Stephanie Germonpré ( 23) is de eerste Belgische die werd toegelaten tot de gerenommeerde Royal Academy of Dramatic Art in Londen.

Tom Vandyck / Foto Hypnovisuals

Als je op de planken staat voor zoveel mensen, als je buitenkomt en ze herkennen je, ze hebben respect voor wat je gedaan hebt… Jongen, dat kan je je niet voorstellen. Het opkomen, de lichten, het applaus, jezelf geven. Ik kan haast niet meer wachten om te gaan spelen. Toen ik klein was, hadden mijn ouders een kapsalon. Ik liep de hele tijd verkleed te zingen in de zaak. Ik sta nu eenmaal graag in het midden van de belangstelling, dat weet ik van mezelf.

Op mijn zestiende ben ik aan het conservatorium van Oostende toneel gaan volgen. Ik wou eerst danseres worden, maar dat is er niet van gekomen. Na mijn humaniora heb ik ingangsexamen gedaan bij Studio Herman Teirlinck in Antwerpen. Daar ben ik niet aanvaard. Daarna hebben zowel het Nederlandstalig als het Franstalig conservatorium in Brussel me wel toegelaten. Ik heb voor het Franstalige gekozen omdat dat mij de kans gaf om in twee talen te spelen. Tijdens mijn studies in Brussel ben ik een keer op vakantie geweest in Engeland en dat was een openbaring. In Londen is eindeloos veel meer te beleven dan hier. Echt ongelooflijk. Ik dacht : ik blijf niet in België. Ik wilde iets groters. Het is hier allemaal zo klein en mijn ambitie gaat verder dan dit land. Of het mij zal lukken, weet ik natuurlijk niet, maar goed.

In mijn derde jaar conservatorium heb ik ingangsexamen gedaan aan deRADA. Dat was midden in de repetities voor mijn laatste publiek examen in Brussel. Daardoor heb ik in Londen een ronde gemist. Normaal waren er vier, ik ben maar drie keer teruggekomen. Dat wist ik overigens pas achteraf. Waarom hebben ze mij aangenomen ? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Dat vertellen ze je ook niet. Ik ben de eerste Belgische die aanvaard is op de RADA, wat niet evident is. Elk jaar zijn er buitenlanders die hun kans wagen, maar het gebeurt zelden dat er studenten worden aangenomen die niet van huis uit Engelstalig zijn. In het jaar boven mij zit een Noorse, maar zij is half Amerikaanse. Ze sprak dus al behoorlijk Engels. Voor de rest zijn het allemaal Britten en een paar Amerikanen.

Op het einde van het tweede jaar, waar ik nu zit, hebben we onze eerste publieke productie. Daar komen de agenten en de casting directors op af. In het derde jaar hebben we geen les meer, alleen nog twee producties per trimester. De studenten worden in groepjes verdeeld en de besten krijgen de kans om met een bekende outsider director te werken. De onderlinge competitie begint dus stilaan, want je moet je tonen aan iedereen die in je geïnteresseerd zou kunnen zijn. Ik hou niet van die concurrentie, maar je mag ook niet naïef zijn. Je mag je zelfvertrouwen niet kwijtspelen. Ook ik heb al periodes gehad waarin het slecht liep. Als ze dan over je roddelen, komt dat hard aan. Dan zou je zo onder tafel kruipen. Maar je moet gewoon verdergaan en je niet van je pad laten afbrengen.

Vergeleken met wat ik nu beleef, was het conservatorium van Brussel bijna vakantie. Er was geen uurrooster, mensen daagden niet op… Op de RADA kan je dat niet maken. Iedereen die op die school zit, heeft moeten vechten om er binnen te komen. Je weet dus heel goed waarom je naar de les gaat. Het is dikwijls ook erg zwaar, omdat er veel van je gevraagd wordt. Toneelspelen is niet alleen maar op het podium een rolletje spelen, het is een personage vanbinnen in je krijgen en dat zo waar mogelijk teruggeven aan het publiek. Je moet zoeken naar emoties waarvan je niet eens weet dat je ze in je hebt. Iedereen is een killer en iedereen is een allerliefste minnaar. Het komt erop aan om die schuifjes bij jezelf te vinden en te openen. Soms is dat echt wel hard.

Veel mensen vragen me nu : ?Wat ga je doen ? Toneel, film, radio, televisie ?? Ik zou liefst overal van proeven. In de eerste plaats wil ik in Engeland blijven als het kan. Lukt dat niet, dan zie ik nog wel. Er is nog steeds Frankrijk. En als het echt moet, kom ik terug naar België. Op dit moment is alles nog vaag. Als ik maar snel kan beginnen werken en niet in een zwart gat val na mijn opleiding. Logischerwijze denk ik vooral aan toneel. Maar film is ook interessant. Zolang het maar geen stomme tv-series zijn. Als acteur heb je niet altijd de luxe om te kiezen, dat weet ik best. Daarom net dat ik liever in Engeland wil blijven. In België kan je twee dingen doen : toneel of soaps. In Engeland zijn er nog tienduizend andere jobjes die je kan doen. Ik zou het liever daar proberen dan hier.