Ze bruist, lacht en loopt over van levenslust. Maar wat Gurmit Kaur Strebelle ( 30), ex-mannequin en juwelenontwerpster, zoekt in haar werk is : rust, harmonie en evenwicht.

Lene Kemps / Foto Hypnovisuals

Aan mijn mannequintijd heb ik uitsluitend goede herinneringen. Mijn eerste foto’s waren met Steven Meisel voor Vogue Italia, onmiddellijk na een haute-coutureshow. Ik realiseerde me niet wat een spectaculair begin dat was. Ik zat maar te zeuren : ik wil naar huis, ik ben zo eenzaam. (lacht) Van de catwalk heb ik altijd veel gehouden, meer dan van foto’s. Defileren is roleplaying, toneel. In een jurk van Gaultier wandel je anders dan in een tuxedo van Saint Laurent. Bij elk kledingstuk heb je tien seconden om er het beste van te maken. Daarom worden modellen vaak actrices, ze doen toch al de hele tijd alsof.

Drie en een half jaar geleden stopte ik met modelling. Ik geloof in stoppen op de top. Ik wist trouwens dat er voor mij nog een ander leven was. Met mijn juwelen. En misschien ooit met kleding. Ik had een ontsnappingsroute.

In Singapore heb ik beeldhouwen gestudeerd. Toen ik in België aankwam, mijn grote liefde Olivier (Strebelle, de beeldhouwer nvdr.) achterna, zei ik : er is onder dit dak geen plaats voor twee beeldhouwers. Het was een gevecht om naast iemand als Olivier te kunnen staan. Hij is dominant, krachtig en sterk. Ik had geen identiteit. Maar ik heb mezelf gevonden in mijn juwelen : beeldhouwwerkjes in het klein. Ik zeg wel eens dat het tekenend is voor onze relatie : hij met zijn monumenten en ik met mijn kleine sculptuurtjes.

Een ontwerp begint met een schets, maar ik zie het voor me in drie dimensies. Tijdens het maken, verandert het. Het eindresultaat is nooit dat tekeningetje waarmee ik begon. Dat element van verrassing is het mooiste aan creëren. Je moet altijd iets nieuws in je werk brengen. Je moet niet te voorspelbaar zijn in het leven, dat doodt alles. Een relatie gaat ook kapot als ze te gewoon wordt.

De natuur is mijn grootste inspiratiebron. De natuur is perfect. Mijn eerste tekeningen waren studies van groenten, bladeren, bloemen. Maar ik wil de natuur niet simpelweg kopiëren, to copy nature is an insult, ik wil eenzelfde organische vanzelfsprekendheid bereiken. Ik wil de indruk wekken dat een vorm zo is, omdat hij zo moet zijn. Mijn stukken moeten leven, zoals de natuur.

Ook mijn cultuur is een voortdurende inspiratie. Geboren in Singapore, met familie in Punjab, heb ik sterke Aziatische wortels. Maar ik kan je geen verhaal vertellen over een zoektocht naar mijn Aziatische identiteit. Ik ben lui, ik doe geen research.

Een juwelenontwerpster die ik bewonder, is Vivianna Torun. Kijk naar dit horloge, het is zo eenvoudig en perfect dat woorden tekortschieten. Kijk hoe prachtig deze boog is. Torun elimineert tot de essentie overblijft en dat kunnen alleen de hele groten.

Elk juweel ontwerp ik voor mezelf. Ik maak me geen zorgen of ik het verkoop of niet. Ik verwacht niets, dus is mijn plezier des te groter als anderen de taal van mijn juwelen begrijpen. Ik hou ervan als mensen voelen wat ik voel, als ze één worden met het stuk. Juwelen dragen is erg sensueel. Ik verstop graag geheimen in mijn creaties. Kijk naar deze ring : de twee banden smelten samen, maar binnenin zit een geheim compartiment. Alleen jij weet dat. Bij deze ring kan je de steen losmaken en er iets in verstoppen. Je deelt het met wie je wil. Iedereen heeft een geheime tuin nodig, ik ben een groot gelover in de kracht van mysteries.

Sluitingen en andere kunstgrepen probeer ik te vermijden. Ik hou van juwelen die door hun constructie en gewicht letterlijk hun eigen plaats op een lichaam vinden. Yin en yang, daar gaat het om. Evenwicht. Niets forceren of uitlokken, maar benadrukken wat er al is. Een equilibrium vinden, is het belangrijkste in mijn leven. Dat evenwicht vind ik dankzij mijn creaties. Alles is creatie : mijn juwelen, de manier waarop ik mijn sarong draag, hoe ik de liefde bedrijf.

Gurmit Kaur, van vrijdag 6 juni tot vrijdag 27 juni bij Katz, Appelmansstraat 19, 2000 Antwerpen, tel. (03) 231.97.80.