België sluit The Sheila Divine in de armen, maar in de Verenigde Staten is de groep uit Boston nauwelijks bekend. Nochtans is het een van de sterkste rockdebuten van het jaar. Zanger Aaron Perrino: “In Amerika wordt alleen over auto’s, vrouwen en gangsters gezongen.”

De baas van de platenfirma brengt me een kopje koffie. “Gezet door een Italiaan. Ondrinkbaar sterk.” Dan richt hij zich tot Aaron Perrino, frontman van The Sheila Divine: “Als hij doodvalt, roep me dan, wil je?” Perrino, zelf van Italiaanse afkomst, schiet in een onbedaarlijke lach. “Jullie Belgen zijn grappig. Gisteren zat ik nog in Parijs. In Frankrijk waren de gesprekken zo droog en afgemeten.” Een zucht. “Dit is allemaal nieuw voor mij.”

In hun thuisbasis Boston is The Sheila Divine gigantisch succesvol, maar de rest van Amerika weet nauwelijks van hun bestaan af. Zoals zo vaak bij goede gitaargroepen uit de VS, gaat eerst Europa voor de bijl. Duitsland, Frankrijk en ook België reageerden enthousiast. De single Hum is een van de lievelingen van De afrekening op Studio Brussel. “Zolang we succes hebben in Europa, ben ik niet bezorgd om het gebrek aan erkenning in eigen land. Amerikanen hebben toch een slechte smaak. Hier heb ik al Supergrass en Suede op de radio gehoord. Dat is in de States ondenkbaar. De enige rockmuziek die daar gedraaid wordt, is Limp Bizkit, Korn en Rage Against The Machine. Ik twijfel niet aan de authenticiteit van die groepen, maar hun muziek is veel te macho.” Perrino’s groep is potig, maar tegelijk gevoelig. De passie van hun debuut New Parade slaat je plat.

Je zingt alsof je leven ervan afhangt.

Aaron Perrino: Als zanger moet je alles geven. Ik ga zo ver dat ik soms mijn stembanden pijn doe. De songs vragen om die energie. Als ik zo intens schreeuw dat ik tril op mijn benen, heb ik het gevoel: het nummer staat er. Maar een angry young man ben ik niet. Als ik niet oppas, wordt mijn boosheid een gimmick.

Nochtans zeg je zelf in “The Amendment”: “Sometimes I cry murder at the top of my lungs.”

Dat is poëzie, nogal abstract. Het is trouwens een van de minst persoonlijke songs op de plaat. Automatic Buffalo heeft een veel diepere betekenis. Dat nummer vertelt hoe ik opgroeide in een omgeving waar niemand ooit iets bereikte in het leven. Iedereen trouwde, kreeg kinderen en dat was het. Enige verdere ambitie viel er niet te bespeuren. Voor die mentaliteit ging ik op de vlucht. Van zodra ik aan de high school afstudeerde, verhuisde ik naar New York. Daar ben ik muziek beginnen maken.

Het woord sheila is in Australië slang voor een jongen die niet stoer is en niet uitblinkt in sport. Het valt op dat je in je songs graag de underdog speelt.

Zo voelde ik me ook als kind. Ik ben nooit de populaire jongen geweest. Pas op, dat is geen trauma. Maar als ik schrijf, borrelt die frustratie automatisch op. Ik zat ook altijd in het verliezende team. Geen wonder dat ik met schaamtegevoelens zit opgezadeld. Zeker in Amerika is falen een zonde. We leven in een verschrikkelijke mannenwereld. Iedereen moet presteren.

Tekstueel ben je duidelijk beïnvloed door Morrissey. Nog zo’n verschoppeling.

In de high school was ik een grote fan van The Smiths. Maar sinds Your Arsenal ben ik die interesse een beetje kwijt. Ik hou wel van de zelfhaat in Morrissey’s werk, al zou ik het zelf nooit zo extreem drijven. Er zit ook, en dat vergeten vele mensen, humor in. Net dat sarcasme is zijn grootste kracht. Ook wij nemen onszelf niet te serieus. Er is niets zo saai en pathetisch als een ernstige rockgroep. Hey, it’s only rock-‘n-roll.

Als je een liedje schrijft over een op de klippen gelopen relatie, verwijt je de ander niets, maar uit je twijfels over jezelf.

Ik weet niet waar die neiging vandaan komt. Het moet iets zijn dat diep in mij zit. Elke keer als iemand mijn hart breekt, levert dat een song op. Omgekeerd, als ik iemand wandelen stuur, komt er geen inspiratie. Het is gezond jezelf in twijfel te trekken. Ik weet dat ik niet perfect ben.

In Groot-Brittannië proberen jullie zelf een release te forceren. Je laat dus niet alles over aan de platenbazen.

We doen zoveel mogelijk zelf. Onze drummer Shawn heeft de website ontworpen en beantwoordt alle e-mail. Internet is een machtig wapen. Mensen die geïnteresseerd zijn, kunnen makkelijk contact met ons opnemen. Het verstevigt de band met de fans. We willen inderdaad controle over de zaak houden. Zeker Shawn. Hij is een beetje Napoleon. Nee, serieus, hij is heel toegewijd en altijd al geïnteresseerd geweest in management. Ik prijs mezelf gelukkig dat we elkaar ontmoet hebben.

Alle drie trekken we aan hetzelfde zeel. We wachten niet tot we kansen krijgen, maar proberen ze zelf te creëren. Het is tegenwoordig knap lastig om het te maken in de muziek. Hoe kunnen wij concurreren met populaire groepen die over een promotiebudget van miljoenen dollars beschikken? Mijn grootste helden zijn trouwens niet die supersterren. Nick Cave, Pavement, Superchunk en een hoop Engelse groepen, zoals Suede en Pulp, betekenen in de VS vrijwel niets. Ze hebben een klein maar trouw publiek. Ze treden op in zalen van 1000 man. Meer moet dat voor mij niet zijn.

Je bent nogal anglofiel. De concurrentie tussen Amerika en Groot-Brittannië blijft hard. Beide landen claimen het epicentrum van de popmuziek te zijn.

De Engelse bands winnen het pleit. Een aantal Britse hypes stelt niets voor, maar daar staat een pak kwaliteit tegenover. Misschien hebben de Britten meer cultuur. In elk geval hebben ze een fijner gevoel voor humor. Ze hebben karakter en stijl. Hun songs hebben iets te vertellen. In Amerika wordt enkel over auto’s, vrouwen en gangsters gezongen. Heel wat gangstarappers wonen trouwens in een villa in Beverly Hills, ver weg van de getto’s.

Mag ik je eraan herinneren dat de Britten ook de Spice Girls hebben uitgevonden, tegen wie je zo fulmineert in Hum?

Wat de Spice Girls en Britney Spears doen, noem ik niet eens muziek. Dat is een commercieel product, zoals Coca-Cola. Een marketeer zoekt wat bevallige meisjes en bedenkt een imago voor hen. Als het zaakje loopt, kunnen ze er de merchandising tegenaan gooien. Marilyn Manson behoort tot dezelfde categorie. Heb jij al over zijn muziek horen praten? Nee, er wordt altijd gepalaverd over zijn controversiële gedrag. Het is erg dat zo iemand met alle geld en met alle airplay gaat lopen.

In de bio staat dat jullie “guerrillatactieken gebruikten om op te vallen”. Leg dat eens uit.

We hadden een demo gemaakt. Een vriend van me nodigde ons uit op een kerstfeestje van een klein platenlabel. We dronken wat te veel, en voor we weggingen, braken we in het kantoor van de baas in en staken we onze demo in zijn bandrecorder. Toen hij op zijn bureau kwam, zette hij de tape op. Blijkbaar bevielen de songs hem, want hij belde ons meteen. Hij heeft ons uiteindelijk een contract bij Roadrunner bezorgd. Ik heb er van meet af aan sterk in geloofd dat we een deal zouden versieren. Het klinkt misschien arrogant, maar ik wist dat we meer te bieden hadden dan de helft van de groepen met een platencontract. De bemoedigende reacties van mijn vrienden sterkten mijn zelfvertrouwen. Wel had ik nooit gedacht dat het zo snel zou lopen.

Aan het einde van je album zoek je een andere, zachtere stijl.

Dat is de richting die ik nu uit wil. We zullen best nog snelle songs maken, maar ik wil mijn geschreeuw wat doseren. Vermoedelijk zal de volgende plaat ook donkerder worden. Niet dat ik gedeprimeerd ben. Ik merk gewoon dat de nieuwe liedjes een rare, semi-religieuze draai krijgen. Het doet me soms aan oude albums van Depeche Mode denken. Zonder de synthesizers welteverstaan.

Altijd de longen uit je lijf schreeuwen kan voorspelbaar worden.

Ik weet het. Het is de schuld van mijn vriendin. Telkens als ik een rustig, romantisch liedje laat horen, zegt ze: “Ik hou meer van de songs waarin je brult.” Daarom is Hum ook ieders favoriet. Maar ik kan onmogelijk een album maken met twaalf van die nummers. Mijn grootste angst is dat de mensen ontgoocheld zullen zijn omdat ik me op de tweede plaat minder kwaad maak. In Boston kicken ze op die woede-uitbarstingen. Ze kunnen het amper geloven, want in het echte leven ben ik heel gereserveerd.

New Parade is heel sterk, maar tegelijk boezemt het me schrik in. Er hebben al zoveel groepen een prachtig debuut gemaakt, maar ze konden die krachttoer nooit evenaren.

Ik vind het materiaal dat ik nu schrijf in elk geval beter dan New Parade, maar wellicht denkt iedere muzikant dat van zichzelf. Eén ding is zeker: ook in de volgende plaat steek ik hart en ziel. Als blijkt dat de mensen het album niet lusten, zal ik er niet minder trots op zijn.

Pas als ik poen begin te scheppen, zal mijn visie veranderen. Dan leef ik in een kasteel, afgesloten van de rest, en maak ik wereldvreemde liedjes. Zoals U2: als je miljoenen dollars verdient, in exclusieve restaurants eet en ze je handen manicuren, kan je niet langer wanhopige songs maken. En je kan het ze niet eens verwijten.

Ik denk dat de meeste groepen maar drie goede platen in zich hebben. Dan zijn ze uitgepraat. Maar wil dat zeggen dat ik na die drie albums stop? Waarschijnlijk niet. Neem nu Paul Westerberg. The Replacements waren een van de meest gerespecteerde alternatieve groepen ooit. Westerberg werd de stem van zijn generatie genoemd. Nu worden zijn soloplaten in Amerika met de grond gelijkgemaakt. Zijn antwoord op de kritiek is: “Ik heb nu een kind, ik word oud en ik drink me niet meer lazarus.” Dan kun je er niet langer met dezelfde intensiteit tegenaan gaan. Sting is ook niet meer dezelfde als toen hij bij The Police speelde. Een onvermijdelijke evolutie, vrees ik. Dus: je hebt nog twee prima platen van me te goed.

En dan trek je je terug in je kasteel.

Jij zegt het.

The Sheila Divine, New Parade, Roadrunner Records.

Peter Van Dyck / Foto’s Lieve Blancquaert