Die nasale stem. Dat New Yorks accent. Dat kan alleen maar Fran Drescher zijn. De ster van de televisieserie ?The Nanny? zet de stap van het kleine naar het grote scherm. ?Het is belangrijk dat mensen mijn personage blijven herkennen.?

Cathy Cogan

Nog niet zo lang geleden werd Fran Drescher het slachtoffer van een verkrachting. En bovendien liep onlangs, na zestien jaar, haar huwelijk op de klippen. Maar Drescher is taai, en zoals ze zelf luchtig opmerkt ?gaat het leven door?. We praten met haar over haar nieuwe film The Beautician and theBeast, maar eerst wil ze dat haar hondje Chester een bakje water krijgt.

Neemt u Chester overal met u mee ?

Overal waar het mogelijk is. Het moet wel aangenaam voor hem blijven. Hij is gewoon heel graag bij me, en ik bij hem. Dat was meteen zo toen we elkaar zagen in de dierenwinkel. Ik nam hem uit zijn kooi en speelde wat met hem en mijn man zei : ?Straks komen we nog te laat voor de film.? En ik had de indruk dat de puppy naar me keek met zo’n blik van : ?Wat ? Ben je gek ? We hebben net een band gesmeed.? Die uitdrukking op zijn snuit zal ik nooit meer vergeten. En de hele nacht bleef het maar door mijn hoofd spoken : ik wil die hond. Mijn moeder zei altijd dat als ik een hond wilde, ik maar moest wachten tot ik getrouwd was. En nu was ik getrouwd, en mijn man wou geen hond, en ik leef maar één keer. De volgende dag was Chester er gelukkig nog, en ik heb hem mee naar huis genomen.

Er was tijdens de opnamen van de Beautician and the Beast ook iets tussen u en een kip…

Zwijg me over die diva ! Ze was nog erger dan Miss Piggy. De kip heeft het te warm, de kip heeft honger, de kip is moe. De mensen waren er om ervoor te zorgen dat de kip goed behandeld werd. Ik zei : ?Schat, nog even en de kip is fricassee. Wie is hier de ster ?? Maar we zijn eruit geraakt. Ze hebben de kip kip laten eten. Allemaal redelijk waanzinnig. Maar de kip moest en zou in de film zitten. En ik moet toegeven : het resultaat is grappig.

U hebt een aparte kijk op het verloop van uw carrière : het moet in heel kleine stapjes gaan. U wilde bijvoorbeeld niet dat uw rol in de film te veel afweek van uw personage in The Nanny.

Dat was een heel strategische zet van ons, om de kijkers makkelijk te laten overstappen van het personage dat ik op televisie speel. Als er nogal wat mensen op de film afkomen wat best mogelijk is, denk ik , dan is dat ongetwijfeld omdat ze me in The Nanny op een bepaalde manier hebben leren kennen en van me zijn gaan houden. Henry Winkler bijvoorbeeld heeft die filosofie niet gevolgd. Als personage op de buis had hij een enorme impact, maar in zijn eerste film ging hij net het tegenovergestelde doen. En het publiek kon dat niet aanvaarden. Het is alsof ze zeggen : ?Wie ben jij ? Jij bent niet de man die we kennen en van wie we houden. Waar is Fonzie ??

U hebt dat blijkbaar goed bestudeerd.

Ik ben een zakenvrouw. Mijn persoon en mijn talent zijn een handelsartikel dat ik door en door ken. Ik weet hoe ik het moet produceren. En dat doe ik dus. Ik ben een Weegschaal, ik weeg alles zorgvuldig af. En ik probeer niet te veel fouten te maken. Het leuke aan producer zijn, is dat de fouten mijn fouten zijn. En daar kan ik beter mee leven dan wanneer ik het slachtoffer ben van de fouten van een ander. Want als mijn gezicht in een film te zien is, word ik uiteindelijk toch het slachtoffer als die film veel fouten maakt.

Hebt u in uw leven iets meegemaakt dat u doet zeggen : ?Ik wil nooit meer een slachtoffer zijn? ?

Het is niet zo dat ik nooit meer een slachtoffer zal zijn. Ik heb het grootste deel van mijn leven als een Supervrouw geleefd en ben voor veel mensen een toeverlaat en een steun geweest. En nu krijg ik meer voeling met het feit dat ik mezelf moet beginnen te aanvaarden als een gewone sterveling met kwetsbaarheden en pijn. Ik hoef niet aldoor in alles en voor iedereen een Supervrouw te zijn.

De keuze van uw mannelijke tegenspeler in deze film was niet makkelijk. Wat dacht u toen het uiteindelijk Timothy Dalton werd ? Hij deed onder meerJames Bond en zo.

Ik heb daar niet echt een probleem mee gehad. Uiteindelijk kom je uit bij wie beschikbaar is en ikzelf moest de film wel op dat moment draaien omdat de marge die er naast The Nanny overblijft, heel klein is. En toen de naam van Timothy viel, was de studio meteen razend enthousiast. Ik wist dat hij het zeker fysiek zou aankunnen en ik hoopte dat hij grappig zou kunnen zijn. Want ja, anders zou ik alléén de clown moeten uithangen terwijl hij bloedserieus zou blijven. En de eerste keer toen we het script luidop lazen, was ik erg opgelucht : ?Oef, prachtig, hij kan dus grappig zijn. Hij ziet waar de humor zit en het wordt leuk werken.?

Hebt u Timothy moeten coachen om de juiste manier van lachen te vinden ?

Dat was niet nodig. We hadden heel wat tijd samen doorgebracht en mijn lach werkt erg aanstekelijk. Hij kon het gewoon.

Mensen imiteren graag uw lach en uw stem, irriteert u dat niet ?

Nee, helemaal niet, ik vind het enig en het bewijst dat het werkt. Al is het wel een beetje raar natuurlijk, dat ze willen spreken zoals ik.

Heel wat rockgroepen zijn helemaal weg van uw rol als Bobbi Flekman in ?This is Spinal Tap?. (De nepdocumentaire over een niet-bestaande rockband die Rob Reiner draaide in 1984.)

Dankzij Bobbi Flekman ben ik bevriend geraakt met mensen als Bruce Springsteen. De meeste hippe rockers weten wie ik ben en zo geraak ik binnen op concerten. Ze willen allemaal samen met me op de foto en ze kijken allemaal naar Spinal Tap als ze op tournee zijn. Het is heel cool en ik vind het heerlijk. Ik ben echt blij om een deel te zijn van iets dat zo’n hippe cultervaring is. Het maken zelf was een creatief proces. We hebben die film zonder script gespeeld. Het was pure improvisatie, met een schets van welke informatie er in elke scène uit moest komen.

Hoe bent u als resultaat daarvan met Bruce Springsteen bevriend geraakt ?

Ik stond eens in de lift van een hotel waar hij ook logeerde. Ik zei niks, ik dacht alleen maar : ?Bruce Springsteen, de boss !? Later ontmoette ik hem op een privé-feestje. En ik zei : ?Onze wegen hebben elkaar al eerder gekruist.? En hij zei : ?Ja, ik weet dat nog, het was in een lift in een hotel in New York.? En ik zei : ?Wist je wie ik was ?? En hij zei : ?Natuurlijk, je bent Bobbi Flekman.? En ik vroeg : ?Waarom heb je niks gezegd ? Want ik kon me haast niet inhouden om iets tegen jou te zeggen, maar we zaten opgesloten in een lift ik wou je niet confronteren met ‘Hallo, ik ben een grote fan van u ! ‘ ? En toen hebben we nog een leuke avond gehad, hij, zijn vrouw en ik, en we spraken af dat we elkaar in het vervolg altijd goedendag zouden zeggen als we elkaar tegenkomen. De laatste keer dat ik hem heb gezien, was backstage op een concert in de buurt van San Francisco. Ik zei : ?Bruce !? En hij zei : ?Ik heb je net nog op de televisie gezien.? Dus bij hem thuis kijken ze naar The Nanny.

Ken je de huidige muziekscène een beetje dankzij je rol in ?This is Spinal Tap? ?

Ik hou van veel soorten muziek. Ik kan niet reizen als ik niet een honderdtal cd’s bij me heb. Ik wil niet in een hotel logeren waar er geen cd-speler is. Nu ben ik nogal gek van Counting Crows en Alanis Morrisette. Ik luister elke dag naar allebei. Maar ik hou ook van Vivaldi en Bach, en van het oudere werk van George Michael, en ook van rhythm & blues. Maar ook van obscure jazz en van oldtimers.

Ik heb gelezen dat uw leven gelijkenissen vertoont met dat van Joy Miller, omdat jullie allebei schoonheidsspecialiste wilden worden. Maar u had een geheim, u droomde van acteren. Hoe hield u dat vlammetje brandend in een omgeving die ver stond van wat u nu doet ?

Dat klopt niet helemaal. Toen ik heel klein was, wist ik al dat ik actrice wilde worden. Mijn ouders steunden me, ze vonden dat ik talent had. Maar ik kon ook goed haar knippen en had daar belangstelling voor. En toen ik aan een beroep begon te denken, voelde ik net als mijn ouders de noodzaak om een stiel te hebben waarop ik zou kunnen terugvallen als het andere niet goed afliep. En dus besloot ik naar de school voor schoonheidsspecialistes te gaan. Ik zou nog altijd haar kunnen knippen als ik dat wilde. Het is heel creatief. Zelfs een kunst. Ik kan er echt van genieten en ik ben blij dat ik het heb gedaan, omdat ik tenminste een heel andere ervaring heb gehad dan alleen maar de showbusiness. En ik gebruik ze voor mijn rollen. Ik heb altijd al rondgelopen met het idee dat een personage in een film best wel eens schoonheidslessen zou mogen geven.

?The Beautician and the Beast? komt misschien over enkele maanden in de bioscoop. The Nanny : zondag op TV1 (19 u.), woensdag op VT4 (20 u.) en zaterdag op Ned.1 (19 u.02)