Tijdgenoten

Ze heeft een mooie cd gemaakt, ?Jour et nuit?, ze werkt met kinderen, treedt op in culturele centra en broedt op projecten rond Brel en Piaf : Jo Lemaire ( 41), in 1998 officieel twintig jaar artieste.

Jacky Huys / Foto Hypnovisuals

Ik merk soms dat mensen op een delicate manier naar mijn leeftijd proberen te vissen omdat ze het niet recht in mijn gezicht durven vragen, maar ik heb er geen enkel probleem mee. Ik ben 41 : hoe ouder, hoe beter. Heel veel periodes uit mijn leven behoren echt tot het verleden : er hangt een gordijn voor, een waas. Ik ben niet nostalgisch, behalve over gevoelens, l’état d’âme, ja. Ik luister bijvoorbeeld nooit naar vroeger werk van mezelf : ik heb het gemaakt, ik kén het, het is bijna fysiek een deel van me geworden, klaar. Er zijn ook geen dingen waar ik beschaamd over ben : eigenlijk ben ik op elke plaat of cd trots, het zijn altijd bevallingen geweest, soms moeilijker dan ze hadden moeten zijn.

Ik mediteer vaak, meestal voor en na de optredens, maar zelden in de lotushouding (lacht). Ik hou van de stilte en de eenzaamheid. Ik wil niet de pers ter wille zijn en iedere week op een cover staan. Als ik een tijdje uit de spots verdwijn, is het omdat ik dat nodig heb : ik wil frisse ideeën. Muziek is altijd latent aanwezig in mijn hoofd, dag en nacht. Ik kan een conversatie voeren met iemand en plots een idee krijgen voor een liedje of voor een paar zinnetjes, en dan ben ik daar uren mee bezig. Ik maak mezelf soms het leven moeilijk. Ik kan me voorstellen dat ik op een bepaald moment zeg : ?Ik ben het beu, ik wil niet meer optreden?, maar definitief met muziek kappen zou verschrikkelijk zijn. Dit is een manier om me te uiten, een redding, therapie, om emoties van me af te schrijven. Als ik dit niet had, was ik een verbitterde vrouw.

Ik heb de koppigheid van mijn vader en de neiging tot dromen van mijn moeder. Da’s een zware erfenis, een moeilijke combinatie waarmee ik heb moeten leren leven. Je kan veel trekken van me terugvinden in mijn teksten. Alleen suggereer ik nogal eens iets, eerder dan het expliciet uit te leggen. Melancholie, omfloerstheid, mijn liedjes zijn vaak aquarellen. Je moet niet te open en bloot worden in je werk : subtiliteit is beter. Zwaarmoedigheid kan pathetisch zijn en de mensen afschrikken. Als het té diep in het vlees snijdt, lopen ze weg.

Waarom ik een nieuwe cd heb gemaakt ? Goesting. Ik had er gewoon zin in, ik voelde dat het tijd was, er waren te veel oude nummers die ik even wou laten rusten. Er is een periode geweest dat ik Je suis venue te dire niet meer over mijn lippen kreeg, en ik heb het tien jaar niet meer gezongen. Maar op een dag heb ik gezegd : ?Foert, ik doe het weer.?

Sommige emotionele problemen, zoals een scheiding, blijf je meedragen. Soms blijven het open wonden, soms is de esthetische chirurgie zo efficiënt geweest dat je het litteken bijna niet meer ziet. Maar ik ben niet iemand die snel depressief wordt of negatief doet. Optimisme is een reddingsboei voor mij. We leven in sombere tijden, waarom zouden we de depressie dan nog eens in ons werk accentueren ? Ik ben altijd zo geweest : hoe dieper ik val, hoe meer ik in een betere toekomst geloof. Ik denk : erger dan dit kan niet en dit hebben we al gehad, dus kan het alleen maar beter worden.

Laten we alstublieft tot de essentie terugkeren : we zijn hier nu eenmaal, laten we er dan ook het beste van maken. Ik geef toe : ik heb veel last met mensen die constant zeuren en klagen. Ik kan daar zelfs in die mate niet tegen dat ik hen liefst af en toe een mep zou willen geven. Een lichte mep, weliswaar, maar toch… Je moet een beetje harder zijn voor jezelf, vind ik : ik verdraag veel van mezelf en ik verdraag veel van anderen.

Ben ik gelukkig ? Da’s een zeer existentiële vraag. In ieder geval heb ik genoeg redenen om gelukkig te zijn. Eens denken : já, ik ben momenteel gelukkig. Ik aarzel een beetje om het zomaar te zeggen omdat ik weet dat je dan overkomt als een leeghoofd. En dat ben ik niet : ik denk heel veel na.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content