. Ik ben geen sociaal type dat naar feestjes gaat. Als we geen optreden hebben, zit ik bijna elke avond thuis in mijn zetel naar televisie te kijken of gitaar te spelen. Van jongs af ben ik teruggetrokken geweest. Da’s niet iets wat ik cultiveer, maar ik amuseer me niet in grote gezelschappen, ik word liever met rust gelaten. Ik zit nu weliswaar je bandje vol te lullen, maar dat is alleen omdat jij me vragen stelt. Uit mezelf zou ik hoogstens goeiedag zeggen en daarmee zou de conversatie wat mij betreft afgelopen zijn.
Ik kan niet van de muziek leven. Misschien moet ik zeggen: nog niet. Ik heb een halftime job en dat staat me eigenlijk wel aan: met één poot in het normale leven staan, tussen andere normale mensen die ’s morgens normaal opstaan en redelijk normale dingen doen, en met de andere in een bij momenten volslagen gekkenhuis.
JACKY HUYS / FOTO HYPNOVISUALS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier