tijdgenoten

Ze studeerde aan het Royal College in Londen, maakte vorig jaar de Sterckshofopdracht, en kreeg de Henri Van de Velde-prijs voor Jong Talent. Nedda El-Asmar (29 ), Belgische met Palestijnse roots, is zilversmid.

Zilver kan je buigen, plooien, hameren, en zo kan je een vorm creëren. Dat vind ik er leuk aan. Maar in een metaal kan je ook strakke lijnen maken, die veel harder lijken dan in eender welk ander materiaal. De reflectie spreekt mij aan, en dan de kleur. Er bestaat een groot verschil tussen staal en zilver: staal is veel kouder. Helaas kan je van het zilversmeden alleen niet leven. Niemand in België kan dat, dus daar moet je een oplossing voor bedenken. Lesgeven. Of juwelen maken, maar dat ligt mij niet zo. Verder had ik geen atelier – gewoon omdat we te klein woonden -, terwijl ik toch zo dicht mogelijk bij het smeden wilde blijven. Daarom ben ik tafelzilver gaan ontwerpen voor huizen als Christofle, Hermès, Puiforcat. De laatste vier jaar ben ik bezig geweest met het maken van allerlei maquettes in plaaster of in klei. Ik vind het belangrijk om voeling te houden met de volumes. Ik denk niet dat je een ontwerp op papier kan afgeven en zeggen: “Dat wordt het”. Iets zien op papier of iets in volume zien, dat maakt een groot verschil.

Zowel de opdracht als de prijs kwamen voor mij uit de lucht gevallen. Natuurlijk betekent dat wat. Alleen al maar dat ik met de 100.000 fr. van de Henri Van de Velde-prijs binnenkort mijn atelier kan gaan inrichten. Die opdracht voor het Sterckshof, het Zilvermuseum van Antwerpen, gaf mij de kans om opnieuw zelf met zilver aan de slag te gaan. Bovendien was ik heel vrij en hoefde het niet functioneel te zijn. Ik wilde bewegende objecten hebben en rond planeten werken. Ontbijt in de melkweg is een volledige set – drinkbeker, champagneglas, koffiekopje, kom, confituurpot, honingpot en eierdopje – waarvan elk stuk onderaan rond is. De cirkels verwijzen naar de ringen rond sommige planeten. Er is bijna altijd een reden waarom een vorm precies zo is. Vaak vertelt een ontwerp ook een verhaal. Zoals die twee Love Spoons, een schoolproject waarin we de symboliek van bloemen moesten gebruiken. Dan ga ik op zoek. Ik wilde lepels maken. En ik ontdekte dat in het Oud-Engels to spoon zoveel betekent als van iemand houden. Zo kom ik uiteindelijk tot een vorm: lepels die precies zo in mekaar passen dat ze een rozenknop vormen. De serie Reflet begon met een waterbeker en is geïnspireerd op water: op de uitdeinende kringen die ontstaan als je een steen in het water gooit. Ik hou ervan om in een ontwerp een beetje humor te stoppen, zodat je vanzelf gaat glimlachen. Met de Sterckshofopdracht is dat goed gelukt.

Als ik voor een huis ontwerp, probeer ik de huisstijl te respecteren én er zoveel van mezelf in te leggen dat het herkenbaar is als mijn ontwerp. Zoals bijvoorbeeld in het bestek dat ik voor Puiforcat heb ontworpen. Puiforcat zelf heeft indertijd enkele prachtige bestekken gemaakt. Typisch voor hem zijn de drie prongs van een vork, maar ook de art-decostijl, de geometrische accenten. Mijn ontwerp heeft daarom een vloeiende lijn, die tegelijk geometrisch is opgebouwd.

Hilde Verbiest / Foto Hypnovisuals

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content