Tijdgenoten
In 1973 ontvluchtte gitarist Fernando Gonzalez (44) het Chili van Pinochet en belandde in Antwerpen. Vrienden, maar ook de muziek hebben hem toen gered. Ondertussen is hij aardig op weg om wereldfaam te verwerven.
In België aangekomen kreeg ik een enorme cultuurschok. De ‘saloncultuur’ in Europa traumatiseerde me zodanig, dat ik zes jaar lang geen klassieke muziek meer kon spelen. Dat leek me alleen nog goed voor een ‘museum van de bourgeois’. Maar ook een muzikant heeft een maag die gevoed moet worden. Ik schnabbelde dus wat in de bars van de metropool. Dat contact met de mensen wil ik blijven behouden. Op zo’n momenten kan je tegelijk studeren, repeteren, techniek bijschaven, bepaalde trekjes uitproberen… Anderzijds wordt op een recital natuurlijk beter geluisterd en is de voldoening als muzikant completer.
Intussen heb ik mijn repertoire grondig uitgebreid: van Bach tot Bozza, van Vivaldi via Haydn en Schubert tot De Falla, werk van Gnattali en Matiegka en ook eigen bewerkingen van grootmeesters uit de muziekgeschiedenis. In mijn jeugd speelde ik ook piano, maar ik koos voor de gitaar omdat je er de diepste en meest innerlijke gevoelens mee kan uitdrukken. Op een zeer individuele manier de klanken letterlijk manipuleren, zonder ingewikkeld mechanisme. Die directheid spreekt me aan en verschaft me enorm veel speelplezier. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik op mijn gitaar speel. Het is een passie waarin ik mezelf terugvind, op zoek naar perfectie, naar zuiverheid, naar kunst. Voor mij is kunst het allerbelangrijkste.
Kunst is een discipline waarin gestreefd wordt naar raffinement van de geest en ontwikkeling van de persoon èn van de maatschappij. Denk maar aan landen of systemen die kunst onderdrukken: die gaan allemaal ten onder. Omdat kunst bij uitstek het domein is van de creativiteit, is het onderdrukken ervan fataal voor de evolutie, en dus het voortbestaan van de maatschappij. De cultuur van één individu heeft invloed op zijn omgeving, en door extrapolatie op de hele mensheid en op de evolutie van de beschaving.
Er wordt tegenwoordig nogal wat muziek gemaakt die helemaal geen raffinement van de geest maar alleen verrijking van de portemonnee op het oog heeft. Er wordt geen kunst gemaakt maar geld. Money rules the world, ten koste van de beschaving. Er wordt tegenwoordig alleen nog gedacht aan profijt en aan niets anders. Zo ontstaat een onevenwicht in de maatschappij. Dàt zijn we hier en nu aan het beleven. Een aantal pijlers van de samenleving worden weggehaald en de hele sociale constructie dreigt in te storten. Een en ander heeft te maken met de onwetendheid van politici. Zoals sommige grote geleerden, zitten ze in hun ivoren toren en hebben geen voeling meer met wat leeft onder de mensen. Dat gebeurt ten koste van de hele maatschappij. Ook sommige musici weten niets van de wereld af. De echte groten der aarde – Bach om er maar één te noemen – leefden en leven in zeer nauw contact met hun omgeving. Op enkele uitzonderingen na, een visionair als Orwell bijvoorbeeld, hebben we natuurlijk geen flauw idee van wat de toekomst ons brengt. Als je alles van tevoren wist, zou het leven geen zin hebben. Er moet een bepaald mysterie blijven bestaan. Si le positif connaissait les raisons du négatif, il n’y aurait même pas de lumière.
Fernando Gonzalez is te beluisteren op cd’s met muziek van Rodrigo, Fasch, Bizet, Vivaldi, Bach, e.a. Info: Lux Corda, Keizerstraat 62a, 2000 Antwerpen. Tel. (03) 232.04.13
MILO DERDEYN / HYPNOVISUALS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier