tijdgenoten

Tien jaar stond hij in de kast van baritonsaxofonist Rony Verbiest (41 ), solist bij de prestigieuze Muziekkapel van de Gidsen. En nu is hij uitgepakt en staat hij op een mooie cd, zijn accordeon. De trekzak wint weer aan street credibility.

Ik was zeven toen mijn papa me accordeon leerde spelen. Pas later, ik was een jaar of twaalf, volgde de muziekacademie: slagwerk en klarinet. Dat slagwerk, dat had een reden. Vanaf mijn twaalfde ongeveer was ik de hele zomer op tournee met mijn vader. Vanuit Zelzate traden we een hele zomer op op alle kermissen in de wijde omtrek, hij met de accordeon, ik achter de drums. We begonnen telkens op de kermis van Kluizen bij Ertvelde, en het seizoen sloot op de kermis van Koewacht, een gehuchtje op de grens met Nederland. Eigenlijk was dat nog wel leuk, maar het was ook hard werken. We begonnen om drie uur ’s nachts. Mijn vader had een ongelofelijk repertoire in de vingers. Nu ja, de mensen waren vroeger ook al iets vlugger tevreden. Toen was het voldoende een melodietje van een bekend liedje te spelen, nu moet het al bijna cd-kwaliteit zijn. De foto’s bij mijn nieuwe cd dateren uit die tijd.

In het begin van de jaren zeventig begon het werk in de zomer toch fel te minderen. Ik weet niet hoe dat kwam – waarschijnlijk door de opkomst van de elektronische instrumenten. We werden overal vervangen door dj’s. De klarinet en later de saxofoon namen zoveel plaats in, dat de accordeon steeds meer op de achtergrond kwam. Toen ik kleine jazzthema’s componeerde, zocht ik al eens een akkoord op de accordeon, maar dat was ook alles.

Door mijn klassieke saxofoonstudies aan het conservatorium had ik steeds minder tijd, en nadien kwam ik in de Muziekkapel van de Gidsen terecht. De job gaf en geeft me genoeg ruimte om ook daarbuiten aan de slag te kunnen, en dat doe ik dan ook. Op een dag vroegen Johan Verminnen en Koen de Cauter me of ik niet opnieuw die accordeon kon bovenhalen. Het eerste resultaat daarvan was dat musette-nummertje van Johan Verminnen, enkele jaren geleden. Het klinkt goed, maar het heeft me toch heel wat bloed, zweet en tranen gekost, hoor. En toen merkte ik dat de tijdgeest ook weer veranderd is, dat het weer kon, een accordeon. In Frankrijk is het begonnen met de Paris Musette-cd’s. Plots waren er nieuwe accordeonisten zoals Richard Galliano en Marcel Azzola, die meer invloeden in de accordeonmuziek gebruikten. Wie daar volgens mij het meest toe bijgedragen heeft, is Astor Piazzolla. Je had toen ook Grace Jones, die toen Libertango de hitparade inzong. En in de Lambada zat ook een accordeon, de klank is weer blijven hangen. Zo is het nu geen schande meer dat je accordeon speelt. Ook de Russische klassieke accordeonisten hebben een grote invloed. Ik hou ervan om allerlei harmonieën en akkoorden uit de klassieke muziek in het genre te smokkelen.

De cd is er eigenlijk ook weer gekomen op aanraden van Johan Verminnen. Eerst zou ik een solo-cd maken, maar we toerden al een tijdje met dat triootje: accordeon, bas en gitaar. Dus werd het dat repertoire, rustige kamermuziek eigenlijk. Ik heb niet zoveel hooggespannen verwachtingen voor dit trio of de accordeon. Of misschien toch een: mijn volgende grote stap is een muziekstuk met het Harmonieorkest van de Gidsen. Zo kan ik ook eens accordeon spelen tijdens mijn uren.

Cd: AhBahJoât!, RV3. Info over tournee: Tel. (09) 345.90.01.

Gerry De Mol / Foto Hypnovisuals

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content