Eric Vauthier (32) is de engelbewaarder van leegstaande bioscopen en theaters, en de bezieler van het eerste cybertheater ter wereld : Avenue CyberTheatre.

MARLEEN WYNANTS / FOTO HYPNOVISUALS

Op 28 december 1895 organiseerden de gebroeders Lumière de eerste betalende filmvoorstelling toen ze een camera, die zowel beelden opnam als weergaf, in Le Grand Café in Parijs opstelden. Vertrekkend van dat idee voer ik al jaren, samen met Dirk Deblieck, actie om eigenaars van oude theaters en bioscopen ertoe te overhalen hun gebouwen geen puur commerciële functie te geven, maar wel een culturele en sociale bestemming die aansluit bij de oorspronkelijke. Voor de Metropole in de Nieuwstraat (nu P&C) is het te laat. Voor Pathé Palace, Marivaux en Variété kan het nog. Van september ’94 tot juni ’96 heb ik me intensief beziggehouden met de voormalige bioscoop Avenue. Nu het gebouw gered is en het cybertheater gelanceerd, kan ik mij concentreren op het vroegere omroepgebouw aan het Flageyplein.

De Avenue is een boeiend verhaal. In 1910 was er een bioscoop met twee balkons en een orkest. Twee jaar later kwam er een patisserie bij met jazzorkest op de passerelle. In ’35 werd het een nieuwsbioscoop en in de jaren ’50 werd de Avenue omgevormd tot een duplex, een van de eerste zalen waar twee films tegelijk geprojecteerd werden. In de sixties kwam er zelfs een filmstudio bij. Maar in ’91 en ’92 ging de zaal dicht wegens niet meer rendabel. De eigenaars, die er liefst een winkelruimte van maakten, daagden ons uit om een serieus alternatief te zoeken. De 100ste verjaardag van de film in het Filmarchief in Brussel (1995) had ons sterk geïnspireerd. Vooral dan de sociale en culturele impact van bewegende beelden. Toevallig kregen we ook een foto onder ogen van het Cybercafé in Londen, waar twee meisjes het initiatief hadden genomen om een aantal computers in een café te zetten. We vertrokken meteen naar Londen. Toen ik die mensen daar zo enthousiast voor hun scherm bezig zag, had ik de indruk een beeld te zien uit de 21ste eeuw. We besloten meteen dat, meer nog dan cybercafés, cybertheaters een heel belangrijke rol zouden gaan spelen : als entertainment maar ook als documentatie- en experimenteercentrum. Na onderzoek zijn we tot een dubbele functie gekomen voor Avenue CyberTheatre : verhuur van zalen en infrastructuur overdag, culturele evenementen ’s avonds en in de weekends. Avenue CyberTheatre is eigenlijk een soort culturele galerie, met een theater, een studio en een restaurant. Als investeerder vonden we Philippe Brauwerman, hoofd van Imaginet, website-ontwerper en vierde internetprovider in Frankrijk. Brauwerman was ook algemeen directeur van Cisco, wereldleider in netwerkproducten. Zijn technologische achtergrond draagt het hele project. Avenue CyberTheatre biedt een geïntegreerd platform met verschillende computers en allerhande projectietechnieken. Zo kunnen bijvoorbeeld zowel satelliet- als cd-rombeelden gemixt worden met beelden van een betacam, van het web of zelfs van een ragmovie. De mogelijkheden én de ploeg zijn er dus om creatieve live multimedia te maken van hoge kwaliteit. De rest hangt af van de bezoekers. Brauwerman wil gelijkaardige concepten lanceren overal ter wereld, en richtte Global Theatre Network (GTN) op met de website Nirvanet als basis. Nirvanet is ondertussen een van de meest bezochte niet-Amerikaanse sites, met een publiek dat zowel geïnteresseerd is in technomuziek als in ecologie en cybercultuur.

Een exploitatiezaal zonder inhoud is een zwart gat, vandaar dat de virtuele site, Nirvanet, de inhoudsleverancier wordt. Evenementen die in het CyberTheatre doorgaan, worden live via het internet uitgezonden.

Dirk en ik zijn actievoerders van het project geweest : we wilden een nieuwe ruimte creëren waar beelden een fundamentele rol spelen. Onze taak is afgelopen. We zijn geen uitbaters, we blijven wel leveranciers van evenementen. Meer niet. De rest is nu in handen van GTN. Het belangrijkste blijft dat de Avenue een historische continuïteit kreeg, met dezelfde naam en een gevel waarop geprojecteerd wordt wat binnen gebeurt. Het is er dus al, maar ik blijf het toch nog graag even ?het theater van de toekomst? noemen.